donderdag 31 december 2015

SINT-HELENA EILANDENGROEP IN DE ATLANTISCHE OCEAAN.


DE EILANDEN VAN DE 

SINT-HELENA GROEP.


Midden in de Atlantische Oceaan liggen enkele  Britse eilanden welke behoren tot de Sint-Helena Groep.
Het zijn de eilanden Ascension, Sint-Helena, Tritan da Cunha met de kleinere eilanden Inaccensible eiland, Statenhoff eiland, Middle eiland en Nightingale eiland. Verder het nog zuidelijker gelegen Gough eiland. Het zijn eilanden van weinig betekenis, maar meer van historie.


ASCENSION EILAND.

Acension of te wel Hemelvaart-eiland heeft een oppervlakte van 91 km². De grootste lengte van het eiland is 14 kilometer en de grootste breedte 12 kilometer. De hoofdstad is Georgetown.
Het eiland valt onder de Sint-Helena Groep en staat onder bestuur van het Verenigd Koninkrijk (Engeland) sinds 12 september 1922. Het hoogste punt van dit bergeiland is de "Peak" met 859 meter.

 Het eiland werd voor het eerst ontdekt door de Portugese zeevaarder João da Nova Castelia in 1501 tijdens zijn ontdekkingsvaart naar Indië. Hij maakte alleen melding in zijn zeekaart dat er een eiland lag en deed er verder niets mee.
In 1503 werd het eiland wederom ontdekt door de Portugese admiraal Afonso de Albuquerque op Hemelvaartsdag en noemde het eiland naar die dag Asençâo.
Later werd dit in het Engels Ascencion.
Het eiland kreeg pas enige bekendheid en bewoning in de periode dat Napoleon Bonaparte op het eiland Sint-Helena gevangen werd gehouden in 1815. De bewoning was een gevolg van het feit dat de Britten bang waren dat de Fransen dit eiland zouden innemen en als uitval basis zouden gebruiken om Napoleon te bevrijden. In 1823, twee jaar na de dood van Napoleon, werd het eiland een basis van de Britse Marine.
Gedurende de Kalkland oorlog in 1982 was het eiland een uitval basis van de Royal Air Force en een bevoorradingspunt voor de schepen uit Engeland. De keuze viel op dit eiland, daar Sint Helena geen vliegveld heeft.

VLAG VAN ASCENSION EILAND.

De huidige vlag werd het eerst gevoerd op 11 mei 2013. Het was het derde ontwerp voor de vlag. Voor die tijd gebruikte het eiland de Unie vlag, de Britse vlag.
Op 3 maart 2009 werd door de eiland raad besloten tot een eigen vlag.
De vlag heeft een donkerblauw veld met linksboven in het kanton de Britse vlag en in het rechter deel het wapen van het eiland.

WAPEN VAN ASCENSION EILAND.

Voorafgaand aan het huidige wapen van het eiland gebruikte men op het eiland het wapenschild van het Verenigd Koninkrijk.
Het huidige wapen is aangenomen in 1912.
Op het wapenschild de golven van de Atlantische Oceaan weergegeven in gegolfde banen wit en blauw met daarop afgebeeld drie zeemeeuwen. (Albatros). De groene baan uitlopend in een punt symboliseer de berg "Peak" het hoogste punt van het eiland.
Boven het wapenschild een heraldische helm met er op een oud zeilschip van de ontdekkingsreiziger.
het wapenschild wordt gedragen door twee schildpadden welke op het eiland voorkomen.

SINT-HELENA EILAND.


Sint-Helena gelegen in de zuidelijke Atlantische Oceaan op 2800 kilometer ten westen van de Afrikaanse kust heeft een oppervlakte van 122 km². De grootste lengte van het eiland is 15 kilometer en grootste breedte 11 kilometer.
De hoofdstad is Jamestown en het hoogste punt is de "Diana's Peak" met 832 meter.
Het eiland is een Brits overzees gebied.
De bewoners van het eiland noemen zichzelf "Saints".
De bevolking bestaat uit drie groepen die zijn ontstaan uit Afrikaanse slaven, Chinese arbeiders en Engelse kolonisten.
Het eiland is alleen bereikbaar per schip, daar het geen vliegveld heeft.

Sint-Helena werd in 1502 ontdekt door de Portugees João da Nova. Tussen 1645 en 1659 was het eiland opgeëist door de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en werd het gebruikt als een tussen stop op de route om de Kaap de Goede Hoop naar Indië.
In 1658 bouwden de Engelsen van de Britisch East India Company de stad Jamestown en namen het bezit over het eiland over. In 1673 trachten de Nederlanders het eiland weer te veroveren, maar werden na twee maanden weer door de Engelsen verdreven, waarna het eiland Engels bleef.


Het eiland kreeg vooral historische bekendheid doordat napoleon Bonaparte hier zijn laatste levens jaren doorbracht in ballingschap.
Het Longwood House de residentie van Napoleon is tegenwoordig een museum.
Na eerst op het eiland te zijn begraven hebben de Engelsen later zijn stoffelijk overschot overgedragen aan de Fransen en die hebben het bijgezet in de Dome des Invalides in Parijs.

Sinds de opening van het Suez-kanaal heeft het eiland aan strategische waarde verloren.

Om toch voor de sterk ontbrekende werkgelegenheid het eiland een toeristisch trekpleister te maken, is men in 2013 begonnen met de aanleg van een vliegveld met een start- landingsbaan in zee. Hiervoor wordt zowel rivier als duin zand, ongeveer 2000 ton, aangevoerd uit Namibië.
Men verwacht het geheel in 2016 gereed te hebben.



VLAG VAN SINT-HELENA EILAND.

De vlag van Sint-Helena werd aangenomen op 4 oktober 1984.
De vlag is een zogeheten 'Bleu Ensign': een donkerblauwe vlag met linksboven in het kanton de Union Flag. In het rechter deel van de vlag staat het wapen van Sint-Helena afgebeeld.



WAPEN VAN SINT-HELENA EILAND.

In een geel veld boven in het wapen van Sint-Helena staat een vogel afgebeeld. Het is de nationale vogel, de plevier, plaatselijk bekend onder de naam wirebird. Het wapen werd aangenomen in 1984.
In het onderste deel van het wapen wordt de bergachtige kust van het eiland weer gegeven met daarvoor een driemaster. het schip symboliseert de koloniale verbinding en het voert de Engelse vlag.
Boven het schild is een gekroonde heraldische helm afgebeeld met daarop een afbeelding van Sint-Helna dragend een kruis en een bloem in haar hand.
Dit wapen staat ook afgebeeld op de achterzijde twee pound munt van het eiland. 
Het motto is; "Trouw en onwankelbaar".



TRISTAN DA CUNHA.

Tristan da Cunha is een vulkaaneiland met een oppervlakte van 98 km². De grootste lengte en breedte van het eiland zijn 12 kilometer.het hoogste punt van het eiland is de "Queens Mary's Peak" van 2026 meter. De hoofdstad is Edinburg-of-the-Seven-Seas en is gelegen op het enige vlakke deel van het eiland.
Het eiland is Brits grondgebied.
Het eiland wordt bewoond door slechts zeven families welke ieder een gelijke hoeveelheid vee hebben in de vorm van runderen en schapen en ieder dezelfde m² aan grond bezitten. Zo heeft ieder gezin een gelijk inkomen.



Het eiland vormt een archipel met de eilanden; Inaccessible eiland, Stoltenhoff eiland, Middle eiland, Nightingale eiland en Gough eiland.
Op deze eilanden broeden vogels welke nergens anders van op wereld broeden. Uniek is de bijna uitgestorven tristanaalbatros, een vogel met een spanwijdte van 110 cm en een gewicht van 7,3 kilo. Er leven ruim 30 vogelsoorten.
Vanwege de unieke biologische rijkdom zijn de eilanden Gough en Inaccessible door UNESCO op de Werelderfgoedlijst geplaatst.

Tristan da Cunha werd door de gelijknamige Portugese zeevaarder in 1506 ontdekt, maar door de weersomstandigheden kon hij niet aan land gaan. het eiland werd door veel naar Indië varende zeilschepen gebruikt als een tussen stop.
De eerste vaste bewoners waren walvisvaarders uit de V.S. in 1811. De eilanden werden veel bezocht door de robbenjagers. In 1811 werd het door een Brits garnizoen komende uit Kaapstad bezet om eventuele reddingspogingen van Napoleon op Sint-Helena te voorkomen. het garnizoen werd in 1817 teruggetrokken en alleen een korporaal bleef achter met zijn familie. Verdere bewoners werden vissers en robbenjagers die er achterbleven. Later ook veel schipbreukelingen.
In 1876 claimde de Britse regering het eiland en bleef het bezit van Groot Brittannië.
het eiland heeft geen vliegveld maar wel een vissershaven. De verwerking van vis is een van de grootste bronnen van inkomen voor d eilandbewoners. De uitgave van postzegels brengt brengt ook een aardige duit op.


VLAG VAN TRISTAN DA CUNHA EILAND.

De vlag van Tristan da Cunha is ook een zogeheten 'Bleu Ensign'.
De vlag heeft een donkerblauw veld met linksboven in het kanton de Britse vlag.
In het rechterdeel staat het wapen van Tristan da Cunha afgebeeld.
De vlag werd aangenomen op 20 oktober 2002.



WAPEN VAN TRISTAN DA CUNHA.

Het wapen werd aangenomen in 2002. 
Het wapenschild is verdeeld in twee vlakken; boven licht blauw en onder wit. Op beide vlakken zijn twee albatrossen afgebeeld. 
Boven het schild is een gekroonde heraldische helm afgebeeld met daarop de Tristan da Cunha sloep. De kroon is de marine-kroon.
Het schild wordt gedragen door twee Tristan rots kreeften welke voorkomen in de wateren rond het eiland.
Onder het wapen op een lint het motto; "Our faith is our strength" 
("Ons geloof is onze kracht")



INACCESSIBLE- en  STOLTENHOFFS EILAND.

INACCESSIBLE EILAND.

Inaccessible eiland is een ontoegangkelijk eiland. Het is een uitgedoofde vulkaan met de Cairn Peak van 449 meter.
Het eiland heeft een oppervlakte van 14 km² en ligt 45 kilometer ten zuid-westen van het eiland Tristan da Cunha.
Een van de redenen dat het eiland ontoegangkelijk is dat het beschermd wildreservaat is en deel uitmaakt van UNESCO World Heritage Site.

Het eiland werd in 1656 ontdekt tijdens een reis van het Nederlandse schip 't Nachtglas onder bevel van Jan Jacobszoon ruim 146 jaar later dan Tristan da Cunha werd ontdekt.
De uitdrukking "Ontoegangkelijk"eiland heeft twee verklaringen. Een daarvan is dat toen de bemanning van het Nederlandse schip aan land ging ze door de hoge rotsen niet landinwaarts konden en het eiland aanduiden als "ontoegangkelijk". De andere is dat de Franse kapitein d'Etcheverry er in 1778 ook niet kon landen. Pas in 1803 lukte het zeehonden jagers uit de V.S. er voet aan wal te zetten. Het eiland is omringt door kliffen waarvan sommige 300 meter hoog zijn.

STOLTENHOFFS EILAND.

Stoltenhoffs eiland is een klein onbewoond eiland en behoort tot de Nightingale-eilanden. het is met Middle eiland de kleinste van de groep. het eiland is vernoemd naar de Duitse broers Gustav en Friedrich Stoltenhoff die probeerden op het nabij gelegen Inaccessible eiland zich te vestigen. Na twee moeizame jaren verlieten ze het eiland.

NIGHTINGALE EILAND.

Het "Nachtegaal eiland" is het grootste eiland van de Nightingale eilanden groep. 




Het eiland heeft twee hoge bergpieken op het noordelijke deel. Een daarvan is 370 meter hoog terwijl de andere 293 meter hoog is. De rest van het eiland is omringt door kliffen, waarvan een groot deel onder de zeespiegel liggen.
Het eiland is een vulkaan uit een vroeg en later stadium. De laatste uitbarsting was in 2004.
Het eiland heeft een oppervlakte van 3,2 km² en de grootste lengte is 1,5 kilometer en breedte 2,5 kilometer.
Het is voor schepen moeilijk te ankeren nabij het eiland door het vele hoog groeiende zeewier op de zeebodem.

Toen in 1656 het Nederlandse schip 't Nachtglas onder bevel van Jan Jacobszoon het eiland ontdekte kreeg het de naam "Gebrooken Eyland".
In 1760 werd de naam van het eiland veranderd en werd het vernoemd naar de Britse kapitein Gamaliël Nightingale. In de 17e en 18e eeuw beschouwden de Nederlanders, de Fransen en ook de Britse East India Company het in bezit nemen van het eiland als "ontoegangkelijk".


In 2011 op 16 maart werd het eiland getroffen door een olieramp.
Het in Valletta geregistreerde schip MS 'OLIVA' strandde op Spinners Point op het noordwestelijke deel van het eiland.
Een lading van 1500 ton ruwe olie en 60.000 ton sojabonen omspoelden het eiland.
Meer dan 20.000 pinguïns werden met de dood bedreigd daar er op het eiland geen schoon water was om ze te reinigen. De vogels werden zoveel mogelijk naar Tristan da Cunha gebracht waar ook de bemanning intussen verbleef. Deze laatsten hielpen de eilandbewoners met hun reddingswerk voor de vogels.
Te vermelden is; dat een van de reddingsboten van het ms.'Olivia' in februari 2013 in de buurt van Murray Mouth in Zuid-Australië aan aanspoelde.

GOUGH EILAND.

Gough eiland heet ook genoemd Gonçalo Alvares naar de Portugese ontdekkingsreiziger.
Het is een eiland in de Zuid-Atlantische Oceaan met een oppervlakte van 91 km², grootste lengte 13 kilometer en breedte 7 kilometer en behoort tot de Tristan da Cunha Archipel.
Het eiland heeft twee hoge bergtoppen; de Edinburg Peak van 910 meter en de Expedition Peak van 909 meter.
Buiten een kleine groep van zeven mensen van het weerstation is het eiland onbewoond en is het een "ontoegangkelijk" eiland en valt vanwege haar geologie onder UNESCO.





Het eiland kwam voor het eerst voor op Portugese zeekaarten onder de naam Ilha de Gonçalo Álvares. In 1732 werd het eiland omgedoopt in Gough eiland naar kapitein Charles Gough van Richmond, daar er verwarring was in de naam tussen het Portugees en het Spaans ("Diego Alvarez eiland") Deze naam werd pas in 1938 officieel.
Het weerstation bestaat sinds 1956 en wordt gebruikt in het netwerk van de Zuid-Afrikaanse Weather Service. Eens per jaar wordt het team afgelost.













maandag 28 december 2015

JAARWISSELING 2015 - 2016.

VAAK IS HET MOEILIJK EEN OUDJAAR AF TE SLUITEN. MAAR BEDENK DAN OOK; BIJ IEDERE AFSLUITING OPENT ZICH EEN NIEUW BEGIN.   DUS VOLG OOK IN HET NIEUWE JAAR HET PAD VAN JE DROMEN, EN NIET DE WEG VAN ANDERMANS VERWACHTINGEN.


HET WAS EEN JAAR VOL NATUUR- EN MENSELIJK GEWELD. HET LAATSTE DOOR EEN GELOOFSSTRIJD, IETS WAAR GEEN EINDE AAN SCHIJNT TE KOMEN.             MEN VERNIETIGDE ACHTELOOS ZIJN MEDEMENS ZONDER ENIG RESPECT VOOR HET LEVEN VAN ELKAAR. HONDERDDUIZENDEN SLOEGEN OP DE VLUCHT EN VERLIETEN HUIS EN HAARD VANWEGE HET OORLOGSGEWELD. ZE LEGDEN EEN LANGE MOEIZAME WEG VOL GEVAAR AF NAAR HET 'LAND VAN MELK EN HONING'. EEN LAND WAAR MEN VREDE HOOPTE TE VINDEN EN EEN NIEUWE TOEKOMST OP TE KUNNEN BOUWEN. EEN WEG ZONDER EINDE VOOR VELEN.

 STORMEN, VLOEDGOLVEN, AARDBEVINGEN, ZWARE REGENVAL DEDEN OOK NOG EENS VEEL MENSEN HET DAK BOVEN HUN HOOFD VERLIEZEN. DROOGTE ZORGDE VOOR MISLUKTE OOGSTEN MET HONGERSNOOD EN DE DOOD TOT GEVOLG.

MEN VERGADERDE DRUK OVER VREDE, CO2 UITSTOOT EN KLIMAATSVERANDERING. BELOFTEN EN NOG EENS BELOFTEN HIEROVER. MAAR RESULTATEN ZIJN NOG STEEDS VER TE ZOEKEN.

POLITIEKE STANDPUNTEN DEED DE HOUDING VAN LANDEN ONDERLING WEER VERHARDEN. DE RIJKEN WERDEN STEEDS RIJKER EN DE ARMEN ARMER.



HAD DE NATUUR HAAR TOL AMPER OPGEËIST, DAN DEED DE MENS ER NOG EEN SCHEPJE BOVENOP EN GOOIDE DE WERELD PLAT VANUIT DE LUCHT. HET JAAR 2015 IS VOOR VEEL BEWONERS VAN DEZE AARDE GEEN JAAR OM OP TERUG TE KIJKEN IN VREUGDE EN VREDE.


MISSCHIEN IS DAAROM NIET ZO MOEILIJK OM VAN DIT JAAR AFSCHEID TE NEMEN EN AAN EEN NIEUW JAAR TE BEGINNEN, WAARIN WE ONZE BELOFTEN TEN OPZICHTE VAN MEDEMENS EN NATUUR WAAR ZULLEN MAKEN.

LATEN WE DE HANDEN INEENSLAAN VOOR EEN GROENE LEEFBARE AARDE. EEN AARDE MET MEER BEGRIP, RESPECT EN VRIENDSCHAP MET ELKAAR ONGEACHT HUIDSKLEUR OF GELOOFSOVERTUIGING. EEN AARDE DAAR HET IS  EN MEN KAN LEVEN ZONDER ER ALLEEN OVER TE SPREKEN; "IN VREDE".


    'ZIENENWETEN' WENST U EEN VOORSPOEDIG EN                                  GEZOND 2016 TOE IN VREDE.


woensdag 23 december 2015

KERSTWENS 2015.

EEN KERST WENS VOOR AL DE

        BEZOEKERS VAN HET

                      WEBLOG;

              'ZIENENWETEN'.



                      

                     HET ZIJN DE DONKERE DAGEN VOOR KERSTMIS.

                                    NIET DAT DAAR IETS MEE MIS IS.

                          VELE LOPEN OVER HET DONKER TE KLAGEN.

                              MAAR JE MOET DIT NU EENMAAL DRAGEN.

  STEEK DAAROM VOOR DE WARMTE EN HET LICHT EEN KAARS AAN.

        HET SPAART ZELFS ENERGIE IN HET TOCH DURE BESTAAN.

                             DUS EENMAAL DAARVOOR GEZWICHT,

                           GENIET VAN DE WARMTE EN HET LICHT.


   

    'ZIENENWETEN' 

    WENST U MOOIE 

      KERSTDAGEN

                EN 

                                   VREDE OP AARDE!



GARNALENVISSERIJ. TOEN EN NU.


EEN DELICATESSE, MAAR JE MOET

ER VAN HOUDEN.



De visserij op garnalen wordt in onze gebieden uitgeoefend langs de kusten van Denemarken, Duitsland, Nederland, België en Frankrijk tot daar waar de kust rotsachtig wordt.


Er wordt bij de visserij rekening mee gehouden dat de garnalen in de winter dieper water opzoeken, maar waar het oppervlakte water warmer wordt, meer de getijde gebieden bevolken.
De oudste vorm van garnalen visserij, welke heden nog door hobbyisten wordt gebruikt, is met een schepnet met een vlakke open zijde over de bodem bij het strand te schuiven.


(Tekening van een Nieuwpoortse garnaalboot.)

Deze Belgische boot van Nieuwpoort voor de garnalenvisserij viste met een boomkor langs de Vlaamse kust.
Het waren gladboordig gebouwde boten met een lichtgebogen voorsteven en een kleine spiegel. De romp was vol buikig gebouwd, maar met een scherp voor- en achterschip en vrij hoge kop. Het voorschip was gedekt.
In het open ruim achter de mast stond een kleine lier voor de behandeling van het vistuig. De paalmast voerde een kottertuig met een gaffelzeil met boom en een stagfok. Op een kleine kluiverboom werd een kluiver bijgezet. Deze scheepjes werden later alle van een motor voorzien en werden mast en tuigage verwijderd, zodoende konden ze niet meer zeilen.
De afmetingen: lengte 9,4 meter; breedte 3,2 meter en een holte van 1,3 meter. 


(Tekening van een Oostende garnaalboot.)

Deze boot met een boomkor viste hoofdzakelijk langs de Vlaamse kust. Het type scheepje werd te Oostende gebouwd en zodoende ook wel de Oostende boot genoemd.
Voor de WO-I waren ze overnaads gebouwd en daarna gladboordig beplankt. De boot had een licht gebogen voorsteven en een tamelijk hoge kop. De romp had een buikig grootspant en een hoge kiel, maar een scherp onderwaterschip. 
Het achterschip was gebouwd met een kleine hartvormige spiegel. Het voorschip was gedekt tot aan de eerste doft die als een mastbank gebruikt werd. Daarachter was een open ruim met nog twee doften en een rondgaande bank. De paalmast voerde een emmerzeil. Op de kluiverboom werd een kluiver bijgezet. Deze boten waren vaak kleurrijk beschilderd. Omstreeks 1930 zijn ze uit de vaart verdwenen. Het scheepje had een lengte van 6 tot 8 meter; een breedte van 2,6 meter en een holte van 1,1 meter.



De visserij geschied tegenwoordig met kleine schepen van het kottertype, lengte 16-20 meter, die twee boomkorren over de zeebodem slepen.


(Het vissen met twee boomkorren.)

Reeds in de 12e eeuw werden garnalen gevangen met zo genaamde 'saaiings', een soort kleine boomkor. In de 16e eeuw viste men met sleepnetten van een overeenkomstige makelij en deze werden op de voormalige Zuiderzee ook nog gebruikt onder de naam singel, scheinet of singnet. Verder werden kleine zegens gebruikt die door paarden tegen het strand werden opgetrokken. Plaatselijk ziet men nog wel langs het strand garnalenvissers die sleep-of kruinet gebruiken, zoals de garnalenkorder die garnalen vangt met een kleine kor of in België met de zogenaamde 'karte'.



De gewone garnaal wordt ongeveer drie jaar oud, 8 cm lang en bereikt na een jaar de lengte van een consumptie garnaal welke ongeveer 5,5 cm lang is. 



Aan boord worden de garnalen gezeefd, waardoor de consumptie garnalen worden gescheiden van de ondermaatse garnalen, van bodemvis en van het vuil van de bodem.
De garnalen worden aan boord gekookt en koel bewaard. De verdere behandeling zoals het pellen en sorteren geschiedt aan de wal.
Een kilogram garnalen levert ongeveer 330 gram vlees op. De ondermaatse garnalen, pufgarnalen genoemd, worden gedroogd en tot pluimveevoeder verwerkt.
Er is een zeer belangrijke garnalenvisserij op grote garnalen langs de oostkust van de verenigde Staten van Amerika en in vrijwel de gehele Golf van Mexico. De vangsten hier worden diepgevroren of tot conserven verwerkt.
Tegenwoordig komen er ook veel in zoet water geteelde garnalen uit Maleisië en Thailand diepgevroren in het winkelschap.

                                                                      Smakelijk eten!


zondag 20 december 2015

IJSBREKER. WAT IS DAT?


OM DE VAARWEGEN

OPEN TE HOUDEN.



VERVOER OVER WATER IS DE LEVENSADER VOOR HET LAND.

IJSBREKER.

Een ijsbreker is een schip dat speciaal is gebouwd of aangepast om vaargeulen in bevroren wateren te maken en ze bevaarbaar te houden ten behoeven van de scheepvaart.
De ijsbreker wordt gebruikt zowel in binnenwateren als in zeegebieden als de Oostzee, Golf van Sint Laurens (Canada), de Noordelijke IJszee en het gebied rond Antarctica. 
De grootte en het machinevermogen zijn in verhouding tot de verwachte ijsdikte. Een ijsbreker heeft een verstevigd dwarsverband en vaak dubbele huidplaten.
Met de ijsbrekerboeg kan het schip op het ijs schuiven en dit door zijn gewicht breken.


De boeg moet zodoende gevormd zijn dat deze op het ijs kan schuiven. Daarbij is de hellingshoek van de steven ten opzichte en ter hoogte van de lastlijn ongeveer 22 tot 35 graden en zijn ook dwarsdoorsneden ter plaatse ontworpen voor een gunstig ijsbrekend effect. 
De stalen voorsteven is zeer zwaar uitgevoerd om de grote krachten bij het ijsbreken te kunnen opnemen.
Dit effect wordt nog vergroot door de oplopende kiel. De romp van een ijsbreker is rond en breed gebouwd om een brede geul te maken.
Het machinevermogen is groot en de schroef die een grote diameter heeft is veelal van gietijzer omdat dit een grotere hardheid heeft dan brons; het roer ligt diep om de kans op beschadiging te verkleinen. Snelwerkende ballastpompen kunnen het schip snel helling geven door ballastwater over te pompen om het los te wrikken wanneer het in het ijs vastzit, of om water naar het op het ijs geschoven voorschip te pompen om dit zwaarder te maken, waardoor het ijs zal breken.
Vaak zal het nodig zijn steeds voor- en achteruit te varen om het ijs met een aanloopje te breken.


Sommige ijsbrekers zijn uitgerust met een boegschroef waarmee het water onder het ijs wordt weggezogen en het ijs gemakkelijker breekt.

In 1851/52 werd in Bredow bij Stettin de eerste ijsbreker gebouwd, een houten raderboot, waarvan de voorsteven met ijzer was beplaat, bestemd voor het ijsvrij houden van de haven van Riga.
In de tweede helft van de 19e eeuw werden in Zweden en in Rusland ijsbrekers gebouwd voor de havens in de Oostzee en de Botnische Golf.




In 1898 werd door Amstrong Whitworth and Co te Elswick de 'Yermak' gebouwd naar ontwerp van S.O.Makarow, speciaal bestemd voor de poolzeeën. Het schip had een lengte van 98 meter; breedte van 22 meter; een diepgang van 7,3 meter; 5.128 brt en een  vermogen van 10.000 ipk.

Tijdens de WO-I herleefde de belangstelling voor de bouw van ijsbrekers snel in verband met de bevoorrading van de Russische haven Archangel.

Behalve Rusland en Zweden beschikten in die jaren ook Amerika, Canada, Finland, Estland, Letland en Duitsland over ijsbrekers.
In 1933 werd in zweden de eerste moderne ijsbreker met diesel-elektrische voortstuwing, de Ýemer' van 4.330 ton en 9.000 epk gebouwd. In de jaren 1938-1940 werden in Rusland vier poolijsbrekers gebouwd, terwijl in de Verenigde Staten in WO-II ijsbrekers werden gebouwd van de Northwind-klasse.
Eind 1959 bracht de Sovjet-Unie de ijsbreker 'Lenin'in de vaart met nucleaire voortstuwing.
















In 1973 was een tweede dergelijke ijsbreker in de aanbouw, de 'Arktika', een schip van 25.000 ton met een vermogen van 30.000 ipk.
Tevens beschikten de Russen in 1973 over een aantal ijsbrekers van de 'Moskva'-klasse, schepen van 12.840 ton en een vermogen van 22.000 apk,  met een diesel-elektrische voortstuwing.





Ook in ons eigen land was het ijsvrij houden van de vaarwegen voor groot belang van de scheepvaart op rivieren, kanalen en het IJsselmeer.
Dit werd meestal gedaan door een zware sleepboot met een verstevigde boeg die de vaarweg vrij maakte door een ijsveld met daarachter in konvooi varend de vrachtschepen.
Dat in Nederland de rivieren bevroren waren, was voor het laatst in 1954. Op de Maas was toen al geen scheepvaart meer mogelijk daar ook de stuwen waren gestreken om beschadiging door de ijsgang tegen te gaan.

In de tijd dat de slepers nog niet beschikten over het grootte motorvermogen beschikten maakte men gebruik van de ijsploeg.


Het is een wigvormige constructie die aan de voorsteven van de sleepboot werd bevestigd.
Deze constructie werd door de sleepboot voortgeduwd en brak het ijs naar boven toe open.

het was van groot belang er voor te zorgen dat het ijs gebroken bleef en de schotten niet weer aan of op elkaar vastvroren. Het laatste gebeurde meestal door de opgestuwde schotsen door de wind, het zo genaamde krui-ijs.