DRAKENFRUITCACTUS EN VRUCHT.

 

ENIGE GELIJKENIS MET EEN DRAAK,

                  DAN MOET JE VEEL 

                  FANTASIE HEBBEN.

DRAKENVRUCHT (PITAJA).

Tijdens een van mijn reizen over Noord-Sumatra werd ik door een kennis meegenomen naar een vriend die de Pitaja in zijn tuin kweekte. Het was voor mij de eerste keer dat ik de groei van deze vrucht zag, onder de lokale naam "buah naga".

De Latijnse naam is Hylocereus undatus, ook bekend onder de naam Pitaja of drakenvrucht.

Het is een klimmende of hangende rijk vertakte cactus met tot zes meter lange, succulente, gevleugelde scheuten die zich met luchtwortels aan het substraat hechten. Op de vleugels van de scheuten zitten kleine wratjes (glochiden) met daarop twee tot vijf korte doornen.

Deze planten komen van nature voor in Mexico, Midden-Amerika en tropisch Zuid-Amerika, maar worden tegenwoordig in de Zuidoost-Aziatische landen gekweekt.

Er zijn drie soorten pitaja's die op commerciële basis worden gekweekt voor hun vruchten.

1* Hylocereus undatus met wit vruchtvlees en een rozerode schil.

2* Selenicereus costaricensis met roze vruchtvlees en een rozerode schil.

3* Selenicereus megalanthus met wit vruchtvlees en een gele schil.

De bloemen vormen zich aan groene, afgeronde bloemscheuten, die vlezige, afstaande schubben hebben en het vruchtbeginsel omgeven. De vele smalle lancetvormige, tot elf centimeter lange, gele of wittige uitgespreide kroonbladeren staan in twee kransen, waaruit een bosje bleekgele meeldraden steekt. De bloemen zijn nachtbloeiers en worden bestoven door vleermuizen.

                                                          (Uit de tuin op Noord-Sumatra.)

De vruchten, bekend als drakenfruit of pitaja, zijn doornloze, vlezige ronde tot ovale vruchten met een rijp rozerode of gele schil met driehoekige, tot acht centimeter lange schubben.

De vruchten worden tot twintig centimeter groot. De schil is één centimeter dik, omsluit een vruchtholte, die gevuld is met glazig-witte, sappige pulp met daarin vele, tot drie millimeter grote, zwarte zaden, en is niet eetbaar. De zaden kunnen wel worden meegegeten.

De pulp van de vrucht is matig aromatisch tot die van de gele soort, die veel zoeter en aromatischer smaakt. Omdat de pitaje vaak te vroeg wordt geoogst en de vrucht niet na het plukken nog narijpt, heeft deze over het algemeen weinig smaak. De smaak is waterig, maar is de vrucht rijp dan is de smaak te vergelijken met die van een kiwi. Het sap wordt wordt over het algemeen gebruikt in diverse vruchtensappen.