SAMOSIR EILAND OP NOORD-SUMATRA. 2014. (DEEL 9B)

PULAU SAMOSIR. (2)

INDONESIË 2014.

ZATERDAG - SABTU 28 JUNI  EN ZONDAG - MINGGU 29 JUNI 2014.

Na aankomst in de Nadeak kampong, Lintong Ni Huta, eerst het eten uitgeladen nadat we door de familie aldaar waren welkom geheten.

Na eerst wat gedronken te hebben werden we uitgenodigd om naar het vernieuwde familie graf te gaan kijken.

Het familiegraf was uitgebreid met het oog op de toekomst en was geheel betegeld en omringt door een betonnen vloer welke was omheind en men kon betreden via een ijzeren poortje.

Dit werk was uitgevoerd door de families die daar nog woonden en eigenlijk zonde medeweten van de overige familie die elders wonen.

  

Op een zuil met een kruis erop waren de namen van de reeds bijgezette personen vermeld. 

Opvallend is dat hier alleen de namen van de mannelijke tak staan vermeld. Zelfs de namen van hun echtgenotes die er ook zijn bijgezet staan er niet op vermeld.
Het gaat hier om nog vier bestaande families Nadeak.

Op de linker afbeelding het vernieuwde en uitgebreide familie graf.
Op de rechter afbeelding het familie graf zoals dat er verleden jaar nog uitzag.
Persoonlijk vond ik zo als het was mooier in het landschap gelegen.
Maar smaken verschillen nu eenmaal en daar valt dan ook niet over te twisten.

                          ( Het prille bruidspaar waar geluk en de liefde voor elkaar vanaf straalt.)

Vlak achter de helling waar het familiegraf op lag was een kleine waterbron. De vrouwen deden hier de was met het schaarse water en de kinderen liepen met een teil vol water op hun hoofd naar hun huis. Niet alle woningen hebben hier al stromend water uit de kraan. Een vrouw met op het hoofd een traditionele doek was nog aan het werk en de waterbuffels werden naar stal gebracht.
De kinderen bekeken de vreemdeling met enig argwaan op afstand, maar toen er een foto werd gemaakt kon er een lach vanaf. Een meisje speelde om het huis met een oude band van een motorfiets en gebruikte deze als een hoepel. Naast het huis staat een grote uitgeholde steen waarin rijstmeel wordt gestapt door de vrouwen. Hier staat de tijd gewoon stil.

De twee jongste klein kinderen van Opa Hans hadden volle belangstelling voor een pas geboren waterbuffel kalfje, maar hielden wijs genoeg afstand van kind en moeder.

Terug in de woning moesten er eerst de nodige afbeeldingen gemaakt worden met Opa Hans. De oude man was zeer vereerd dat we naar hem waren toegekomen. Het zal voor enkelen van os waarschijnlijk dan ook de laatste keer zijn dat we hem in levende lijve hebben mogen mee maken.

Intussen waren de vrouwen, dochters en schoondochters, druk in de weer geweest in de keuken achter het huis om het eten op te warmen.
Na een gezamenlijk gebed voor de zegen over deze maaltijd en de dag werd het eten door de vrouwen opgeschept en voor een ieder neergezet en begonnen we om 19.00 uur aan de avondmaaltijd, wat een middagmaal had moeten zijn.
De lokale rijst die hier verbouwd wordt heeft een lichte roodbruine kleur en smaakt heerlijk. 

Als laatste kwamen deze jongetjes binnen. Alle twee netjes gewassen en gekleed en nadat ze zich keurig hadden voorgesteld vielen ze als hongerige wolven aan op het eten.

Onverwachts was er nog een kleine ulos ceremonie voor het bruidspaar door de familie van Opa Hans.
Al met al liep het vertrek uit de kampong zodoende aardig uit.

In de foto collage is duidelijk te zien hoe het jonge bruidspaar naast elkaar op de grond zit. Een vertegenwoordiger van de familie richt zich tot hen in een toespraak waarna het bruidspaar de ulos krijgt omgehangen. Dit zelfde werd ook door de overige familieleden gedaan.

Het was rond 21.00 uur dat we vertrokken in de hoop op tijd te zijn voor de laatste veerboot terug van Tomok naar Parapat. Daar het rustig was op de weg konden we goed doorrijden en bereikte we op tijd om 22.30 uur de wachtplaats van de veerboot, waar geen teken van leven was te bekennen. 
Ja er komt nog een veerboot aan uit aan Parapat, maar deze vaart hedenavond niet meer terug kregen we te horen.  Er zat dus niets anders op om een plaats te zoeken waar we konden overnachten.

In het dorpje Tuk-Tuk konden we bij het eerste hotel dat we aandeden terecht maar de prijs die er werd gevraagd voor een overnachting was schandalig hoog. Uiteindelijk kwamen we bij Bagus Bay Homestay terecht waar we de nachtwaker uit zijn slaap haalden. Na eerst een flesbier gedronken te hebben kwamen we na wat heen en weer gepraat overeen dat we daar zouden overnachten. Een driepersoonskamer voor de drie vrouwen en twee tweepersoonskamer voor de vier mannen voor een prijs van 250.000 rupiah per kamer, wat omgerekend een bedrag is van €15,60 per kamer. Na nog een fles koud bier gingen we naar bed om 01.30 uur en zouden de volgende ochtend om 05.30 uur gewekt worden om op tijd te vertrekken naar Tomok voor de eerste veerboot terug naar Parapat. Zo zou het zondag zijn eer we van Pulau Samosir zouden vertrekken.