.png)
DAGTOUR NAAR BANDUNG.
INDONESIË 2014.
VRIJDAG - JUWAT 4 JULI 2014.
.JPG)
Deze ochtend vroeg opgestaan voor onze dagtrip naar Bandung. Om halfacht ons gemeld bij het kantoortje van Day Trans de kleine bus maatschappij die dagelijks op verschillende tijdstippen verbinding onderhoud tussen Jakarta en Bandung. Het is een afstand van ruim 160 kilometer en voor een enkele reis moest €5,50 worden betaald.
Om 08.00 uur bij het kantoortje vertrokken, maar het duurde niet lang of we zaten in de file's en verkeersopstoppingen.
Door het centrum van de stad loopt een busbaan die alleen voor de autobussen van het openbaar vervoer gebruikt mag worden en door een lage betonband van het overige deel van de weg is gescheiden. Maar zelfs de bussen konden niet doorrijden daar men volledig lak heeft aan dit voorschrift en men de busbaan gebruikt met privé auto's en honderden motorfietsen.
.JPG)
Eenmaal op de autoweg, waar officieel niet harder dan 100km/uur mag worden gereden ontstond er steeds een langzaam rijdende file. Op de andere baan, gescheiden door een vangrail en groenbeplanting, in de richting van Jakarta was het helemaal langzaam vooruit kruipend verkeer.
Vroeger moest al het verkeer naar Bandung via Bogor, de Puncak Pass, Cianjar en Cimahi.
Een 175 kilometer lange smalle weg met veel bochten en steile hellingen met stapvoets rijdend verkeer door de vrachtwagens.
Het vrachtverkeer wordt verzocht, door middel van verkeersborden steeds links te houden, maar daar wordt ook weinig aandacht aan geschonken.
Het verkeer haalt elkaar links en rechts in zonder ook maar richting aan te geven en heb je helemaal haast dan gebruik je toch de vluchtstrook die dan ook om de paar kilometer geblokkeerd wordt door kapotte vrachtwagens die door overbelading door hun assen zijn gezakt.
Enig respect voor andere weggebruikers is er totaal niet. Op vallend is dat het langs de autoweg overal groen is van de bomen en andere planten. Langs de gehele route liepen schoonmakers het afval op te ruimen wat er lag, want gooi het afval maar uit het autoraam is hier heel gewoon.
Denk je dan uiteindelijk eens op te schieten dan sta je weer in de file voor een van vele tol poortjes. waar geen witte aan rij strepen op de weg staan en het verkeer als mieren door elkaar heen kruipt om als eerste er maar door te zijn en na het passeren van het tol poortje weer snel op de autoweg te komen.
Bij het verlaten van Jakarta was me opgevallen dat er op bepaalde plaatsen groepjes van twee of drie mensen langs de weg staan welke dan worden opgepikt door een personen wagen die de stad inrijdt. Ik dacht dat het werknemers waren die werden opgehaald. het blijkt namelijk dat op bepaalde tijden auto's met maar één persoon in de wagen dan de stad niet in mogen rijden.
Je pikt dan tegen een kleine vergoeding een paar extra passagiers op en in de stad, na het passeren van de zone grens, stappen deze weer uit en lopen terug naar het punt waar ze instapten voor de volgende betaalde rit. Je moet het maar weten!
.JPG)
.JPG)
Pas na het passeren van de stad Purwakarta kregen we wat van het landschap te zien. Uitgestrekte rijstvelden die nog onder water staan en pas zijn aangeplant.
Of een landschap met terrassen waarop de rijstplanten nog groen zijn.
Hoe dichter we bij Bandung kwamen hoe bergachtiger werd het landschap. De berghellingen zijn beplant met thee plantages.
Er loopt ook enkel spoor van Jakarta naar Bandung, maar deze trein stopt bij ieder gehucht en is het vaak wachten op de trein uit tegenover gestelde richting, zodoende ben je bijna een dag onderweg om in Bandung te komen. De spoorlijn steekt de diepe dalen, waar in riviertjes stromen over via bruggen op smalle hoge peilers. Opvallend is dat men de bogen aan de onderzijde heeft gemonteerd. Of komt het dat we aan de andere kant van de evenaar zitten?
.JPG)
Eenmaal de stadsgrens van Bandung te zijn gepasseerd zijn we overgestapt in een taxi die ons naar de plaats van afsprak bracht het Java-Bean Restaurant. Een zeer populaire plaats voor de lokale bevolking, daar er vlak naast een confectie-outlet winkel ligt. Om 11.30 uur bereikten we onze bestemming.
.JPG)
Intan zat reeds op ons te wachten. Ze is astrologe van beroep en komt regelmatig op de lokale televisie. We kenden haar nog van de tijd dat we op Bali woonden.
Natuurlijk had ze reeds de sterren nagezien van Joko Widodo en ze voorspelde dat hij met de meeste stemmen gekozen zou worden tot nieuwe president van Indonesië.
We gebruikten samen de lunch in het restaurant, waar overal potten met bloeien planten stonden, waaronder een prachtige waterlelie.
Ik had al een paar dagen last van een airconditioning verkoudheid en zo stelde Intan voor dat ik een goede rug massage en een voetreflex massage zou nemen. Samen zou dat 80 minuten duren voor de prijs van nog geen €5,50. Ik moet toegeven dat ik er heerlijk van opknapte.
Het was in het hoger gelegen Bandung heerlijk koel weer met 22C. wat een aangenaam verschil was met het benauwde en warme Jakarta.
( Een waterval met kunstwerken, muzikanten. bij het restaurant Java Bean.)
Onverwacht begon het te regenen en dus was het een groot probleem een taxi te krijgen naar het kantoor van het busje dat ons terug zou rijden naar Jakarta, nadat we afscheid hadden genomen van Intan.
Het lukte ons niet om een vrije taxi te bemachtigen. We hadden het kantoor van het busje al gebeld dat we wat later zouden komen. Zo hielden we een bijna leeg lokaal busje aan, een van die dingen die overal stoppen om passagiers in- of uit te laden. We drukte de chauffeur een extraatje, meer dan hij voor de rit zou vragen, en zo was hij bereidt om zijn route aan te passen en ons daar af te zetten waar we moesten zijn.
We konden redelijk goed doorrijden op de autoweg terug naar Jakarta, maar eenmaal de stadsgrens bereikt te hebben zaten we goed in de opstoppingen van het verkeer dat vast zat in de ondergelopen straten.
Alleen al over het stuk door de stad deden we net zo lang als over de rit van Bandung naar Jakarta.
Voor we naar huis gingen besloten we bij een Padang Restaurant wat te ten daar het al aardig laat was geworden. Moe van het reizen deze dag het niet laat gemaakt om naar bed te gaan.
EWr
Om 08.00 uur bij het kantoortje vertrokken, maar het duurde niet lang of we zaten in de file's en verkeersopstoppingen.
Door het centrum van de stad loopt een busbaan die alleen voor de autobussen van het openbaar vervoer gebruikt mag worden en door een lage betonband van het overige deel van de weg is gescheiden. Maar zelfs de bussen konden niet doorrijden daar men volledig lak heeft aan dit voorschrift en men de busbaan gebruikt met privé auto's en honderden motorfietsen.
Vroeger moest al het verkeer naar Bandung via Bogor, de Puncak Pass, Cianjar en Cimahi.
Een 175 kilometer lange smalle weg met veel bochten en steile hellingen met stapvoets rijdend verkeer door de vrachtwagens.
Het vrachtverkeer wordt verzocht, door middel van verkeersborden steeds links te houden, maar daar wordt ook weinig aandacht aan geschonken.
Het verkeer haalt elkaar links en rechts in zonder ook maar richting aan te geven en heb je helemaal haast dan gebruik je toch de vluchtstrook die dan ook om de paar kilometer geblokkeerd wordt door kapotte vrachtwagens die door overbelading door hun assen zijn gezakt.
Enig respect voor andere weggebruikers is er totaal niet. Op vallend is dat het langs de autoweg overal groen is van de bomen en andere planten. Langs de gehele route liepen schoonmakers het afval op te ruimen wat er lag, want gooi het afval maar uit het autoraam is hier heel gewoon. Denk je dan uiteindelijk eens op te schieten dan sta je weer in de file voor een van vele tol poortjes. waar geen witte aan rij strepen op de weg staan en het verkeer als mieren door elkaar heen kruipt om als eerste er maar door te zijn en na het passeren van het tol poortje weer snel op de autoweg te komen.
Bij het verlaten van Jakarta was me opgevallen dat er op bepaalde plaatsen groepjes van twee of drie mensen langs de weg staan welke dan worden opgepikt door een personen wagen die de stad inrijdt. Ik dacht dat het werknemers waren die werden opgehaald. het blijkt namelijk dat op bepaalde tijden auto's met maar één persoon in de wagen dan de stad niet in mogen rijden.
Je pikt dan tegen een kleine vergoeding een paar extra passagiers op en in de stad, na het passeren van de zone grens, stappen deze weer uit en lopen terug naar het punt waar ze instapten voor de volgende betaalde rit. Je moet het maar weten!
Pas na het passeren van de stad Purwakarta kregen we wat van het landschap te zien. Uitgestrekte rijstvelden die nog onder water staan en pas zijn aangeplant.Of een landschap met terrassen waarop de rijstplanten nog groen zijn.
Hoe dichter we bij Bandung kwamen hoe bergachtiger werd het landschap. De berghellingen zijn beplant met thee plantages.
Er loopt ook enkel spoor van Jakarta naar Bandung, maar deze trein stopt bij ieder gehucht en is het vaak wachten op de trein uit tegenover gestelde richting, zodoende ben je bijna een dag onderweg om in Bandung te komen. De spoorlijn steekt de diepe dalen, waar in riviertjes stromen over via bruggen op smalle hoge peilers. Opvallend is dat men de bogen aan de onderzijde heeft gemonteerd. Of komt het dat we aan de andere kant van de evenaar zitten?
Eenmaal de stadsgrens van Bandung te zijn gepasseerd zijn we overgestapt in een taxi die ons naar de plaats van afsprak bracht het Java-Bean Restaurant. Een zeer populaire plaats voor de lokale bevolking, daar er vlak naast een confectie-outlet winkel ligt. Om 11.30 uur bereikten we onze bestemming.Intan zat reeds op ons te wachten. Ze is astrologe van beroep en komt regelmatig op de lokale televisie. We kenden haar nog van de tijd dat we op Bali woonden.
Natuurlijk had ze reeds de sterren nagezien van Joko Widodo en ze voorspelde dat hij met de meeste stemmen gekozen zou worden tot nieuwe president van Indonesië.
We gebruikten samen de lunch in het restaurant, waar overal potten met bloeien planten stonden, waaronder een prachtige waterlelie.
Ik had al een paar dagen last van een airconditioning verkoudheid en zo stelde Intan voor dat ik een goede rug massage en een voetreflex massage zou nemen. Samen zou dat 80 minuten duren voor de prijs van nog geen €5,50. Ik moet toegeven dat ik er heerlijk van opknapte.
Het was in het hoger gelegen Bandung heerlijk koel weer met 22C. wat een aangenaam verschil was met het benauwde en warme Jakarta.
( Een waterval met kunstwerken, muzikanten. bij het restaurant Java Bean.)
Onverwacht begon het te regenen en dus was het een groot probleem een taxi te krijgen naar het kantoor van het busje dat ons terug zou rijden naar Jakarta, nadat we afscheid hadden genomen van Intan.
Het lukte ons niet om een vrije taxi te bemachtigen. We hadden het kantoor van het busje al gebeld dat we wat later zouden komen. Zo hielden we een bijna leeg lokaal busje aan, een van die dingen die overal stoppen om passagiers in- of uit te laden. We drukte de chauffeur een extraatje, meer dan hij voor de rit zou vragen, en zo was hij bereidt om zijn route aan te passen en ons daar af te zetten waar we moesten zijn.
We konden redelijk goed doorrijden op de autoweg terug naar Jakarta, maar eenmaal de stadsgrens bereikt te hebben zaten we goed in de opstoppingen van het verkeer dat vast zat in de ondergelopen straten.
Alleen al over het stuk door de stad deden we net zo lang als over de rit van Bandung naar Jakarta.
Voor we naar huis gingen besloten we bij een Padang Restaurant wat te ten daar het al aardig laat was geworden. Moe van het reizen deze dag het niet laat gemaakt om naar bed te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten