.png)
EEN WANDELING LANGS DE
SCHEPEN VIA DE NOORDWAL,
DE VEEMKADE, DE JAVAKADE
EN DE SUMATRAKADE.
DE SCHEPEN AAN DE SUMATRAKADE (1)
F 8O4 Zr. Ms. DE RUYTER.
Dit oorlogschip zoals men het in de volksmond noemt behoort tot de Zeven Provinciënklasse van de Kon. Nederlandse Marine.
Haar kiel werd gelegd op 1 september 2000 en ze werd op 13 april 2002 te water gelaten. Op 22 april 2004 was het scheep gereed om dienst te gaan doen.
Ms. Hr.'De Ruyter' heeft een waterverplaatsing als ze beladen is van 6050 ton.
Het schip heeft een lengte van 144 meter; een breedte van 17 meter en kan een snelheid haken van 30 knopen.
Haar vaste bemanning varieert tussen de 169 en 207 koppen.
Ze heeft een zware bewapening zoals; diverse raketten voor luchtdoel en anti scheepsdoeleinden, 4 torpedobuizem voor torpedo's van het type MK 46; een boordhelikopter van het type NH90 en twee onderscheppingsvaartuigen van het type RHIB. verder nog diverse soorten licht geschut.
KRUZENSHTERN.
Deze Russische bark is met zijn 114 meter, op de Sedov na, het grootste nog varende zeilschip ter wereld.
Ze werd in 1926 gebouwd in opdracht van de vermaarde scheepsbouwer F.Laeisz uit Hamburg. Zijn schepen voeren meestal langs de westkust van Zuid-Amerika en vervoerden onder meer salpeter naar Europa. ook werd het schip gebruikt om graan te halen in Australië.
De 'Kruzenshtern' heette tot 1946 'Padua', en maakte deel uit van de befaamde 'Flying P Çargo Line'. Hiertoe behoorden ook de stalen viermastbarken: 'Pommern', 'Pamir', 'Parma', 'Passat' en de 'Peking'.
Net als al deze schepen was de 'Padua' gebouwd om er snel mee te kunnen varen. In 1933-1934 zeilde de 'Padua' slechts in 67 dagen van Hamburg naar Zuid-Australië, een wereldrecord.
De kapiteins van deze schepen werden dan ook geïnstrueerd om stormen op te zoeken, zodat er op z'n snelst gevaren kon worden!
In 1938-1939 maakte de 'Padua'haar laatste vrachtvaart: uit Bremen vertrokken, voer zij via Chili voor salpeter, naar Australië voor graan en tarwe. Tot het uitbreken van de WO-II bleef ze haar reizen maken als vrachtschip.
Na afloop van de WO-II werd het schip op 12 januari 1946 in Sinnenmünde overgedragen aan de Sovjet-Unie als onderdeel van herstelbetalingen. Ze werd hierna omgedoopt tot 'Kruzenshtern' de naam van de Russische navigator en oceanograaf Adam Johann Ritter von Kruzenshtern (1770-1846), en kwam in 1955 als opleidingsschip in dienst bij de Russische Marine. Sinds 1966 is het eigendom van het Ministerie van Visserij. Dit schip wordt nog traditioneel gezeild met mankracht, daar er geen mechanische lieren of winches aan boord zijn.
Het schip heeft een stalen romp met een lengte overalles van 114,5 meter; een breedte van 13,9 meter; een totale hoogte van 51,3 meter en een diepgang van 6,9 meter.
Ze is getuigd als een viermastbark met een totaal zeiloppervlak van 3400 m².
Haar registratie thuishaven is Sint Petersburg, waar ook Von Kruzenshtern leefde.
Van de zes Flying P-Line schepen, worden er nu drie gebruikt als museumschepen over de hele wereld: 'Pommern in Mariënhamm te Finland, 'Passat in Travemunde in Duitsland en 'Peking' in New Yok City.
Dit maakt het zo bijzonder dat de 'Kruzenshtern', mede dankzij verleende subsidies van de Duitse regering, nog steeds in de vaart is.
ATLANTIS.
De 'Atalantis is een barketijn en werd in 1905 op een werf te Hamburg gebouwd als lichtschip op de Elbe. Ze deed 70 jaar dienst op de Buitenelbe waarna ze een tweede leven kreeg als zeilschip.
In 1984 werd het schip grondig gerestaureerd en kreeg ze de tuigage van een barkentijn.
Het onderwaterschip van de 'Atlantis'bezit een klassieke zeilschiplijn.
Haar voorste mast is dwarsscheeps getuigd en de overige masten langsscheeps. met een zeiloppervlak van 742 m² voor een snelheid van 9 knopen.
Het schip werd aangekocht in 2005 door het Friese bedrijf Tall Ship Company en verbouwde het tot een vaartuig van luxe en comfort. Men wist de traditionele uitstraling van het schip te behouden.
De driemaster heeft een prachtig ruim dek en maakt reizen over de Noord-Europese wateren en de Middellandse Zee.
Haar thuishaven is Harlingen en ze vaart onder Nederlandse vlag.
Haar stalen romp heeft een lengte van 57 meter; breedte van 7,45 meter en een diepgang van 5,1 meter. Haar hoogte is 31 meter.
Ze heeft aan vaste bemanning van 8 koppen en kan tussen de 26 tot 140 passagiers meevaren afhankelijk van de reis.
MIR.
MIR is het Russisch voor VREDE.
De 'Mir' is één van de vier schepen die gebouwd zijn in het Poolse Gdansk op de scheepswerf van de voormalige Sovjet-Unie.
Het schip wordt gebruikt door het Marine Engineering College of St. Petersburg, de Admiral Makarov State University, en wordt naast zeiltrainingen ingezet voor opleidingen in de maritieme wetenschappen en oceanografie.
De 'Mir'is het zusterschip van de 'Dar Mlodziezy' (1982), de 'Druzhba' (1987), de 'Khersones' (1988), 'Pallada' (1983) en de 'Nasheba' (1992). Deze schepen staan bekend om hun hoge snelheid, van 18 knopen, die zij aan de wind kunnen behalen.
De 'Mir' heeft relatief vrij veel luxe aan boord, dat wil zeggen dat er voldoende warm water, genoeg proviand en een volledig ingerichte ziekenhuiszaal met chirurg aanwezig is.
Het is niet te vergelijken met een zeilschip waarop alleen passagiers meevaren. Hier wordt nog hard gewerkt aan boord en aan de goed onderhouden staat van het schip blijkt dat de cadetten ook alles weten van schrobben en verven.
Er zijn geen mechanische lieren of winches aan boord er wordt dus traditioneel gezeild.
Opvallend is dat de 'Mir' het enigste schip was gemeerd aan de kade dat gebruik maakte van rattenschilden om de trossen.
Al deze factoren maken de 'Mir' een perfect voorbeeld van hoe een trainingsschip zou moeten functioneren.
Deze driemaster laat heel goed zien wat de waarde van trainingen op schepen als deze is.
De 'Mir' heeft een stalen romp met een lengte overalles van 108,6 meter; een breedte van 13,9 meter; een diepgang van 6,3 meter en een totale hoogte van 50,1 meter
Ze is getuigd als een driemastvolschip met een zeiloppervlak van 2771 m².
Opvallend is de rechte achtersteven van de 'Mir'.
Haar thuishaven is Sint Petersburg in Rusland.
Ook de 'Mir' heeft geen boegbeeld.
Het is niet te vergelijken met een zeilschip waarop alleen passagiers meevaren. Hier wordt nog hard gewerkt aan boord en aan de goed onderhouden staat van het schip blijkt dat de cadetten ook alles weten van schrobben en verven.
Er zijn geen mechanische lieren of winches aan boord er wordt dus traditioneel gezeild.
Opvallend is dat de 'Mir' het enigste schip was gemeerd aan de kade dat gebruik maakte van rattenschilden om de trossen.
Al deze factoren maken de 'Mir' een perfect voorbeeld van hoe een trainingsschip zou moeten functioneren.
Deze driemaster laat heel goed zien wat de waarde van trainingen op schepen als deze is.
Ze is getuigd als een driemastvolschip met een zeiloppervlak van 2771 m².
Opvallend is de rechte achtersteven van de 'Mir'.
Haar thuishaven is Sint Petersburg in Rusland.
Ook de 'Mir' heeft geen boegbeeld.
HMS GLADAN.
Samen met haar zusterschip HMS 'Falken' zijn de twee Zweedse Marine schoeners graag geziene gasten op Sail evenementen.
De schepen zijn identiek en behoren tot het 'Schoenersquadron' van de Zweedse Marine.
Sail training heeft bij deze marine altijd hoog in het vaandel gestaan, al sinds 1796 met HMS 'Diana'.
In 1946 gaf de toenmalige Zweedse koning opdracht voor de bouw van twee nieuwe schoeners, ter vervanging van de zeilschepen 'Jarramas' en 'Najaden'. Dit werden de 'Gladan' en de 'Falken' de nieuwe trainingsschepen.
De 'Gladan' voert het zeilnummer SO1 en de 'Falken' het nummer SO2.
Beide schepen hebben een stalen romp met een lengte van 39,9 meter; een breedte van 7,2 meter een diepgang van 4,2 meter en een hoogte van 31,4 meter.
Ze zijn getuigd als een topschoener met een zeiloppervlak van 680 m².
Ze varen onder Zweedse vlag en hun thuishaven is Karlskrona.
MAYBE.
De 'Maybe' is een traditionele Nederlandse Keth, gebouwd in 1929.
Het schip werd ontworpen door haar eerste eigenaar, Jan Jacob van Rietschoten, als zijn droomzeilschip om rond de wereld te varen.
het schip werd gebouwd op de scheepswerf van De Vries Lentsch in Amsterdam, als een ongelooflijk veilig en sterk schip met een stalen romp en teakhouten afwerking met een ruime luxe inrichting.
Gedurende de WO-II werd zij ergens in een verlaten gebied in Nederland verstopt. Na de oorlog werd ze geheel gerestaureerd bij de zelfde werf waar ze was gebouwd.
In 1962 werd ze verkocht en kreeg een Zwitserse eigenaar, die haar naar de Middellandse Zee bracht.
In de jaren `70 stak het schip regelmatig de Atlantische Oceaan over tuusen de Middellandse Zee en het Caribisch gebied. In 1980 passeerde het zelfs het Panama Kanaal en voer langs de kusten van de VS en Canada.
In 1989 werd ze weer verkocht aan de huidige eigenaars en vaart nu onder Engelse vlag.
Ze heeft een stalen romp met een lengte van 22 meter; een lengte overalles van 30 meter; een breedte van 6 meter en een diepgang van 3,2 meter. Haar masthoogte is 25,7 meter.
Het schip heeft 2 tot 4 vaste bemanningsleden en plaats voor 12 crewtrainees.
Zie vervolg: DE SCHEPEN AAN DE SUMATRAKADE. (DEEL 2)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten