INDONESIË WEERZIEN 2023. NOORD-SUMATRA. (DEEL 2)

 

 WONDERFULL INDONESIA.

INDONESIË WEERZIEN 2023.

                   DEEL 2.

DE INFRASTRUCTUUR.

Vanaf Medan stad en het vliegveld loopt een moderne autoweg naar de stad Tebingtinggi. Hierna is het een gewone provinciale weg naar Pemantang Siantar. Overal wordt tegenwoordig gewerkt aan de ontsluiting van Noord-Sumatra, wat te merken is aan de aanleg van enorme fly-overs voor de nieuwe autowegen. Zo loopt er tegenwoordig een autosnelweg dwars door Java van Jakarta naar het oosten om Bali te bereiken. Onder het bewind van de president, Joko Widodo wordt er enorm veel aan de infrastructuur van de eilanden gedaan.  Het zijn wel allemaal tol-wegen waarvoor men per afgelegde afstand moet betalen. Indonesië kent geen wegenbelasting voor het autoverkeer.

PEMATANG SIANTAR.

Gewoon afgekort als Siantar, is een grote stad gelegen op het eiland Sumatra, ten noorden van het grootste kratermeer van de wereld, het Tobameer, in het leefgebied van de Bataks.

Pematang maakte pas in 1907 deel uit van de Nederlands-Indische kolonie, na het neerslaan van de opstand van de laatste Singamangaradja en de uiteindelijke inlijving van de noordelijke Bataklanden.

In de jaren daarna ontwikkelde Pemantang zich tot een handelscentrum voor rijst, thee, tabak, mais, rubber en palmolie. Pemantang Siantar telt heden rond de 250.000 inwoners en is daarmee de grootste Noord-Sumatraanse stad na Medan en Palembang.

Siantar kent een grote Chinese gemeenschap, welke er een groot tempelcomplex heeft in de stad.

In het oude centrum (kota) van de stad drijven zij een ontelbaar aantal restaurants, waar het zeer goed eten is, qua kwaliteit en prijs.

Het is niet de Chinees-Indische keuken die we in Europa kennen. 

Het verkeer, links rijdend, is een ware chaos door de onnoembaar vele motorfietsen, die het autoverkeer links en rechts inhalen en nog steeds zonder de verplichte helmen rijden. Vaak met drie of vier personen op de motorfiets, stoplichten negerend, geen richting aangevend en soms afgeladen met vracht, dat je je afvraagt hoe het mogelijk is. Ook de kleine busjes voor het openbaar vervoer zijn tot de nok toe afgeladen, bergen lading op het dak en gewoon midden op de rijweg stoppend om passagiers in - en uit te laden. Is het busje vol dan ga je aan de buitenkant eraan hangen of zoek je een plaatsje op het dak. 

Ik logeerde gedurende mijn verblijf op Noord-Sumatra in een woning gelegen aan de rand van de stad, vlakbij de rijstvelden. De woning ligt aan een smalle straat, waar amper verkeer doorheen komt en het zeer rustig is. 

Op zaterdagmiddag 4 februari 2023 was het een drukte van belang in- en rond het huis.

Familieleden waren gekomen om te helpen bij de voorbereidingen van het eten voor de genodigden, van het doopfeest de volgende dag.

Achter het huis in de tuin lag een varkentje te wachten tot zijn laatste uur had geslagen.

In grote ketels werden enorme porties rijst gekookt op een houtvuur, wat in de avond ook doorging.

Het was een constante kakafonie van stemmen, en de Bataks praten echt niet zachtjes.

In de namiddag werd ik meegenomen naar het huis van de predikant van de kerk waar Michael gedoopt zou worden, om het geheel te bespreken. Helaas sprak de predikant zeer weinig Engels meer gelukkig  kon zijn zoon als tolk fungeren. Op mijn vraag of ik foto's mocht nemen in de kerk van de doop, bleek dat tijdens de dienst niet te mogen, maar na de dienst zou dan de ceremonie worden overgedaan en kon ik foto's maken.

Zondag 5 februari was het al vroeg een drukte van heb ik jou daar in de keuken. Vrouwen hielden hele conversaties onder het fijn hakken van kruiden op houten blokken. Het constante geklop van de stamper in de houtenvijzel voor het fijn stampen van de groene pepers en ga zo maar door.

Tussen de bedrijvigheid door was het scheren, wassen en aankleden voor de kerkdienst en de doop van Michael.

De kerk zat redelijk vol en ik had als enige blanke die een kop boven een ieder uitstak de nodige belangstelling.

Na het einde van de doopplechtigheid hadden buiten de kerk alle kerkgangers zich verzameld om Michaels ouders en grootouders te feliciteren. Je bleef handjes schudden en beste wensen aanhoren.

Alle vrouwen wenste met mij op de foto te gaan en dat zou niet de laatste keer zijn op deze reis.

Weer thuis gekomen was het even over de nodige schoenen en slippers heen stappen om binnen te komen. Dit was nog maar het begin van een enorme hoop. Je draagt je schoeisel van de straat niet binnen in het huis van mensen waar je te gast bent.

Ik heb me er steeds over verwonderd dat een ieder zijn schoeisel wist terug te vinden.

Intussen stroomden de gasten druppelsgewijs het erf op en zochten hun plaats in klaar gezette stoelen. Het was voor veel familieleden ook een weerzien en dus werd er wat afgekletst. 

Terug gekomen van uit de kerk nog snel een paar afbeeldingen kunnen maken van de slacht van het kleine varken. Het beest werd uitgebeend en de botten werden in een enorme wok gekookt tot een kruidige bouillon voor een soep. het overige vlees werd klein gesneden en in zelfde wok nadat die leeg was gemaakt gebraden.

Bepaalde delen van het varken werden netjes op een bamboeplaat opgemaakt en aan de ouders van Michael aangeboden. Hierna was het een ieder die aan de maaltijd deel nam de eer om met een hand de Bamboeplaat aan te raken en God om een zegen over de maaltijd en gasten te vragen.

Na de maaltijd die een ieder met gekruiste benen, zittend op matten op de vloer nuttigde, was het de ceremonie van de ulos, een traditionele Batak schouderdoek die bescherming moet geven.

Bij het geven van de ulos, die voorzichtig om de baby werd heen gelegd, werd vaak ook een geldbedrag voor de kleine gegeven. 

Tijdens deze ceremonie werd er rijst in het haar van de moeder en het kind gestrooid.

Hierna wat het de tijd van de toespraken, en aangezien de Bataks daar zeer goed in zijn duurde dit wel even eer een ieder zijn toespraak had uitgesproken.

Intussen was er buiten onder het afdak een muziekband geïnstalleerd en kon de muziek en dans losbarsten. Vooral de zang, want iedere Batak kan wel goed zingen.

De regen die onverwachts viel was dan wel een spelbreker, maar dat mocht de pret niet drukken.

De voetjes van de grond en uit volle borst werd er meegezongen.

Maar aan alles kwam een einde. Vader en moeder van Michael sloten het feest af met hun eigen lied.

Langzaam gingen de meeste van de ruim 200 gasten huiswaarts en zij die van ver gekomen waren bleven overnachten, gewoon op matten op de vloer van de woonkamer.

Vader Sam had enige vrienden uitgenodigd en dit groepje bleef nog lang zitten praten, roken, onder het genot van een glas tuak (palmwijn), wat de stemmen goed smeerde.

Het was een mooie drukke dag, een dag waarin ik weer veel oude bekenden ontmoette. Veel van hen als kind leren kennen en nu intussen getrouwd en nu zelf kinderen hebben. En Michael die sliep na het krijgen van de fles door alles heen, zich van geen kwaad bewust.

                                 HORAS.                             

                                        Zie vervolg: INDONESIË WEERZIEN 2023. DEEL 3.