INDONESIË VERDRINKT IN HAAR AFVAL.

 

        HET LIJKT EEN STRIJD 

ZONDER EINDE OM INDONESIË 

         VRIJ TE KRIJGEN VAN 

                PLASTIC AFVAL.

INDONESIA TENGGLAM DALAM SAMPAHNYA.

Het is een gebed zonder einde in een land als Indonesië de bevolking duidelijk te maken dat als ze er niets aan doen, ze ten onder gaan aan hun eigen afval. 

Er zijn in de steden, dorpen  en hoe klein de gemeenschap ook mag zijn plaatsen gecreëerd voor het dumpen van afval. Vaak is dit een omringt stukje grond door een muurtje waar men het afval kan plaatsen. Maar wat schept mijn verbazing en ligt meer afval buiten de muurtjes dan tussen de muurtjes. Het land kent alleen in steden als Jakarta een vuilophaaldienst, waar men het afval in containers aan de straat plaatst op de dag dat deze geledigd worden door de gemeentelijke ophaaldienst.

Het gedumpte afval, vaal verpakt in plasticzakken, is een voedselbron voor zwerfhonden en katten, maar niet te vergeten muizen en ratten. het zijn de laatste twee die juist ziektes verspreiden onder de bevolking.

Zo zag ik tijdens mijn bezoek aan de overdekte markt in Siantar enige werklieden bezig een regenwater afvoer schoon te scheppen van het erin gegooide afval. Ze stonden hierbij bijna tot hun middel in deze vieze stinkende brij, maar niet veel verder gooide een eigenaar van zijn een rijdende toko bakso zijn afval in de net schoon gemaakte goot.

Je vraagt je af waar is de mentaliteit van de mensen gebleven, of is het meer ´van na mij de zondvloed´.

Een voorbeeld:  We gaan voor de makan malam (het avond eten) diverse gerechten kopen. Ieder gerecht is verpakt in een plastic zakje, zelfs het sausje in drie of vier verschillende zakjes. Alles bij elkaar geteld levert deze maaltijd meer plasticafval op dan thuis in Nederland in een halve week.

Alles gaat in een grote zak of drum en deze wordt leeggemaakt bij de lokale vuilstort.

Inkopen doen; niemand neemt een tas mee want alles wordt weer verpakt in plastic zakken. Nog meer afval.

Toch zijn er mensen die bijvoorbeeld karton, papier, lege drinkwaterflessen en de Bintang bierflessen opsparen totdat er een opkoper langs komt, die aan de bierflessen heeft meeste terugverdient en de rest wat minder.

Het is triest voor een Europeaan reizend door het prachtige landschap van Indonesië steeds weer geconfronteerd te worden met het achteloos neergestorte afval langs de wegen. Op veel plaatsen steekt de bevolking dit afval in brand, maar men beseft niet dat dit een zware luchtverontreiniging teweeg brengt en de onderliggende grond verziekt is door de asresten die erin doordringen bij regenval.

Het is een zeer triest straatbeeld om te zien. 

Maar het zijn niet alleen de straten in de stad, maar ook de wegen in het binnenland, de rivieren en de stranden.

Men gooit gewoon al rijdend het afval uit het raam van de auto neer langs de weg.

Bij wie ligt dan de fout dat het land verdrinkt in het plastic afval? Is het de regering, zijn het de verkopers of zijn het de mensen zelf.

Nee, het is het gebrek aan educatie.

Alleen al in een stad als Siantar wordt volgens gegevens per dag al 350 ton ongesorteerd afval opgehaald. Scheiden van bijvoorbeeld biologische afval wordt niet gedaan, daar men dit ook weer in plasticzakken verpakt bij het vuilnis stort.

Ik heb respect voor de mannen die met een vrachtwagen het vuilnis op komen halen, vaak staande in een blubber van stinkend afval waaruit vliegen opstijgen. Het zijn wel de mensen uit de laagste kaste van de bevolking die zo aan hun dagelijks geld voor eten moeten komen voor hun eten en hun gezin om hun kinderen ook naar school te laten gaan.

Op veel plaatsen heeft men afvalbakken geplaatst met opschrift; organische en niet organische afval. Weet men wet het verschil?

Op het vliegveld staan meerdere bakken in verschillende kleuren en met een opschrift voor het scheiden van plastic, glas, papier en organische afval. Men gooit het maar daarin zodat men het kwijt is. 

En dan is het voor ons westerlingen niet te geloven dat er nog mensen zijn die afhankelijk zijn van hun levensbestaan, hun kinderen moeten voeden of naar school kunne laten gaan, door op deze enorme vuilstortplaatsen dat eruit te halen wat nog een rupia op kan brengen.

Ze verzamelen ijzerwaren, karton en plastic dat hergebruikt kan worden. 

Natuurlijk is er dan de vraag na mijn kritiek op al het afval; Hoe doen jullie het dan in Belanda?'

 Een verhaal van verschillende afval bakken, containers voor het afgeven van glas in kleur en wit gescheiden, oud papier en zelfs kleding. Geen plasticzakjes als verpakking in de winkel. Zelf een tas meebrengen voor je boodschappen.

Statiegeld op lege plasticflessen en lege bierflessen en blikjes als je deze weer bij de supermarkt inlevert. Speciale containers bij leveranciers van elektronisch materiaal en ga zo maar door.

Grijnzend werd me gezegd; 'Als je dus veel drinkt kan nog rijk worden'.

Maar zeg ik dan: Kijk is om jullie heen, naar landen als Singapore en Maleisië waar het wel kan de straten en de stad, de buitenwegen en de rivieren schoon te houden. Laat de regering daar maar eens een voorbeeld aan geven, want een toerist komt niet graag naar een vies land. Als ze komen blijven ze in een hotel met een schoongemaakt strandje en geven geen geld meer uit aan de lokale bevolking om iets te eten uit angst ziek te worden.

Ik hou van het land de natuurschoon en de mensen, maar ik heb er wat schoonheid door opruimen van afval weinig van terug gezien in de jaren dat ik er ben geweest. Alleen in Jakarta tijden het bewind van president Susilo Bambang Yudiono is er een zeer goede vooruitgang geboekt in het schoonhouden van de stad.

Lieve mensen van een land dat Mochtar Lubis beschreef als de "gordel van smaragd" laat het dan een mooi groen gezond land worden en blijven voor jullie kinderen en kleinkinderen. Geeft hen de les voor een schone toekomst.