YOGYAKARTA - PUWERKORTO - AJIBARANG.

EEN REIS OVER ZES 

INDONESISCHE EILANDEN.

YOGYAKARTA - PUWERKORTO - AJIBARANG.

Zondag 11 februari 1990.

Bijtijds opgestaan om na het ontbijt en afgerekend te hebben met een becak naar het busstation te gaan om daar de bus te nemen naar Puwerkorto. Ons uiteindelijke reisdoel was de plaats Ajibarang, waar een oud medewerker Idit woont die ik ook beloofd had gedurende mijn rondreis hem en zijn familie te bezoeken. Ook bij dit bezoek liepen we achter op het schema en was het afwachten of hij thuis zou zijn.

Het was in het begin van de middag , toen we na een lange en interessante busreis op het busstation van Puwerkorto aankwamen en we eerst wat gingen eten alvorens onze reis weer voort te zetten. Als Idit niet thuis zou zijn, zouden we gelijk doorreizen naar Ciamis.
Na het eten was het even zoeken naar de minibus die Ajibarang zou rijden en het was een prachtige groene route die we aflegden. Het weer zat ons niet mee en het regende dan ook regelmatig, maar zelf bleven we gelukkig droog. Zo was het intussen ook droog toen de bus ons afzette in Ajibarang. Idit had me precies uitgelegd waar hij woonde, maar eenmaal ter plaatse bleek het anders uit te pakken, dan in de theorie.

We vroegen de weg naar de straat in een klein restaurant en dat bleek een probleem te zijn, want straat namen zei de mensen niets. Toen schoot me te binnen wat Idit had gezegd; "Als je het niet kan vinden, dan vraag je gewoon naar Idit". Zo gedacht en zo gedaan, ja Idit, die wisten ze wel te wonen en plotseling ontfermde een jongen zich over onze bagage en verzocht ons met hem mee te gaan. Het bleek later een goede vriend van Idit te zijn die had gehoord dat wij zouden komen. Na stevig op de huisdeur aangeklopt te hebben, verscheen er eerst een meisje, wat een zus van Idit bleek te zijn en die Idit uit zijn middagslaapje haalde.
Baas zie hij; "je moet me ook altijd wakker maken. Is het niet dat er werk is , dan zelfs hier thuis". Het werd lachend in het Engels gezegd en we waren van harte welkom. Onder het genot van een verfrissing werd er eerst op de waranda van het huis wat bijgepraat en mijn reisgezel en Idit konden het gelijk goed met elkaar vinden en lachten wat af. Uiteindelijk vroeg ik ze om toch maar weer even in het Engels over te gaan, daar het merendeel me een beetje ontging.
We werden in een klein logement ondergebracht daar er thuis geen ruimte ov er was om ons onder te brengen, daar ze zelf ook gasten hadden. Ondertussen werden we aan zijn ouders en overige familieleden voorgesteld. Hij, zijn vader, was een echte stugge Javaanse ex-militair en dat straalde hij ook uit, maar zijn moeder was een enorm hartelijke warme vrouw. We moesten haar dan ook beloven, steeds bij haar te komen eten, zolang we in Ajibarang waren.
Zo werd het snel avond en na een overheerlijke avondmaaltijd, die we goed eer aandeden, gingen we in het restaurantje, van een Oom van Idit, nog wat drinken op het leuke weerzien. We moesten dan ook de nodige handen schudden ter kennismaking.
De volgende dag zouden we de omgeving gaan bezichtigen en Idit zou voor transport zorgen. Niet te laat gingen we vermoeid naar ons bed en vielen in slaap met het ritme van de regen.