DUNCAN DUNBAR COMPANY. (GB)

 

MET EEN ADELIJKE ACHTERGROND.

DUNCAN DUNBAR COMPANY.

DUNCAN DUNBAR SENIOR. 

Senior, geboren in 1764 en overleden in 1825 was een Schotse brouwer en wijnhandelaar. Hij werd geboren in Balnageith bij Forres, in het toenmalige Elginshire. 

In het jaar 1790 vestigde hij zich in Limehouse, Londen, en vestigde zijn alcoholhandel in Dunbar Wharf.

Na zijn dood namen de zonen Duncan en John de leiding van het bedrijf over. Duncan kocht zijn jongere broer uit en breidde het bedrijf uit naar de scheepvaart.

DUNCAN DUNBAR JUNIOR.

(Moulmein Birma het huidige Myamar.)

 
Junior werd geboren op 8 september 1803 in 7 Fore Street, Lime House, Middlesex.

Duncan die het bedrijf uitbreidde in de scheepvaart op een leeftijd van 22 jaar, bezat halverwege de 19e eeuw de grootste zeilvloot ter wereld.

De meeste van zijn schepen werden gebouwd op zijn eigen scheepswerf in Moulmein, Birma. 

Hij richtte ook de London Chartered Bank of Australia op in 1852.

Duncan junior overleed op 6 maart 1862 in zijn huis in Porchester Terrace, Paddington en liet een bedrag van 1.500.000 Britse pound na in zijn testament. 

Alle 39 schepen van zijn rederij werden binnen twee jaar na zijn overlijden verkocht. 

SCHIP DE "DUNCAN DUNBAR".

De Duncan Dunbar was een klipper die in 1857 werd gebouwd voor Duncan Dunbar & Company.

Het schip leed op 7 oktober 1865 schipbreuk op het Rocas-atol voor de kust van Brazilië op weg naar Sydney, Australië.

Het schip werd op 18 mei 1857 te water gelaten vanaf de werf van James Laing, Suderland, Tyne and Wear.

Ze was het twaalfde schip dat Laing voor Dunbar bouwde en destijds het grootste schip dat ooit op de Wear te water werd gelaten.

Het schip was volledig van hout gebouwd, met Engelse eikenhouten kozijnen en Oost-Indische teakplanken en masten. De onderdelen werden bijeen gehouden met koperen bouten, met ijzeren spanten en knieën. Over het algemeen was het schip 79 meter lang, 69,85 meter aan de kiel. Ze had een breedte van 11,5 meter en een diepte van 7 meter. Haar tonnage werd aangegeven als 1.447 ton met een last van 2.500 ton.

Het schip was ofwel vernoemd naar Duncan Dunbar, de toenmalige eigenaar van Duncan Dunbar & Co, ofwel naar zijn vader met dezelfde naam.

Het schip verliet Londen op 28 augustus 1865 en Plymouth op 2 september 1865 met vracht en passagiers naar Sydney.

Op 7 oktober 1865 liep het schip bij hoog tij op het rif Las Roccas voor de kust van Brazilië. Bij het keren van het tij sloeg het schip om rond 20.30 uur.

Er waren niet genoeg reddingboten om al de passagiers en bemanningsleden te huisvesten.

Bij het aanbreken van de dag op 8 oktober slaagde men erin door de branding heen te komen naar een van de zandplaten die net 2,1 meter boven water uitstak. Rond 07.00 uur was het gelukt al de opvarenden over te zetten. Er was op de zandplaat geen zoet water en men trachtte de watervaten van het schip over te zetten, waarbij twee van de drie verloren gingen. Er waren 177 personen op het rif bij een temperatuur van 44 graden Celcius en zij werden geteisterd door landkrabben en ander ongedierte. Zij verbleven 10 dagen op het rif.

De kapitein, Swanson, was op 11 oktober 1865 in een reddingsboot vertrokken van het rif om richting Pernambuco te varen. Na 120 mijl te hebben afgelegd werd hij opgepikt door het Amerikaanse schip "Hayara" en op 15 mijl van zijn bestemming gedropt, waar hij hulp kreeg van de "Oneida", Royal Mail Steam Packet Company, die naar het rif kwam en al de opvarenden van de Duncan Dunbar veilig terug bracht naar Southampton. De kapitein keerde niet terug en bleef in Pernambuco.

DE VLAG.

De vlag van de maatschappij heeft een donkerblauw veld met daarop afgebeeld het wapen van de familie.

Op een zilver schild een rood schild met daarop afgebeeld een gouden leeuw kijkend naar een gouden maansikkel, dit omringt door boven een gele, rode en gele ster, aan de zijkanten een rode ruit en gele ster en in de punt onderin een rode ster.

Boven het wapenschild een gele wrong met rode band, daarboven gekruist een sleutel en zwaard van goud, en boven het geheel een gouden lint met het moto in het Latijn; SUB SPE (Hoop).

STRICK LINE. (GB)

 

        HET BEGON MET 

       ÉÉN ENKEL SCHIP.

STRICK LINE.

In 1887 kocht de Londense scheepsmakelaar en kolenexporteur Frank Clarke Strike, die leefde van 1849 tot 1943, een kleine stoomboot. Hij richtte de London and Paris Steamship Company Limited op om kapitaal aan te trekken en de Anglo-Algerian Steamship Company Limited om het schip te exploiteren. Het begon een patroon van vrachthandel dat vele jaren duurde en steenkool vervoerde van het Verenigd Koninkrijk naar West-Italiaanse havens en ijzererts van Benisaf in Noord-Afrika naar het Verenigd Koninkrijk of het vaste land van Europa.

( ss. Tabaristan uit 1907 het enigste schip van de rederij met twee schoorstenen; 3.883 brt en gebouwd op de werf van D & W Herderson Meadowside. In 1915 overgedragen aan de Britse marine en omgedoopt tot HMS Diligense.)

Een succesvolle reis naar de Persische Golf in 1892 met kolen en stukgoed bracht Frank Strick ertoe om via een nieuw bedrijf, de Anglo-Arabian and Persian Steamship Company Limited in de Golfhandel te stappen. Een specialistische onderneming, de Dwina Ltd, exploiteerde een lichterdienst om schepen in staat te stellen over de ondiepten in de Shatt-el-Arab-waterweg naar Basra in Irak te varen. Aan het begin van de 20e eeuw had Strck vijftien schepen onder zijn vlag, voornamelijk in de Middellandse Zee en de Perzische Golf.

                  (ss. Bandar-Shahpour uit 1927)

Vanaf 1903 opereerde het Anglo-Arabische en Perzische bedrijf samen met Bucknall Steamship Line, de latere Ellerman & Bucknall Line, dat uitrusting, winkels en personeel van oliezoekers naar de Golf vervoerde.

In 1910 opende Strick kantoren in de Golf via een partnerschap, Strick Scott and Company. In 1913 werd het Anglo-Algerijnse bedrijf, nu uitsluitend betrokken bij de handel in de Golf, omgedoopt tot Strick Line Ltd.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de handel in de Golf aanzienlijk verminderd en werd een groter aantal schepen van Strick Line gevorderd voor oorlogsplicht.  De verliezen waren groot en de vloot kwam zeer uitgedund uit de oorlog. De hoge kosten van het vervangen van de verloren schepen en Strick's hoge leeftijd dwongen hem om zijn vloot en bedrijf, maar niet het oorspronkelijke scheepmanagementbedrijf, Franl C Strick & Co, in 1919 te verkopen aan Lord Inchcape's bedrijf Gray Dawes & Co.

In een nieuwe onderneming richtte Frank Strick in 1920 de London Paris & Marseilles Steamship Company op, de latere Londen & Paris Steamship and Investment Co Ltd in 1923,  terwijl hij ook de La Tunisienne Steam Navigation Company Ltd, die hij in 1909 had opgericht om dienst te doen op de Noord-Afrikaanse handel.

Na de eerste Wereldoorlog in 1919 werd de handel in de Perzische Golf voortgezet onder het gezamenlijke beheer van Frank C Strick & Co Ltd en Gray Dawes & Co.

In 1923 werd Strick Line Ltd door Gray Dawes & Co aan de P&O dochteronderneming Hain Steamship Compny verkocht, hoewel Frank Strick & Co Ltd zijn onafhankelijkheid en het beheerscontract behield.

Tegen 1928 wilde Strick, nog altijd betrokken, een belang verwerven in de handel in de Perzische Golf en in het bedrijf dat zijn naam droeg, en onderhandelde met P&O over de aankoop van een minderheidsbelang van 49% in de Strick Line (1923) Ltd onder de naam van zijn Londen & Paris Steamship Company opgericht in 1909.

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd het eigendom van Strick Line ven vijfentwintig schepen verdeeld in drie vloten: Strick Line, La Tunisienne en Cory & Strick, een joint venture met William Cory & Son. Tijdens de oorlog bouwde Strick Line acht schepen, maar twintig schepen gingen verloren en Cory & Strick werd geliquideerd.

(ms. Nigaristan uit 2010.)

In 1960 verwierf Strick Line Frank C Strick & Co Ltd, waarbij P&O onafhankelijk beheer van groepsschepen niet langer passend achtte, en in 1972 nam P&O de minderheidsbelangen van Strick over en nam de Strick-vloot en activiteiten op in de P&O General Cargo Division.

 

GREEN'S BLACKWALL LINE. (GB)

 

          SCHEEPSWERF EN 

        ZEEVAART REDERIJ.

GREEN'S EN BLACKWALL LINE.

(Beide namen en geschiedenis worden apart beschreven.)

GREEN.   

Richard Green leefde van 1803 tot 1863, en was een Engels filantroop en reder. Richard werd geboren in Blackwall als zoon van George Green zijn eerste huwelijk met Miss Perry, een dochter van een gerenommeerde scheepsbouwer in Blackwall. Bij de introductie van de oudere Green in Perry's bedrijf werd hij een reder en rustte hij een aantal schepen uit voor de walvisvaart, waarmee hij de basis legde voor het huis dat op het moment dat zijn zoon tot de firma werd toegelaten, Green, Wigram heette, & Groente. Door hun activiteiten uit te breiden, profiteerden de partners van het charter van de Oost-Indische Compagnie om Oost-Indiëvaarders te bouwen. 

    

( De klipper Clyde ten anker op de Theems.)

N het overlijden van het hoofd van het bedrijf en voortzetting van het partnerschap, begonnen Richard Green het bedrijf samen met broer Henry, Handelend als R. & H. Green & Co Ltd, Blackwall, Londen, varend als de Green's Blackwall-lijn. Groene uitbreiding van het aantal schepen tot de ontdekking van goud in Australië, toen hij en zijn broer ook voor deze reis een groot aantal schepen te water Aan deze dienst waren ze op het punt en nog een aan China toe te voegen, een schip had de reis net voltooid voor Greens dood en een tweede was toen voltooid.

( Klipper Newcastle op de dienst Londen - India.)

Groene besteedde veel aandacht aan de verbetering van de koopvaardij. Het oprichten van een Zeemanshuis was een van zijn eerste opgesteld. Hij verzorgde een cursus voor zijn officieren en was een betere navigatie van scholen, waar uiteindelijk tweeduizend kinderen werden en gekleed. Voor de hospitaals, het Dreadnought Hospital en het Poplar Hospital was hij een grote weldoener. Hij was zeer geïnteresseerd in het marine-reservaat en was voorzitter van de commissie bij de oprichting van het Thames Nautical Training College HMS Worcester, op opleidingsschip voor koopvaardijofficieren.

Een standbeeld ter nagedachtenis aan hem, met aan zijn voeten zijn trouwe Newfoundland-hond Hector, staat in Londen.
 

BLACKWALL.

(Oost-Indisch dok en Blackwall-dok in 1806.)

Blackwall Yard is een kleine watermassa die vroeger een scheepswerf was aan de rivier de Theems in Blackwall. De werf hield zich meer dan 350 jaar bezig met de scheepsbouw en scheepsreparaties. De werf werd in 1987 gesloten.

Blackwall was reeds in de middeleeuwen een scheepsbouwgebied. In 1607 besloot de Oost-Indische Compagnie (HEIC) haar eigen schepen te bouwen en huurde de werf in Deptford. In 1614 ontgroeide de HEIC Deptford en gaf opdracht om te werken aan een nieuwe werf voor constructie en reparatie te Blackwall, dat verder stroomafwaarts lag en dieper water had.

 De nieuwe werf was in 1617 operationeel en werd in het begin van de 17e eeuw herhaaldelijk vergroot. De werf was omgeven door een 3,7 meter hoge muur, maar werd niet gebruikt voor de opslag van geïmporteerde goederen. De HEIC keerde in de 17e eeuw terug naar haar oude beleid van het huren van schepen en opslagruimten. Veel van de door de HEIC gecharterde schepen werden in Deptford en Blackwall gebouwd.

In 1656 werd de werf na een daling van het fortuin van de HEIC verkocht aan de scheepstimmerman Henry Johnson, de latere Sir Henry, die al dokken en een deel van de werf huurde. Het geheel omvatte drie dokken, twee tewaterlatingen, twee kranen en magazijnen. Johnson ging verder met uitbreiding van de werf die schepen bleef bouwen en repareren voor de HEIC en andere reders.

De Engelse-Nederlandse oorlogen van de late 17e eeuw resulteerden in te veel werk voor de koninklijke scheepswerven, en de Marine Board onder Samuel Pepys begon derderangs opdrachten aan Blackwall te geven.

(Perry's dok in Blackwall in 1789.)

Perry's werf bleef gedurende de 17e en 18e eeuw schepen bouwen en repareren met name voor de HEIC. N 1784 werd begonnen met de bouw van het grote Brunswick Dock te oosten van de huidige werf en werd in 1790 geopend.

Toen de Perry's zich begonnen terug te trekken uit het bedrijf, werd het bedrijf Perry Sons & Green. Green was in 1796 getrouwd met de tweede dochter van John Perry.

Een half aandeel was verkocht aan Ritherhithe-scheepsbouwer John Wells en zo ontstond uiteindelijk Wigram & Green. In 1821 bouwde de firma haar eerste stoomschip en voor die tijd de Blackwall Fregatten.

In 1843 werd het geheel opgesplitst in twee werven met Wigram & Sons in het westelijke deel. Wigram begon al snel met de bouw van ijzeren schepen, maar stopte daarmee in 1876.

In 1877 werd de werf van Wigram gekocht door de Midland Railway die er een kolenoverslag dok van maakte.

De oostelijke werf werd bezet door R 7 H Green. De Green's sloopte eerdere gebouwen om het droogdok om uit te breiden. Dit resulteerde in een verlenging en verkleinde breedte. In 1882 was het dok 102 meter lang en 19 meter breed, met houten bodem en bakstenen zijkanten.

In 1878 openden ze het nieuwe dok, dat een lengte had van 120 meter (later verlengd naar 144 meter), breedte 20 meter en bij de ingang een diepte had van 7 meter.

De Green's bleven gedurende de Krimoorlog houten schepen bouwen die langer waren dan die van de Wigrams, waaronder 25 marineschepen, waarvan 14 kanonneerboten van 200 ton. Hun eerste ijzeren schip werd pas in 1866 gebouwd.

R & H Green Ltd ging door met het bouwen van schepen in Blackwall tot 1907. In 1910 fuseerde het bedrijf met Silley Weir & Company, als R & H Green and Silley Weir Ltd., met verdere gebouwen in de droogdokken van Royal Albert. 

Het bedrijf groeide snel tot het uitbreken van de eerste Wereldoorlog en concentreerde zich op het repareren van schepen, Gedurende de gehele oorlog bouwde het bedrijf munitieschepen, mijnenvegers, hospitaalschepen en torpedojagers.

Na de oorlog werd begonnen met een grootschalig bouw- en renovatieprogramma op de werf. Tussen de twee droogdokken werd een overdekte scheepswerkplaats gebouwd, van 110 meter lengte, 30 meter breedte en een hoogte van 18 meter, wat tot 1980 dienst deed.

In 1977 fuseerde het bedrijf met de Londense Graving Dock Company om samen de River Thames Shiprepairs Ltd te vormen, als een divisie van de genationaliseerde Britse scheepsbouw. De Blackwall site bleef tot 1987 in gebruik.

Het bovenste droogdok bleef tot de sluiting in gebruik. In 1989 werd het gedeeltelijk gedempt. het oostelijke droogdok, een van de oudste overgebleven aan de Theems werd in 1991/92 gerenoveerd.

In 2021 werden plannen gepubliceerd om de 1,7 hectare grote Blackwall Yard te herontwikkelen, waaronder vijf gebouwen variërend van negen tot negenendertig verdiepingen hoog, met het voormalige droogdok om er een openluchtzwembad van te maken.

BIBBY LINE. (GB)

 

       MEER DAN 200 JAAR OUD.

BIBBY LINE.

De Bibby Line werd in 1807 opgericht door de eerste John Bibby (1775-1840). Het is gedurende haar 200-jarige geschiedenis in de meeste scheepvaartgebieden actief geweest en beweert de oudste onafhankelijke diepzeerederij ter wereld te zijn.

(De ss. Donau was een van de eerste stoom-zeilschepen gebouwd voor Bibby Line in 1856 en werd in 1873 verkocht aan de Leyland Line.)

De Bibby Line is een Brits bedrijf dat zich bezighoudt met scheepvaart en maritieme operaties

Het moederbedrijf . Bibby Line Group is gevestigd in Liverpool.

Het was een van de eerste bedrijven ter wereld die zijn hele vloot uitrustte met radio verbinding, door de gevestigde Radio Communication Company.

Samen met andere Britse rederijen heeft het in de karen zeventig en tachtig moeilijke economische omstandigheden doorsteen, maar het overleefde door diversificatie naar drijvende accommodatie.

De groep diversifieerde in de jaren tachtig in afzonderlijke divisies, waaronder Bibby Financial Services, die in 1982 werd opgericht.

Het moederbedrijf heet tegenwoordig Bibby Line Group en is een wereldwijde onderneming van 800 miljoen Britse pound, actief in veertien landen en met 4.000 mensen in sectoren, waaronder detailhandel, financiële dienstverlening, distributie, scheepvaart en infrastructuur.

De groep staat bekend om haar financiële donaties en vrijwilligersuren aan meer dan 1.000 goede doelen.

Bibby Line heeft momenteel geen schepen meer in de vaart.

Het logo in de vlag, op een rood veld een gouden hand met een zwaard en om de pols een wrong, verwijst naar Bibby Baronetcy, van Tarporley in het graafschap Palatine van Chester. het is een titel in de Baronetage van het Verenigd Koninkrijk. De eerste baronet was Sir Arthur Harold Biddy (1889-1986) In het officiële wapenschild wordt de de arm geflankeerd aan iedere zijde door een escallop met er onder het motto Vi Et Virtute.

ABERDEEN LINE. (GB)

 

CANADEES HOUT ALS

     RETOUR LADING.

ABERDEEN LIJN.

De Aberdeen Line, een rederij, in 1825 werd Aberdeen opgericht door George Thompson om zeilschepen naar de St.Lawrence rivier te sturen, enkele passagiers te vervoeren en terug te keren met ladingen Canadees hout.

Het bedrijf floreerde en groeide in 1837 uit tot een vloot van 12 schepen die nu ook naar Zuid-Amerika, de Stille Oceaan, West-Indië en de Middellandse Zee voeren. In 1842 omvatte de lijn een afgeleide dienstregeling van Londen naar Australië.

Het schip van de Aberdeen Line was de klipper Thermopylae, te water gelaten in 1868 en gebouwd met de 'Aberde Bow', ontworpen om meer en zeewaardigheid te verkrijgen.

De clipper nieuwe records voor reizen van en naar Australië en het Verre Oosten.

In 1872 verloor haar naaste rivaal, Cutty Sark, zeven dagen in een race van Shanghai naar Londen. De Thermpylae werd erkend als het snelst varende schip.

                                      (ss. Thermistocles.)

Door de opkomst van de stoomschepen kwam er een einde aan het zeiltijdperk voor de rederij, maar stelde de lijn wel in staat om in 1882 een geregelde dienst in te voeren tussen Londen en Australië. 

Tegen 1899 waren al haar stoomschepen in staat om bevroren producten te vervoeren.

Door veranderde inkomsten kwam het bedrijf in 1905 onder gezamenlijke controle van de White Star Line en de Shaw, Savill & Albion Line, met behoud van een zekere autonomie..

In 1928 nam de White Star Line de Australische Commonwealth Line over, die eigendom was van de Britse regering, maar in 1931 stortte de holdingmaatschappij van White Star Line, de Kylsant-scheepvaartgroep, in.

Een jaar later kochten Shaw, Savill & Albion de Aberdeen Line en in 1933 werd de voormalige Australische Commonwealth Line opgericht en werd Aberdeen & Commonwealth Line opgericht. Furness Withy & Co nam Shaw Savill & Albion Line in 1936 over. In 1957 werd het laatste schip van de rederij gesloopt en het bedrijf ontbonden.

 

LAMPORT & HOLT LINE. (GB)

 

EEN REDERIJ OMGEVORMD TOT

     NAAMLOZE VENOOTSCHAP.

LAMPORT & HOLT LINE.

Lamport en Holt waren Britse handelaren en een rederij. Het werd opgericht als een maatschappij in 1845, en in 1911 omgevormd tot een naamloze vennootschap en stopte met handelen in 1991.

Het bedrijf had haar hoofdkantoor van 1845 tot 1975 in Liverpool.

De oprichters van Booth Line en Blue Funnel Line hadden familiebanden met de oorspronkelijke partners in Lamport en Holt en werkten voor hen voordat ze in de jaren 1860 hun eigen stoomvaartlijnen oprichten.

(Het ss. Tycho Brahe één van de eerste stoomschepen van Lamport & Holt.)

Lamport & Holt breidden hun vloot zeilschepen uit. Hun tweede schip was een grote bark van 677 ton de JUNIOR, die in Quebec  werd gebouwd. In 1850 had de rederij een vloot van tien schepen in de vaart.

In 1850 begon de rederij te inversteren in stoomschepen door minderheidsaandelen te kopen in schepen van een andere rederij in Liverpool, James Moss & Co.

Lamport en Holt was een onafhankelijk partnerschap tot 1911, toen het een naamloze vennootschap werd en de Royal Mail Steam Packet Company (RMSP) het overnam.

De RMSP stortte in als gevolg van de Royal Mail Case in 1931, maar werd in 1932 opnieuw opgericht als Royal Mail Lines.

                                                     (ss. Byron.)

Vesty Group kocht in 1944 Lamport & Holt en nam het op in zijn Blue Star Line als dochteronderneming in 1991.

Een groot deel van de geschiedenis dreven Lamport & Holt handel met de oostkust van Zuid-Amerika en voerden daar lijndiensten uit van en naar New York, Groot Brittannië en het vasteland van Europa. Van 1902 tot 1928 exploiteerde het bedrijf een belangrijke passagiersdienst over de oceaan en van 1932 tot 1939 exploiteerde het cruiseschepen. 

 Lamport & Holt vervoerde vracht voor de Britse regering in de Krimoorlog, de Eerste Wereldoorlog, de Tweede Wereldoorlog en de Falklandoorlog.

In elke Wereldoorlog exploiteerde het troepentransportschepen en verloor talrijke schepen en bemanning door vijandelijke acties.

Toen de rederij in 1860 stoomschepen begon te exploiteren namen ze lichtblauw als het blauw in de vlag van Argentinië, als hoofdkleur voor de schoorsteen, met een zwarte bovenkant en een witte band onder de zwarte band. In 1932 presenteerde de gemeenteraad van Liverpoool Lamport & Holt de kleuren van de stad en gaf toestemming aan de schepen van de rederij om de Liverpool Civic-vlag te voeren wanneer ze in de haven waren. Tegelijkertijd maakten Lamport & Holt het blauwe deel van de schoorsteen donkerder te maken om bij de burger kleuren te passen.

In 1936 werden de verhoudingen van de kleuren van de schoorsteen in zevenden gedeeld. De onderste 3/7 van de schoorsteen waren blauw, de bovenste 2/7 waren zwart en de middelste 2/7 waren wit.

LIVERPOOL, BRAZILIË AND RIVER PLATE  STEAM NAVIGATION CO. Ltd.

Op 18 december 1865 voegden Lamport & Holt een naamloze vennootschap toe, de Liverpool, Brazilië en River Plate Steam Navigation Company Ltd. om hun stoomschepen te bezitten.

Tot in 1860 bestond er een verbod uitgevaardigd door de Brazilliaanse- regering dat buitenlandse schepen geen kustvaart mochten uitoefenen.

De buitenlandse schepen mochten wel goederen importeren en Brazilliaanse goederen exporteren, maar geen Braziliaanse goederen tussen de havens van het land te vervoeren. In 1873 kwam aan deze regeling een einde.

Aanvankelijk was Lamport & Holt het enige buitenlandse bedrijf dat de nieuwe vrijheid van vervoer op zich nam en had het einde van het jaar 1860 een kustdienst tussen Rio de Janeiro en Rio Grande do Sul. In 1868 verkreeg de rederij het postcontract van de regering Brazilië, gevolgd door een contract met het Britse General Post Office. In 1872 richtte Brazilië een Companhia Nacional de Navegação a Vapor op, maar Lamport & Holt bleven er mee  concurreren voor de kusthandel.

In 1888 had de rederij Lamport & Holt een vloot van 50 schepen van in totaal 93.331 brt.

In de daarop volgende jaren liep het aantal schepen op en weer terug. en routes werden veranderd door de concurrentie van andere rederijen.

In 1911 werd Lamport & Holt omgezet van een maatschappij in een naamloze vennootschap. De Royal mail Steam Packet Company maakte hier gebruik van en nam Lamport & Holt over.

In beide Wereldoorlogen verloor de rederij schepen en personeel. In 1945 bezat de rederij nog maar negen schepen. Pas na 1952 werd de vloot weer uitgebreid met motorschepen.

Ook de opkomst van het containervervoer deed het beleid van de rederij veranderen en nam de rederij aandeel in andere rederijen.

In 1990 nam de Oetker Group Furness, Withy over, waartoe ook Lamport & Holt was gaan behoren, wat het einde van de rederij Lamport & Holt betekende.

FURNESS WITHY LINE. (GB)

 

  EEN REDERIJ MET MEER DAN

            DUIZEND SCHEPEN.

FURNESS WITHY LINE.

Furness Withy was een groot Brits transport bedrijf.

Het bedrijf werd in 1891 in Hartlepool opgericht door Christopher Furness en Henry Withy. Dit werd bereikt door de samenvoeging van de Furness Line met stoomschepen met het bedrijf van Edward Withy & Co, ijzer en staal scheepsbouwers en reparateurs, van West Hartlepool, die werd opgericht door Edward Withy, Henry Withny's broer.

De overname in 1900 was een controlerend belang in Richardsons Westgarth & Company, een waterbouwkundig bedrijf.

Furness Withy begon met 18 schepen en in de daaropvolgende jaren bezat de rederij meer dan duizend schepen. Het kocht de Prine Line in 1916. In 1917 werd de Furness Shipbuilding Co Ltd opgericht, in Haverton Hill, River Tees, aanvankelijk voor de oorlogsproductie. 

De familie Furness verkocht haar belangen in 1919 in het bedrijf, aan een consortium onder leiding van Frederick Lewis, een directeur van het bedrijf.

In 1919 kocht Furness Withy van de Canada Steamship Lines de Quebec Steam Ship Company, die lijndiensten uitvoerde tussen New York en Bermuda.

Furness Withy hernoemde deze lijn na de overname de Furness Bermuda Line en deze kreeg een eigen vlag.

In 1928 verwierf Furness de Red Cross Line.

(Furness Bermuda Line schoorsteen en vlag,)

In 1965 verwierf Withy de Royal mail Lines, voorheen de Royal Mail Steam Packet Company.

Ook in het zelfde jaar werd door de Britsh and Commonwealth Shipping, Furness Whity, P&O en de Ocean Stoonvaart Maatschappij de Overseas Containers Limited opgericht voor het exploiteren van containerrisatie.

In 1966 beëindigde Furness Withy haar Furness Bermuda Line operatie.

In 1968 kocht Withy de Houlder Group, een bedrijf in offshore belangen en in 1970 kocht Furness Withy de Manchester Liners.

Furness Withy exploiteerde zowel tramp- als lijndiensten. De laatste omvatte transatlantische Royal mail en passagiersroutes, aanvangkelijk van West Hartlepool naar Boston en New York, en later van Liverpool naar St. John's, Newfoundland, Halifax, Nova Scotia en Boston.

                                               (RMS Nova Scotia.)

De de route Liverpool - Boston werd onderhouden door de zusterschepen, RMS Newfoundland en RMS Nova Scotia. De eerste Newfoundland en Nova Scotia werden gebouwd in 1925 en 1926, maar werden gevorderd door de Britse marine in 1940 en 1941. beide gingen verloren door vijandelijke acties: Nova Scotia als troepenschip in 1942; Newfoundland als hospitaalschip in 1943.

(RMS Newfoundland.)

Een tweede Newfoundland en Nova Scotia werden in 1947 gebouwd als vervanging en dienden tot 1962, toen Furness Withy ze verkocht aan Dominion Navigation Company.

Een derde Newfoundland en Nova Scotia werden gebouwd in 1964/65 en werden gecharterd door Shaw, Savill & Albion Line in 1973.

Het bedrijf werd in 1980 overgenomen door de Oriënt Overseas Container Line van Hong Kong. In 1990 werd het doorverkocht aan de huidige eigenaar, de Oetker Groep, eigenaar van Hamburg Sud Line.