JAARWISSELING 2022 - 2023.

 

AL WEER EEN JAAR VOORBIJ, 

DE TIJD STAAT NIET STIL.

JAARWISSELING.

Het is weer de laatste dag van een jaar, het jaar 2022, een jaar van oorlog, geweld, natuurrampen en waanzinnig hoge energieprijzen.

Je vraagt je af, en vooral als je ouder wordt; "Waar blijft de tijd".

OUDEJAARSDAG.

Oudejaarsdag, was de dag van het maken van het beslag voor de oliebollen, gevuld met krenten, rozijnen en sukade in een grote pan.

In een andere pan werd het beslag met bruinbier voor de appelbeignets klaar gemaakt.

Als je dan nog geen spierballen had, dan kreeg die dan wel van het roeren en omkloppen van het beslag.

Beiden werden als ze klaar waren met een vochtige theedoek afgedekt en op een treefje op de haard te rijzen gezet.

 De goudreinet-appels werden geschild en van hun klokhuis ontdaan en daarna in dikke schijven gesneden.

Het was nu wachten tot het beslag was gerezen, en intussen werd er afgewassen.

In een grote braadpan werd slaolie gedaan en op baktemperatuur gebracht op het fornuis en dan kon het bakfeest gaan beginnen.

Met een grote lepel werd het oliebollen beslag uit de pan geschept en met een andere lepel in de bakolie geschoven totdat de bovenkant vol was. 

De bollen keerden zich vanzelf om bij het bruin worden en werden daarna in een vergiet geschept om uit te lekken.

De appelschijven werden in het bierbeslag omwikkeld en daarna ook hup in de pan.

Al het afgedruppeld beslag werd gebakken uit de pan geschept met een spaan en dat kreeg je dan als kind als voorproefje. Als het bakken achter de rug was werden de oliebollen bestrooid met poedersuiker, en de appelbeignets met suiker vermengd met kaneel.

Ach waar is de tijd gebleven van een keuken vol oliebaklucht? Maar wat heerlijk smulden wij.

Maar wie bakt deze lekkernij tegenwoordig nog zelf zonder de kant en klaar bakmix? Pas op de de keuken niet vettig wordt. Dus maar naar de bakker, de supermarkt of de oliebollenkraam.

Maar ze smaken toch niet zoals toen lang geleden!

Beste mensen. 

Langs deze weg wens ik een ieder het allerbeste voor het komende jaar 2023.  Op de eerste plaats meer Vrede op deze aarde en minder geweld, een goede gezondheid, meer begrip en tolerantie voor elkaar. Zoals een oud gezegde luidt: Verbeter de wereld begin bij je zelf!

MANDARIJN-SINAASAPPELBOOM EN VRUCHT.

 

    HET IS GEEN MANDARIJN 

       NOG EEN TANGERIJN.

ARROWOOD-SINAASAPPEL.

Deze citrusvrucht is niet te vergelijken met een citrus vrucht die we in het Westen kennen, nog niet met een mandarijn of een tangarijn.

Heeft maar een enkel gelijk met de andere vruchten dat de schil gemakkelijk is te verwijderen.

De Latijnse naam is Cotrus nobilis, in het Indonesisch jeruk garut en in het Balinees juuk semaga.

Het is een typische vrucht van Garut, een Regentschap op West-Java die nu eigenlijk zeldzaam is. De boeren durven deze boom niet meer te planten nu veel ongedierte de vrucht aantast.

De boom heeft zijn oorsprong in China, waar vele soorten zijn gecultiveerd. 

Op Bali, de juuk semaga groeide eens volop in de noordelijke kustgebieden ten oosten van Sigaraja, maar ook hier werden de bomen gerooid vanwege de infectie door het Citrus Plume Virus Degeneration of CPVD.

Dit virus heeft als verschijnsel gele boomblad bladeren en klein in gedroogd fruit.

Ook op het hoge  kalksteen plateau op het schiereiland van Bali, Bukit Badung, waar men een tweede poging ondernam de bomen aan te planten, greep het virus toe. 

Toch na een lange tijd zijn er nieuwe bomen aangeplant die van een andere wortel zijn en weer vrucht dragen.

De bloesem van de boom is wit en heeft vijfbladige bloemen met in het midden de meeldraden. De geur is die van de sinaasappel bloesem liefelijk zacht en zoet.

De smaak is zoetzuur achtig en het sap wordt vaak vermengd met andere vruchtensappen.

De huidige vruchten komen in de kleur oranje-groen op de markt en zijn in verhouding van de prijs van ander lokaal fruit prijzig.

LYCHEEBOOM & VRUCHTEN

 

   HAARLOOS EN KLEINER,

FAMILIE VAN DE RAMBUTAN.

LYCHEE.

DE VERBANNEN CHINESE DICHTER SU TUNG-PO VERKLAARDE DAT DE LICHEE-VRUCHT DE ENIGE TROOST WAS BIJ ZIJN EEUWIGE VERBLIJF.

OP BALI ZEGT MEN DAT EEN ZWERM VLEERMUIZEN EEN BOOM VOL LYCHEES IN ÉÉN NACHT KAAL VRETEN.

De lychee, in het Latijn,  Nephelium litchi Sinensis, in het Indonesisch, lici en in het Balinees, leci, is een groenblijvende, tot 30 meter hoge boom, brede kroon; en de vrucht van deze boom.

De bladeren staan verspreid en afwisselend en hebben een lengte van 12 tot 25 centimeter.

De vier tot acht deelblaadjes zijn ei- tot lancetvormig, toegespitst, 6 tot 15 centimeter lang en 1,7 tot 4 centimeter breed. Ze zijn dun-leerachtig, gaafrandig, aan de bovenzijde glanzend dondergroen en aan de onderzijde  grijsgroen.

De bloemen groeien schermachtig, vertakte, eindstandige, hangende tot 70 centimeter lange bloeiwijzen.

De bloemen hebben vier gelige of groene kelkbladen en geen kroonbladen.

De oorsprong van de Lychee ligt in het zuiden van China. Op Bali is deze boom te vinden tussen Bedugul en Mengwi.

De vrucht is verwant aan de rambutan, de "harige lychee", 

welke minder sappig, zoet en steviger is.

De Lychee is een ronde of ovaalvormige vrucht van drie tot vijf centimeter in doorsnede, met een opvallen rode schil.

De schil voel enigszins leerachtig aan en is licht gebobbeld. Het vruchtvlees, de zaadmantel, is glazig wit en van stevige structuur. In het midden bevindt zich een langwerpige bruine pit.

De vrucht smaakt kruidig-zoet, wat te vergelijken is met de smaak van de muskaatdruif, en kraakt enigszins bij het kauwen. De vrucht is ook ingeblikt verkrijgbaar in de de toko en supermarkten.

Lychees verkleuren tijdens het rijpingsproces van groen naar rozerood naar roodbruin.

Ze worden meestal geplukt als ze rozerood zijn voor de verkoop in de supermarkten, maar kunnen direct gegeten worden.

De lychee kan het beste bewaard worden in de fruitlade van de koelkast en zo maximaal één week houdbaar zijn.

De harde schil van de vrucht laat zich eenvoudig openbreken onder de druk van een vinger en/of nagel en vervolgens kan het vruchtvlees van de pit verwijderd worden.

De zaden worden op Bali uitgeperst voor de olie welke weer in de traditionele medicijnen wordt gebruikt.

  

KERSTFEEST OP ZEE.

 

   WENS U ALLEN VER 

 VAN HUIS VREEDZAME

         KERSTDAGEN.

KERSTFEEST OP ZEE.

Ook op zee wordt door de zeevarenden, afhankelijk van het weer, wind, barometer en de positie van het schip Kerstfeest gevierd.

Het zijn voor vele die ver van huis zijn de dagen, dat de gedachten thuis aan de wal zijn bij familie, vrienden en bekenden.

Zo ver het mogelijk is wordt dan ook de salon versierd met dat wat er aan kerstversiering aan boord is. Het is als ze aan boord zijn de taak van van de meevarende echtgenotes van de officieren, maar meestal steekt een ieder de armen uit de mouwen.

Kaarsen zijn aan boord van een schip uit de boze wegens brandgevaar. Is er er geen kerstverlichting aan boord, dan werd die door de technische dienst wel gefabriceerd.

 Had met het geluk in het begin van december een West-Europese haven aan te doen, dan werd er een echte kerstboom ingekocht, die tot de feestdagen koel werd opgeslagen in een van voedselkoelcellen aan boord.

In het kombuis deed de kok zijn toverkookboek open, om met zijn hulpen voor een goed smakelijk kerstdiner te zorgen. Maar niet altijd werkten de weergoden mee mee.

Na een nacht van beestachtig weer en de uitlopers daarvan op Eerste Kerstdag, werd de Kerstviering uitgesteld tot beter weer.

Uiteindelijk vierden we dan Kerstfeest op Zee. Tijdens de kerst-borrel, gezamenlijk met alle opvarenden, buiten zij die op dat moment de wacht hadden, was het het uitpakken van de kerstkist. Een kist vol met kleine nuttige geschenken of aandenken voor al de opvarenden, verzorgt door het Comité Kerstfeest op zee - Nederlandse Zeevarende Centrale.

Vaak was deze kist al maanden aan boord, daar het thuisfront deze vanuit Nederland naar een veilige haven werd verzonden.

In deze kist zat vaak een persoonlijk ondertekende kerstwens van onze regerende vorstin, toen HMS Beatrix, wat een zeer geliefd item was.

Ik wens langs deze weg alle zeevarenden en zij die door hun werk niet deze dagen thuis kunnen doorbrengen met hun geliefden, Vreedzame Kerstdagen en een veilige behouden thuiskomst.

GRANAATAPPELBOOM & VRUCHT.

 

        PARIS GAF HET AAN VENUS, 

  EN DE ISRAËLLIETEN ZWERVEND 

 DOOR DE WILDERNIS VERLANGDEN

                 NAAR HET FRUIT.

GRANAATAPPEL.

De granaatappel, in het Latijn Punica granatum, in het Engels Pomegrate en in het Indonesisch en Balinees delima, is in feite een struik met een hoogte van zes meter, die voor de teelt wordt teruggesnoeid tot een kleine boom, met lange , doornige takken waaraan de vruchten hangen.

De struik kan in droge perioden haar bladeren verliezen, welke kortgesteeld zijn, glanzende, groene tegenoverstaande bladen groeien dicht op elkaar. De bladen zijn ovaal en toegespitst met een gave rand. Ze hebben een grote van 0,5 tot 2,5 bij 1 tot 10 centimeter.

De oranjerode bloemen vormen zich aan de toppen van de scheut of aan korte zijscheuten in groepen van een tot vijf. Granaatappel is zelf bestuivend. In warme zomers kan de struik of boom vrucht gaan dragen. De vrucht is rond en 8 tot 12 centimeter groot. De vrucht is heel sappig en bevat grote cellen zoals een citrusvrucht, maat in elke cel zit een pitje van ongeveer 3 millimeter groot.

Om de pitjes zit een soort gelei, zoals om de pitjes van een tomaat. Bovendien bevat de vrucht veel vellen. De vellen smaken niet lekker. Bij rijpe vruchten is het vruchtvlees donkerrood. De schil is erg stevig en leerachtig.

OORSPRONG.

De granaatappel komt oorspronkelijk uit Perzië, het hedendaagse Iran, en wordt al eeuwen lang gekweekt rond de Middellandse Zee, het Midden-Oosten, Afghanistan, India en de Kaukasus.

In het einde van de 16e eeuw werd de vrucht geïntroduceerd in Spaans Amerika en in 1769 door Spaanse kolonisten in Californië. Het waren de Arabische zeelieden die de vrucht naar Maleisië en Indonesië brachten.

NAAM.

De naam is afgeleid van de Latijnse põmu, "appel"en grãnãtum "gezaaid". Mogelijk van het oude Franse woord voor vrucht, pomme-granaat, stond de granaatappel in het vroege Engels bekend als "appel van Granada", een term die tegenwoordig alleen in heraldische blazoenen overleeft. Dit is een volksmythologie van het Latijnse granatus verwart met de naam van de Spaanse stad en provincie Granada, die is afgeleid van het Arabisch.

Granaat is afgeleid van het Franse grenat door metathese, van het dubbele Latijnse granatum zoals gebruikt in een andere betekenis "van een donkere kleur". Dezeafleiding kan zijn ontstaan van pomum granatum, dat de kleur van granaatappelpulp beschrijft of van granum, genoemd naar de "rode kleurstof, cochenille". De moderne Franse term voor granaatappel, granaat, heeft zijn naam gegeven aan de militaire granaat. Dit niet alleen vanwege de vorm, maar ook omdat de zaden om je heen schieten als de vrucht op de grond valt.

 CONSUMEREN.

De vruchtjes, de pitjes, en het gelei-achtige omhulsel van de granaatappel worden gegeten, als tussendoortje of in gerechten verwerkt.

Ze kunnen ook worden uitgeperst, waarbij veel vruchtvlees verloren gaat.

Het sap van de granaatappel vormde oorspronkelijk de basis voor de limonadesiroop grenadine.

MYTHOLOGIE, RELIGIE EN EEN PAAR KLEINIGHEDEN.

Ook verleiding is onlosmakelijk verbonden met deze vrucht. Er wordt zelfs gezegd dat de boom van de granaatappels dezelfde is als de boom van kennis van goed en kwaad in het paradijs van Adam en Eva.

Het zou de granaatappel zijn die tot de verbanning van Adam en Eva uit het paradijs heeft geleid.

Granaatappels staan symbool voor vruchtbaarheid vanwege hun vele zaden, maar ook voor de dood vanwege de rode kleur van het binnenste van de vrucht.

De profeet Mohammed gelooft zelfs dat de vrucht spirituele eigenschappen bezit: "Eet de granaatappel want het zuivert het systeem van afgunst".

In de Bijbel, Tenach of Oude Testament, wordt de granaatappel vaak genoemd. In het Hooglied worden bijvoorbeeld de wangen van de vrouw vergeleken met een granaatappel.

Als teken van rijkdomen vruchtbaarheid is de granaatappel ook gebruikt in de aankleding van de eerste tempel van koning Salomo. De pilaren bij de ingang zouden getooid zijn geweest met twee rijen van granaatappels.

De eerste afbeeldingen van de granaatappelboom zijn gevonden op grafschilderingen ven de Egypteneren van 2500 voor Christus.

De boom wordt al sinds de oudheid geprezen om zijn gezonde invloed en koninklijke uitstraling.

Hij staat voor de vernieuwing van de natuur en is een symbolische weergave van de diversiteit en eenheid van het leven.

Toetanchamon kreeg in zijn graftombe granaatappels mee om de wedergeboorte te bevorderen. De Egyptenaren dachten dat granaatappelsap een levenselixer was dat onsterfelijk maakte.

In China is granaatappel een van de drie gezegende vruchten van het boeddhisme. De granaatappel wordt daar gezien als een vrucht met geconcentreerde levenskracht.

Streken die naar de granaatappel zijn vernoemd zijn de Spaanse provincie en de stad Granada en het Caraïbische eiland Grenada.

De vrucht staat dan ook in het provincie- en stadswapen van Granada.

De vrucht afgebeeld en de groene driehoek aan de hijszijde van de vlag van Grenada is geen granaatappel maar een muskaatnoot.

Een traditioneel spreekwoord in Maleisië is: "De mond van een mooie vrouw wordt vaak vergeleken met een rijpe granaatappel die in tweeën is gesneden". 

Op Bali wordt dit exotische fruit buiten het eten ervan vooral gebruikt voor het maken van medicijnen. Het fruit en de schil zijn een actief antibacterieel middel.

De gedroogde schil wordt gebruikt als een verlichting bij dysenterie.

           

PASSIEPLANT & FRUIT.

 

NIET ALLEEN EEN SIERPLANT, 

         MAAR OOK VOOR DE

       PRODUCTIE VAN FRUIT.

Tijdens mijn zwerftochten over Bali ontdekte ik bij een stalletje aan de weg bij de Candi  Kuning in Bedugul een kleine oranje vrucht. Op de vraag aan de verkoopster wat de naam van dat fruit wel mag zijn, antwoorde ze "markisah", wat in het Indonesisch markisa is en in het Latijns voor deze soort Passieflora quadrangularis, een vrucht die wij kennen als de passievrucht. De vrucht is is op Bali niet echt populair en de hoeveelheid is beperkt, en pas verkrijgbaar aan het einde van het droge seizoen. Ook bij Kintamani zijn ze te verkrijgen. Het zijn hier vrij grote vruchten met de omvang van een baseball en als ze rijp zijn is de kleur oranje of geel. (rechtsonder op de fruituitstalling). De vrucht wordt op Bali ook bereidt als groente.

PASSIEPLANT EN VRUCHT.

De passieplant is een krachtige, tedere groenblijvende vaste klimplant en afhankelijk van het ras omgeven door hangende bloemen in verschillende kleuren.

De plant heeft gladde, hartvormige, eivormige of toegespitste bladeren; bladstelen met vier tot zes zijbladeren; kan gebruikt worden als braakmiddel en heeft een verdovende wortel; sommige hebben geurende bloemen; de vrucht is ovaal rond en bij de grootste soort kan de lengte oplopen tot dertig centimeter. In de vrucht bevinden zich talrijke zaden, ingebed in een eetbare pulp met een zurige smaak.

DE NAAM.

Rond 1700 werd de naam gegeven door een missionaris in Brazilië als een educatief hulpmiddel terwijl zij probeerden de inheemse bewoners tot het christendom te bekeren; de naam was "flor das cinco chagas" of "bloem van de vijf wonden" om de kruisiging van Christus en zijn opstanding te illustreren, Passie van Jezus.

De tien bloembladen staan symbool voor de 10 apostelen die hem trouw bleven: Petrus die Jezus verloochende en Judas die Jezus heeft verraden worden niet meegeteld. De 72 kroondraden, net zoveel als de doornen in de doornenkroon.

Drie stampers voor de drie nagels, vijf meeldraden voor de vijf wonden. Het blad staat voor de speer die in Jezus zijde werd gestoken. De donkere vlekken onder de bladeren zijn de 33 zilverlingen die Judas als beloning kreeg voor zijn verraad. Na een dag verwelken de bloemen al, de tijd dat Jezus aan het kruis hing voor hij stierf. Om de symboliek rond te maken: de bloembladen vallen niet af maar sluiten zich weer over het vruchtbeginsel. Dit staat symbool voor de wijsheid die verborgen ligt in het mysterie van het kruis.

VRUCHT.

De passievrucht werd voor het eerst geïntroduceerd in Europa in 1553.

De passievruchten zijn rond of ovaal en variëren van een breedte van 3,5 tot 7.5 centimeter, afhankelijk van het soort.

Ze kunnen geel, rood, paars, oranje en groen van kleur zijn.

De vruchten hebben een sappig eetbaar hart dat bestaat uit een groot aantal zaden.

Bekende eetbare passievruchten kunnen worden onderverdeeld in vier

hoofdsoorten:

* Paarse passievrucht, de vrucht van de Passiflora edulis Sims.

* Gele passievrucht, de vrucht van de Passiflora edulis f. flavicarpa Deg. 

* Zoete granadilla, de vrucht van de Passiflora ligularis.

* Gigantische granadilla, de vrucht van de Passiflora quadrangularis.

De op Bali voorkomende passieplant is de Passiflora quadrangularis. Deze soort heeft zeer grote vruchten en een zeer aparte mooie bloem.

Ook heeft deze soort een ander blad dat ovaal rond is met vanuit de hoofdnerf schuin naar boven oplopende dwars nerven.

Van de bladeren wordt thee gemaakt die wordt gebruikt bij hoge bloeddruk en diabetes.

Van de vrucht wordt juice gemaakt dat veelal wordt vermengt met het sap van de lokale sinasappel de jeruk manis in het Indonesische en in het Balinees juuk peres.

Zo zijn er nog soorten met de naam "zoete kalabas", "watercitroen", en "Wildwatercitroen" of "stinkende passiebloem". Al deze soorten hebben hun eigen bloem en kleur welke steeds weer gelijk zijn aan de "flor das cinco chagas".

 

KOKOSNOOTPALM & VRUCHTEN.

 

    EEN KEIHAARDE VRUCHT 

MET VEEL NEVENPRODUCTEN.

KOKOSNOOT.

Reizend over de Indonesische eilanden, je blijft ze tegen komen, de kokospalm, een van de meest voorkomende palmensoort.

Of je nu door het landschap reist of naar het strand gaat de kokospalm zal aanwezig zijn. Veelal kaars rechtop of hangend over het strand en wat schaduw gevend.

Je kan er vanuit gaan de Balinese civilisatie is ontstaan met de cultivatie van vier planten: bamboe, bananen, rijst en kokosnoten.

Ze gebruikten de oude droge kokosnoten als veevoer en de productie van olie door ze uit te persen, voor het bereiden van eten, maar ook voor in de oude tijd als verlichting.

De kokospalm, in Latijn Cocos nucifera, in het Engels coconut tree, en het Indonesisch pohon kelapa, wordt ook wel de klapperboom genoemd.

De boom is een lid van de palmenfamilie; de Palmae of Arecaceae.

het is het enige soort in het geslacht Cocos, een zogeheten monotypisch geslacht. Het endocarp van de vrucht, met kiemopeningen, lijkt op het gezicht van een aap, die in het Portugees coco wordt genoemd.

De palmboom kan tot dertig meter hoog worden en heeft vier tot zes meter lange bladeren. De oude bladeren vallen af, maar de bladvoeten blijven zitten en vormen zo de stam.

De tam is een schijnstam. omdat deze niet op de gewone wijze gevormd wordt zoals bij een boom , maar door stapeling van bladvoeten.

HERKOMST, VERSPREIDING EN GROEI.

Over de herkomst van de palm zijn de geleerden het nog steeds niet eens. Volgens sommige ligt de oorsprong in India en anderen spreken over het noordwesten van Zuid/Amerika.

Op diverse plaatsen op de wereld heeft men van de palm fossiele vondsten gedaan: In Nieuw-Zeeland resten van een op de palm gelijkende fossielen meer dan 15 miljoen jaren oud, nog oudere vondsten zijn gedaan in Rajasthan in India.

Een feit is zeker, de palm komt in bijna alle tropische gebieden voor.

De verspreiding is vooral op natuurlijke manier, als door de zeevarenden gedaan. De vruchten kunnen drijvend enorme afstanden afleggen door de zeestromingen en zijn zelfs gevonden voor de kust van Noorwegen. Eenmaal aangespoeld op een strand zal de noot zich openen en wortel gaan schieten. In Hawaï is de kokospalm waarschijnlijk geïntroduceerd door de Polynesiërs uit de Zuidelijke-Pacific.

De kokospalm groeit op zandgrond en is zeer tolerant voor zout en daarom langs de stranden te vinden.

De palm groeit bij voorkeur in de volle zon, maar heeft behoefte aan een regenval van 750 tot 2000 millimeter per jaar, wat zeer hoog is, daarbij is voor de optimale groei een luchtvochtigheid van 70 tot 80% noodzakelijk. 

De palm heeft geen vaste bloei periode, maar bloeit het gehele jaar. In de bloeiwijze komen zowel vrouwelijke als mannelijke bloemen voor. In het algemeen is de kokospalm een kruisbevruchter, maar er komen ook zelfbevruchtende dwergrassen voor.

KOKOSNOOT.

Een kokosnoot of klapper is eigenlijk geen noot maar een steenvrucht van de kokospalm, waarvan het vruchtvlees niet vlezig maar vezelig is.

Daarbinnen zit het harde endocarp, dat het zaad omgeeft met drie duidelijk zichtbare kiemopeningen.

Bij de kieming komt de kiem door een van deze openingen naar buiten. De drie kiemopeningen zijn de overblijfselen van de in aanleg uit drie vruchtbladen bestaande vrucht.

De palm is een eenzaadlobbige en het zaad bestaat uit één kiemlob, dat het transport van het reservevoedsel naar de kiemende plant verzorgt. het reserve voedsel in het zaad bestaat uit kiemwit, dit heeft een witte kleur en een vette vezelige structuur. Dit is de kokos die onder andere gedroogd als kokosmeel in de handel komt. Verder is er het vloeibare kiemwit, kokoswater of klapperwater genoemd, een half troebele vloeistof. Bij een volledig rijpe vrucht bestaat al het kiemwit uit vezelig kiemwit.

Het oogsten van de rijpe vruchten is een kunst op zich.

Zonder enige hulpmiddelen klimt de eigenaar op een speciale manier langs de stam van de palmboom omhoog om de rijpe vruchten met een kapmes los te hakken, en ze naar beneden te laten vallen.

In sommige landen, zoals in het zuiden van Thailand gebruikt men de Makaken-apen, die hiervoor speciaal worden getraind.

De vrucht bevindt zich in een groene bolster. Deze wort na de oogst verwijderd, waarna de harige, houten noot verschijnt die in de winkels wordt aangeboden

In veel landen wordt de kokosnoot vers en jong verkocht langs de straat en op de markt. Met een kapmes heeft de verkoper handig de top van de ruwe noot afgekapt en pas als deze wordt verkocht slaat hij de top er af, plaats er een rietje in, en men kan het klapperwater er uit drinken, koel en verfrissend. Genoeg gedronken dan kan men de vrucht verder laten openen en het zachte vruchtvlees eruit lepelen.

Ook in kokosnoten zijn verschillende soorten en kwaliteiten, de oranje gekleurde  'koningskokosnoot', die een zoetere smaak heeft, en de bijnaam heeft "rode dwerg", en afkomstig is uit Sri Lanka.

GEBRUIK VAN BOOM EN VRUCHT.

De vrucht, de kokosnoot, wordt voor verschillende doeleinden gebruikt.

Op Bali wordt de gedroogde kokosbast gebruikt bij het bakken, voor de fabricage van de rode bakstenen voor de bouw van de tempels. De olie zal zich in baksteen als een soort lijm voegen, waardoor er bij de bouw geen cement wordt gebruikt, maar de stenen vochtig op elkaar geschuurd worden en gestapeld. Na het drogen zijn ze vastgekleefd.

* Het vruchtvlees wordt vers of gedroogd gebruikt in de keuken.  

* In de Oosterse gerechten wordt 'kokosmelk' gebruikt. Dit is een vloeistof die wort verkregen door geraspt, vers of gedroogd vruchtvlees te mengen met warm water en het geheel volgens uit te knijpen.

In de Aziatische toko's en supermarkten is het ingeblikt te koop.

* Uit het vruchtvlees wordt kokosolie gewonnen, wat een laurinezuurrijke olie is.

* Van kokosvezels worden onder andere touw, matten, en borstels gemaakt. Ook wordt het materiaal gebruikt in de industrie als filtermateriaal.

* Het hout van de kokospalm heeft een heel aparte fijne structuur van nerven en wordt gebruikt in de meubelindustrie voor tafelbladen. Schalen en bestek. Hiervoor worden alleen die palmen gekapt die niet meer goed produceren.

* De harde kern waarin het vruchtvlees en het klapperwater zich bevindt, wordt na het glad maken en politoeren gebruikt als schaaltjes of het maken van bestek. Reeds in de 16e tot 18e eeuw waren dit geliefde verzamel curiositeiten, zoals drinkbekers vaak voorzien van een zilverendeksel.

* Het restant van de vezelindustrie wordt opgeslagen of gecomposteerd. Het product wat hierdoor ontstaat, cocopeat, wordt gebruikt als hernieuwbaar alternatief voor veen en turf in de tuinbouw.

* Uit de palm kan ook palmsuiker en palmwijn worden gewonnen.

* Ook worden uitgeholde noten als klankkast gebruikt bij muziekinstrumenten.

Niet te vergeten is het gebruik van de kokosnoot gevuld met zaden en vet als extra voeding voor de vogels in de koude wintermaanden.

Zo kan een natuurproduct uit de tropische landen onze vogels helpen aan extra voeding. Ook een halve noot met daarin het gedroogde kokosvruchtvlees is bij de vogels geliefd.