INDONESIË WEERZIEN. 2023. SIANTAR EN SAMOSIR EILAND. (DEEL 6)

 

   WONDERFULL INDONESIA.

   INDONESIË WEERZIEN. 2023.

SIANTAR EN SAMOSIR EILAND. 

                        DEEL 6.

SIANTAR.

Op 15 februari 2023 van Jakarta naar Medan gevlogen met Batik Air.

Ook deze vlucht vertrok met vertraging daar er vijf passagiers niet kwamen opdagen bij de gate die wel ingecheckt hadden, maar na de nodige keren omroepen verscheen dit gezelschap alsof er niet aan de hand was. In Jakarta netjes naar het vliegveld gebracht door een oude bekende en in Medan weer netjes afgehaald door de zoon van mijn gastheer. Onderweg eerst maar eens een hapje gegeten in het ons bekende India restaurant. Het was leuk de kleine Michael weer te zien.

Tijd vullen van de laatste dagen als je ergens bent, wetend dat de reis ten einde loopt is altijd vervelend, dus ging ik maar weer eens mee naar de overdekte markt in Siantar kota. Verse groenten waren in overvloed te koop en de spitskool werd door de verkoopster luid aanbevolen. De Chinese kippenboer had zelfs een glimlach over toen ik zijn stalletje fotografeerde. Krupuk was in alle kleuren te koop. Gevangen dode vis lag keurig uitgestald, maar ook nog levende vis en schelpdieren waren er te koop.

Het is een gezellige chaos vol kleuren, geuren en stemmen.

Onderweg naar huis maakten we een stop bij een stalletje langs de weg om daar van het vruchtwater van een verse kokosnoot te genieten. Is het vocht er allemaal uitgezogen met een rietje dan wordt met een lepel het zachte vruchtvlees er uit geschept. Het is een ware koele dorstlesser.

In de keuken was weer een ware drukte losgebarsten. De vrouwen zaten al praten op de vloer kruiden schoon te maken en de jeugd werd aan het stampen in de vijzel gezet.

Buiten op het achtererf lag een geslacht varkentje dat reeds van zijn haren was ontdaan en was gewassen.

Het had allemaal te maken met de verlate verjaardag van mijn gastvrouw en mijn vertrek terug naar Nederland.

Het beloofde een ware drukte te worden met familie en vrienden.

Om de drukte een beetje te ontwijken besloten de heren met z'n vieren een uitstapje te maken naar Samosir eilend in het Toba meer.

SAMOSIR EILAND.

Na het ontbijt op tijd uit Siantar op 23 februari 2023 vertrokken naar de nieuwe ferryhaven in Ajibata (1) en waren een van de eersten die daar aankwamen op het parkeerterrein. 

Tegenwoordig moeten bij aankoop van kaartjes voor de oversteen van het Toba meer, alle persoonlijke gegevens worden genoteerd, zodat men weet wie er op de veerboot aanwezig is. 

De reden hiervan is een zeer trieste les die men heeft geleerd toen vijf jaar geleden een veerboot met honderden passagiers was gezonken en men niet wist wie er allemaal aan boord waren, om nabestaanden van verdronken en nooit meer gevonden opvarenden te informeren.

Met deze nieuw veerboot staken we het Toba meer over naar de plaats Ambarita (2).

Overal op de veerboot waren nu zwemvasten geplaatst en waren er duidelijke aanduidingen voor de vluchtwegen. Door schade en schande was men wijs geworden.

Met het weer hadden we geluk, de zon brak door, maar de bergtoppen van het eiland bleven in het laaghangende wolkendek verborgen.

Vanuit Ambarita gingen een toer maken rond het eiland, maar dit keer in een tegenovergestelde richting dan die ik in 1992 had gedaan.

Bij diverse plaatsen zouden we een stop maken.

Het eerste wat me opviel was de verbeterede kwaliteit van het wegennet op  het eiland.

Waar het vroeger was hobbelen en bonken door kuilen in het wegdek, lag nu een keurig geasfalteerde weg, die het eiland geheel deed ontsluiten. 

De natuur was prachtig groen en op verschillende plaatsen stortte het water zich uit de rotswanden.

Regelmatig hadden we een mooi uitzicht op de diep gelegen oever van het meer, waar aan landbouw  en de teelt van rijst werd gedaan.

Onderweg naar de plaats Nainggolan raakten verzeild in een lokale markt die langs en op de weg lag.

Het was er een drukte van belang en vanuit de auto maakte ik snel de nodige opnamen, daar stoppen in deze drukte geen zin had. Of het gedroogde visjes waren, groenten en fruit, vers varkens vlees op vis uit het meer, alles was er te koop. Net de marktplaats voorbij was het laveren tussen de achteloos geparkeerde auto's en de zeer vele motorfietsen.

NAINGGOLAN.

In Nainggolan (3) te zijn aangekomen maakte we een stop bij een ver familielid van onze gastheer waar we werden getrakteerd voor de lunch op heerlijke gebakken banaan (pisang goreng). Deze waren nog lekkerder dan die ik in Jakarta gegeten had. Hierna reden we verder naar de woning van een van de voorouders, waarachter een compleet verwilderde tuin lag, waar ik de prachtige Bunga Rias (rias bloem) wist te fotograferen. Deze bloem, de knop althans wordt gebruikt in de sambal.

Onze gastheer, de man liep tegen de tachtig jaar aan, bood ons aan om durian te eten, welke volop aan de bomen achter het huis groeiden.

Als er nu één vrucht is waar ik niet van hou, dan is wel de durian. Is het niet de geur die er van afkomt dan wel de smaak van in de bast gelegen vruchtvlees. De overige aanwezigen zaten er volop van te genieten.

 

Na ons bezoek aan Nainggolan vervolgden we onze weg en kwamen na de plaats Mogang achter een vrachtwagentje te rijden afgeladen met scholieren op weg naar hun woonplaats.

Wederom regelmatig een fraai zicht op het enorme meer en aan de overkant gelegen berg Uludarat met een hoogte van 1257 meter.

Bij de plaats Simbolon reden we in het binnenland in en passeerden het meer (danau) Sidihoni, wat ongeveer midden op het eiland is gelegen  met een oppervlakte van 105 hectare en gelegen op een hoogte van 1295 meter boven de zeespiegel.

SIDIHONI MEER.

Sidihoni meer ziet eruit als een kom en is het grootste meer gelegen op het eiland Samosir. Het meer verandert vaak van kleur en de lokale bewoners associëren deze kleurverandering met gebeurtenissen die in Indonesië plaats vinden. Als het water bijvoorbeeld rood is zal er iets ergs in het land gebeuren. Als het blauw is , beweren ze dat vrede en liefde in overvloed aanwezig zijn. Sidohoni meer staat ook bekend om zijn bijnaam "Het meer in het meer", omdat het midden in het meer Toba ligt. Het waterpeil van het meer is ook uniek. De mensen beweren dat het water zich zal terugtrekken in de regenseizoenen en zal overstromen in de droge seizoenen. Dit lijkt de impact te zijn van verschillende waterstanden tussen de twee meren, waarbij de regen een kleinere impact heeft. Het Toba meer ontvangt waterstromen van aangrenzende rivieren, maar het Sidihoni meer niet. Rond het meer groeien zelfs dennenbomen.

RONGGUR NI HUTA.

Na het passeren van het Sidihoni meer slaan we af naar de kampong Ronggur di Huta. Hier heeft men schijnbaar vergeten de weg te verbeteren is was het rijden door putten en over hobbels.

In deze kampong, waar is reeds vele jaren eerder was geweest liggen de roots van de familie die ik op mijn eerste reizen door Noord-Sumatra heb leren kennen.

 Het is een plaats waar je het gevoel krijgt dat hier de tijd heeft stil gestaan. Het dorp kent nog enkele oude huizen in de Batak-stijl gebouwd, op palen met daarboven de woonruimten, en daaronder de stal voor de buffels. Net zoals ik hun vaders heb zien doen zo brachten de jongsten in de avond de buffels naar hun wei om te grazen. Ook hier werden we hartelijk ontvangen en moesten we een visgerecht eten.

De familie in de kampong had verwacht dat we de nacht zouden overblijven, maar daar moesten we helaas vanaf zien door festiviteiten op het Toba meer.

We verlieten Ronggur di Huta via een andere weg en reden naar Panguruan, waar een soort dam ligt om het eiland te verlaten. In Panguruan was het erg druk en moesten we omrijden om op de weg te komen die ons verder langs de oever van het meer zou leiden.

Via de plaats Parbaba reden we naar Simanindo (5) waar we op de ferry stapten naar Tigaras (6).

Tigaras is een bestuurslaag in het regentschap Simalungun. Tigaras telt 1311 inwoners.

De reden dat we niet zouden overnachten op het eiland Samosir en ook niet de warmwaterbronnen bij Tarutung zouden bezoeken, waren de voorbereidingen voor formule I Power Boat races op het Toba meer. De autoriteiten waren reeds begonnen om hele gebieden af te sluiten voor het verkeer. Hier zou je van het van de wereld verschijnen.

In Tigaras reden slingerend en klimmend de kraterwand op in de gietende regen, vervolgden onze weg via de theeplantages van Sidamanik om na deze stad de weg in te slaan naar Siantar, waar we in de avond aankwamen.

SIANTAR AFSCHEID. 

Het waren de laatste dagen voor mijn vertrek op 28 februari 2023 terug naar Nederland.

Voor het weekeinde was het een drukte van belang in verband met de verlate verjaardag van mijn gastvrouw Hetty. Familie was overgekomen om in de keuken te helpen bij de voorbereidingen van een grote BBQ. Het varkentje had de tijd gehad aftesterven en was reeds in stukken gesneden.

Helaas zat het weer die zondag niet mee en het regende overvloedig. Zodoende geen BBQ en werd het vlees in de keuken gebraden.

Die zondag ochtend werd de stapel schoeisel bij de voordeur en de achterdeur steeds groter. Familie, vrienden en bekenden waren uitgenodigd voor het samenzijn.

Halverwege de namiddag bleek er een tekort aan vlees te zijn en werden er drie hanen achter in de tuin gevangen, geslacht en bereid om dat probleem op te lossen.

Nadat een ieder heerlijk had kunnen genieten, zittend op matten op de vloer, van het heerlijke eten werd de verjaarstaart binnengebracht.

Het was kaarsjes blazen waarna Tino een neefje van Hetty een ieder een stukje aanbood.

Maar het was niet alleen de verjaardag het was ook mijn afscheid waarvoor een ieder was gekomen.

De jongelui vroegen me het hemd van het lijf over hoe en wat in Europa. En met enkele werd de WhatsApp uitgewisseld om dat ze zo hun Engels wilden verbeteren.  Het was enorm gezellig en bij het naar huis gaan wenste iedere familie met mij op de foto te gaan als aandenken. Bij het warme afscheid met omhelzingen viel wel een klein traantje bij die en gene.

Als een echte afstammeling van de VOC werden er ook deze keer gedroogde specerijen mee naar Nederland genomen.

THUISREIS.

De thuisreis verliep zo goed als zonder problemen.  OP 28 februari 2023 van Medan airport, Kuala Namu om 16.50 uur vertrokken naar Kuala Lumpur International Airport met Malaysia Airlines. Om 18.55 uur plaatselijke tijd aangekomen. In Kuala Lumpur moest ik wachten tot 23. 30 uur voor de vlucht met Malaysia Airlines naar Londen Heathrow. Een nachtvlucht met veel turbulentie zodat van slapen weinig kwam. Om 05.45 uur te Londen aangekomen. Met een bus van de internationale terminal via de nodige tunnels naar de terminal voor de Europese vluchten gebracht.

Daar Great Britten niet meer lid is van de EU moest alle handbagage door de security gecheckt worden.

Rijen passagiers stonden hier te wachten en zelfs het kleinste tubetje tandpasta moest apart door de scan gehaald worden en alles ging vreselijk traag en onbeschoft. Uiteindelijk deze ellende gepasseerd.

De vlucht naar Schiphol maakte ik met British Airways welke te laat van de terminal vertrok en ergens op een van de banen werd geparkeerd. Volgens de mededeling was dat omdat er in Amsterdam een dikke mist was. Dus met de nodige vertraging op Schiphol aangekomen.

Op Schiphol wachtte me een nieuwe verrassing.

Bij de roltrap en gewone trap naar de emigratie en paspoort controle stond een enorme rij wachtenden en werden er steeds maar enkele passagiers doorgelaten. Op een zeker moment verscheen er een medewerker van de paspoortcontrole met de mededeling; 'Alleen passagiers met een geldig Europees paspoort of Zwitsers paspoort mochten nu doorlopen.

Bij de paspoort en gezicht controle trachten toch twee Engelse dames met hun Britse paspoort hier doorheen te komen, dus gingen er alarm af.

De immigratie officier in zijn hokje kwam met de keiharde volgende mededeling; "No Britisch passport. You have want your Brexit, you can have your Brexit, so back in the international queue" en die rij was heel lang. Nu was het met de trein naar het thuisstation reizen en vandaar met de taxi naar huis.

Het thuisfront had voor een bloemetje gezorgd en een welkom thuis kaartje.

De verwarming was hoger gezet, wat na een maand in de tropen verkeert te hebben wel prettig was.

Zo kwam er een einde aan; "INDONESIË WEERZIEN. 2023"

BEDANKT...

Langs deze weg wil ik nogmaals iedereen op Noord-Sumatra, Siantar en het eiland Samosir hartelijk bedanken voor het onderkomen en verzorging. Horas!

Zo ook de vrienden en kennissen op Bali en in Jakarta voor het onderkomen en de geweldig mooie tijd vol herinneringen.

Bij ieder afscheid werd er gezegd 'tot weerzien' en dacht ik stilte "Don't no where don't no when, we will meet again".

                                                                                 Slot.