JAKARTA.

EEN REIS OVER ZES 

INDONESISCHE EILANDEN.

JAKARTA.

16 FEBRUARI T/M 6 MAART 1990.

Ik had nog twee weken eer ik op 6 maart weer naar Nederland terug zou vliegen. Het werden dagen van gewoon doen waar ik zijn in had. Aller eerst werden de filmrolletjes naar de ontwikkelcentrale gebracht. Intussen bezocht ik de art-market om daar nog iets van mijn gading te vinden. Helaas bleek dat bij het ontwikkelen van de filmrolletjes er twee, wat inhoud zo'n 75 opnamen, in de centrale belicht waren en zodoende verloren zijn gegaan. Wat ik toen heb gezegd, zal ik maar niet aan dit verslag toevertrouwen. 


Zo leerde ik ook de familie kennen van mijn reisgezel, die me uitnodigden om naar Sibolga op Sumatra te gaan, maar dat hield ik even in beraad, daar ik nog steeds wat moe was van onze eigen reis. Zo ontmoette ik ook nog diverse medewerkers van me en moest ik dan hier en dan daar komen eten. Het weer in Jakarta was niet wat het moest zijn en er waren dagen bij dat het onophoudelijk regende met zwaar onweer.


Zo bracht ik ook weer een bezoek aan Sunda Kelapa, die oude haven van Jakarta, waar de Pinisi scheepjes hun laden losten van de omliggende eilanden. Zo moet het er in de tijd van de V.O.C. ook zijn geweest.
De laatste dagen was het inpakken van mijn bagage een hele klus en werd alles wat breekbaar was in de handbagage gepakt.
Intussen met diverse vrienden aan afspraak gemaakt voor een gezamenlijk afscheidsetentje en zo kwam er een einde aan deze fantastische vakantie in Indonesië.

Dinsdag 6 maar 1990.

Ik werd door enige vrienden naar het vliegveld van Jakarta gebracht waar het tijd werd om afscheid te nemen. Afscheid nemen is als een beetje sterven zegt men wel eens. Door een stroomstoring op het vliegveld, waardoor de computers waren uitgevallen, duurde het zeer lang eer ik ingecheckt was aan de balie. Het voordeel was dat er niet al te nauw op het overgewicht werd gelet. Nu was het echt afscheid nemen en ik moest beloven terug te keren naar het "Duizend eilanden rijk" of "De gordel van smaragd". Een belofte die ik deed, maar wanneer het zou zijn kon ik niet beloven.
In het KLM toestel ontfermde een vriedelijke stewardes zich over mijn breekbare handbagage, want daar had ze nog wel een apart plaatsje voor.
Via Singapore en Kuwait vlogen we naar Amsterdam, waar we om 06.30 in de ochtend veilig aankwamen. Het was wel wennen aan de winterse temperatuur de eerste dagen thuis.