USS CHESAPEAKE VS. HMS SHANNON. (1813)

USS CHESAPEAKE is een driemastfregat met een tonnage van 1244 ton, lengte tussen de stevens 46,5 meter, breedte 12,5 meter en diepgang 4,2 meter.
Bewapening; 20 stuks 32-ponderkanonnen en 28 stuks 18-ponders.
Bemanning; 340 koppen.









HMS SHANNON is een driemastfregat met een tonnage van 1052 ton waterverplaatsing, lengte 45,8 meter, breedte 12,1 meter en diepgang 4,2 meter.
Bewapening; twee 32-pondercarronades en twee 9-pondkanonnen op het voorkasteel, 28 18-ponderkanonnen op het bovendek en zes 32 pondercarronades en acht 9-ponderkanonnen op het halfdek.
Bemanning; 284 koppen.  

In juni van het begin van de Amerikaans-Britse oorlog van 1812 tot 1815 had de US Navy slechts veertien zeewaardige vaartuigen om het op te nemen tegen de reeds lang gevestigde Royal Navy die over 1048 oorlogscheppen kon beschikken, maar in d eerste zes oorlogsmaanden deden ze het opmerkelijk goed door in acties van schip tegen schip niet minder dan vier Britse oorlogsschepen te verslaan. Daarna begon de balans van de zeeoorlog in het voordeel van de Britten door te slaan.
Hoewel het eerste treffen van 1813, op 13 februari van dat jaar, nog gewonnen werd door de Amerikanen, waren de rollen omgekeerd toen op 1 juni twee fregatten, de US Chesapeake en de HMS Shannon elkaar troffen. De Shannon was een schip van de 'Leda-klasse', de grootste fregatklasse die de Britten ooit hadden gebouwd, op stapel gezet in september 1804 en te water gelaten in april 1806 bij Brindley's Yard in Frindsbury.
Als laatste en minst fortuinlijke van de zes fregatten die het Congres in 1794 had laten bouwen, was de Chesapeake ontworpen door Josiah Fox, in 1795 op stapel gezet op de Gosport Navy Yard in Norfolk, Virginia, en pas voltooid na het uitbreken van de Schijnoorlog met Frankrijk (1798-1800).

De Chesapeake was ingeschreven als een 38-kanonnen fregat, maar ontworpen voor het voeren van 28 stuks 24-ponders en achttien tot twintig 12-ponders.
Het schip voer op 6 juni 1800, nog tijdens de Schijnoorlog met Frankrijk, Norfolk uit onder bevel van kapitein-ter-zee Samuel Barron voor een patrouilletocht door de Caraïbische Zee en maakte voor het einde van de oorlog een Franse kaper buit. In 1802 was het schip het vlaggenschip van de Mediterranean Squadron onder commandeur Richard V. Morris, maar van medio 1803 tot 1807 laf het opgelegd in Washington, waarna het werd klaargemaakt voor de bestemming van vlaggenschip van Barron, nu commandeur, in de Middellandse Zee. 

Bij het uitbreken in 1812 van de oorlog met de Britten kruiste de Chesapeake, nu onder bevel van kapitein-ter-zee Samuels Evans, van december 1812 tot april 1813 tussen West-Indië en Afrika, op zoek naar Britse schepen, waarvan er inderdaad vijf werden veroverd. Weer terug in Boston werd het fregat overgenomen door kapitein-ter-zee James Lawrence.

Op 1 juni zeilde de Chesapeake weer uit voor een ontmoeting met de HMS Shannon, een van de beste Britse oorlogsschepen, onder bevel van kapitein-ter-zee Philip Bowes Vere Broke.
Ingaand op de impliciete uitnodiging van Broke trof de Chesapeake de Shannon kort na vieren in de middag.
De op een dergelijke actie zeer goed getrainde kanonniers van de Shannon openden meteen het vuur, waarbij ze de meeste officieren en ook commandant Lawrence van de Chesapeake meteen al doodden of verwonden.







Vervolgens werden de ondermarszeilen weggeblazen, het schip geënterd en de Amerikaanse vlag gestreken en de Engelse vlag gehesen.
In het bloedigste treffen van die oorlog, tevens het kortste, niet langer dan een kwartier, telden de Chesapeake en de Shannon respectievelijk 24 en 30 gesneuvelden naast 98 en 56 gewonden.


De Chesapeake werd naar Halifax gebracht voor reparatie en daarna opgenomen in de Royal Navy.
In de tweede helft van 1814 liep het schip onder Britse vlag varende bij Plymouth aan de grond. 
Medio 1815 voer het schip Kaapstad binnen, waar men vernam dat Groot-Brittannië en de Verenigde Staten niet langer in oorlog waren. Bij terugkeer in Engeland werd het schip in Portsmouth verkocht en in 1820 gesloopt. De Shannon werd in 1831 onttakeld.