DURIANBOOM & VRUCHT.

 

    EEN FRUIT DAT JE REEDS 

           VAN VERRE RUIKT.

Niet is zo amusant als het zwerven over een groenten- en fruitmarkt. Je ziet vele soorten fruit die wij in Europa in het geheel niet kennen, en vaak laat de verkoopster je er van proeven.

Maar niet is zo irritant als de lucht van het fruit met de naam durian. Zo reuk je de durian stalletjes langs de weg reeds van verre. De lucht van knoflook en uien is een waar genot te ruiken daarbij vergeleken.

DURIANBOOM.

De durianboom, in het Latijn de Durio zibethinus, is een groenblijvende boom, die een hoogte kan bereiken tussen de twintig en vijftig meter.

De bladeren zijn gaafrandig, lancetvormig toegespitst, zeven tot vijftien centimeter breed en twintig tot dertig centimeter lang.

De bladeren zijn van boven glanzend en aan de onderzijde met goudkleurige schubben bezet.

De durianboom komt in geheel Zuidoost-Azië voor.

Het hout van de boom is zacht en dus niet geschikt voor de meubelindustrie.

De bloesem groeit met drie tot vaak dertigstuks in trossen aan de takken, en ontspringen direct uit het hout. Het bestuiven van de bloesem wordt door een bepaalde soort vleermuizen gedaan, de bloemen zijn hiervoor speciaal aangepast door de natuur.

DURIANVRUCHT.

De durian wordt zelfs de koning van de vruchten genoemd.

De eivormige of afgeronde vrucht is vijftien tot veertig centimeter lang en kan ruim acht kilo wegen, afhankelijk van de grote.

De schil is bezet met zeskantige , dikke stekels.

De vrucht heeft vijf vruchtkamers, met daarin het vruchtvlees met een zaadpit tot een grote van zes centimeter.

De zaadpit is omgeven door een dikke eetbare crèmekleurige tot donkergele zaadmantel, welke zoet en aromatisch smaakt.

De zaden zelf zijn niet rauw te eten, maar vormen geroosterd een lekkernij, die weer op Bali langs de straat wordt verkocht.

De rijpe vrucht heeft een zeer penetrante geur door de vorming van waterstofsulfide, waaraan de vrucht zijn alternatieve naam dankt, 'stinkfruit'.

Het vruchtvlees een dikke pudding-achtige substantie heeft een krachtige en scherpe smaak, maar tegelijkertijd ook zoet en romig. Wil de echt deze vrucht proeven; haal dan eerst diep adem in de frissen lucht, knijp je neus goed dicht, en dan pas proeven. Zo overheerst de geur niet de smaak.

De Aziaten schijnen er geen last van te hebben.

Vanwege de irritante doordringende geur van de waterstofsulfide, is het tegenwoordig bij de meeste hotels, bus- en luchtvaartmaatschappijen, niet toegestaan deze vrucht bij zich te hebben.

Afgeraden wordt durian te eten bij het nuttigen van alcoholische dranken.

MEDICATIE.

In Indonesië heet de vrucht durian en op Bali duren.

De bladeren van de boom en de wortel worden samen gebruikt voor het maken van een lokaal natuurmedicijn tegen koorts. De bladeren alleen worden gebruikt voor het maken van een medicinaal bad bij geelzucht.