BATAK BRUILOFT TE SIANTAR OP NOORD-SUMATRA. 2014. (DEEL 7B)

DE BRUILOFT. (2)

INDONESIË 2014.

SIANTAR; RABU 25 JUNI 2014.

DE RECEPTIE VOL MET TRADITIONELE CEREMONIES.

De ceremonies die deze middag gedurende de receptie volgden hebben allemaal met de 'adat' te maken oftewel de tradities van de bevolking. Veel van deze tradities zijn voor ons onverklaarbaar en ook de eigen bevolking geeft er vaak onderling een ander uitleg aan. Ik zal proberen er mijn uitleg aan te geven zoals ik het heb mogen ervaren door zien en beleven.

Rondom de feesttent stonden er op het terrein grote borden opgesteld met de beste wensen voor het bruidspaar. Alles is afgebeeld met behulp van kunststof bloemen. Waarschijnlijk werden hiervoor in het verleden echte bloemen voor gebruikt, maar deze hadden in de tropische zon maar een kort leven. Deze wensen worden door vrienden, collega's en zakenrelaties besteld, aangemaakt en geplaatst. Het is iets anders dan de bij ons bekende felicitatie kaarten.

Langzaam stroomde het terrein vol met genodigden die onder de zonnetent plaats namen en er iets te drinken kregen en een doos met cake om te eten.
Een bandje ( ook onder een zonnetent) hield er de sfeer in en sommige gasten werden zelfs verleid tot een dansje. Je moest er maar fut voor hebben bij 43 graden C. in de schaduw.

Terwijl familie en bekenden zich verzamelden werd er van het bruidspaar het uiterste gevergd om bij deze hitte de nodige statie foto's en film te laten maken. Veel van de familieleden hadden elkaar al jaren niet meer ontmoet en het enige contact dat er was geweest was via Facebook of een ander website. Er werden dus de nodige koeien uit de sloot gehaald en bijgepraat. Neefjes en nichtjes werden nu voor het eerst in levende lijven gezien. Het was dus ook een ware familie reünie. 

Na de foto-film sessie verzamelden de beide families zich voor de ingang van het gebouw onder een luifel in de schaduw. Hier werd een dans uitgevoerd door familieleden van het bruidspaar, waarbij men van gezicht tot gezicht langs elkaar heen danste met handbewegingen op het ritme van Batak muziek. Het bruidspaar had intussen een feestelijke hoofdtooi op gekregen.

( Het bruidspaar met de ouders van de bruidegom.)

Bij deze dans raakte men steeds de persoon die tegenover je staat en waar je aan voorbij komt, met beide handen het gezicht aan en sluit men ook de beide handen plat tegen elkaar tussen de handen.
Je zou het een kennismaking en verbintenis dans kunnen beschouwen.
Na deze dans die de nodige tijd in beslag nam werd het tijd om het gebouw binnen te gaan om van het lunch-buffet te genieten.

 Intussen had zich een lange rij familieleden en genodigden zich opgesteld om langs het bruidspaar te wandelen en te feliciteren bij de ingang van de enorme zaal. De vrouwen droegen allemaal een soort gevlochten zal op hun hoofd met daarin enige kilo's aan rijst. Het is een soort bijdrage aan de kosten voor het feest en het wordt in grote rijstzakken overgegoten. Al met al leverde dit meer dan zes balen aan rijst op aan het einde van het feest. Deze rijst wordt gedeeltelijk zelf gebruikt, maar ook weer grotendeels weggeschonken. 

In de zaal werden de genodigden allemaal volgens een systeem bij elkaar geplaatst, familie bij familie en vereniging bij vereniging etc.

Dit zou bij een latere ceremonie het door elkaar heen lopen voorkomen.

In de zaal was helaas geen airco en trachten een serie ventilatoren aan het plafond de warme lucht wat in beweging te houden voor een beetje verkoeling. Maar de sfeer was gezellig en ontspannen.

Ter gelegenheid van de bruiloft was er een waterbuffel geslacht en het vlees was enigszins voorbereid in grote stukken gehakt en lag in grote teilen klaar. Eerst werd bij een gebed de zegen over het vlees uitgesproken, waarna het in stukken werd verdeeld en aan de genodigden geschonken.
Het moet voor de lokale bevolking een ware maar dure delicatesse zijn.

Ook over het andere eten werd een zegen gevraagd, waarbij men weer met een vinger de schaal met het   gerecht aanraakte. Daar ik niet tegen de zwaar heet gekruide Batak gerechten kan, was er voor mij een bakje met gebakken kip op tafel gezet, maar dat verdween als sneeuw voor de zon, daar de kinderen daar ook gek op waren en er volop van genoten. Eerlijk zullen we alles delen!

 Na het eten begon de felicitatie ceremonie van de genodigden. Hierbij kreeg een iedere groep apart een beurt. 

Bij ieder groep waren wel een of meerdere sprekers welke een lange redevoering wisten te houden tegen het bruidspaar. Aan sommige van deze redevoeringen leek geen eind te komen en steeds war er een ander die er wel weer wat aan had toe te voegen. Maar uiteindelijk was men dan zover om het bruidspaar de ulos om te legen als symbool van verbintenis met elkaar en de bruid en bruidegom te feliciteren.

Zo sleepte de middag zich verder voort en kreeg een iedere groep de gelegenheid en tijd. Tussen de toespraken werd en muziek gemaakt en ook buiten op het terrein was  levende muziek

Opvallend was dat er tijdens de gehele receptie geen druppel alcohol werd geschonken of genuttigd. Dit op de eerste plaats om problemen te voorkomen bij zo"n hoge buitentemperatuur, maar ook uit respect voor de moslim gasten. De christenen en moslims leven hier al generaties in vrede naast elkaar.

Als laatste was de eigen familie van de bruidegom aan de beurt en onder ritmische begeleiding van de muziek voerden we de dans uit en legden een voor een de ulos om de schouders van het bruidspaar en brachten onze felicitaties over.

Met een speciale ulos welke eerst om het bruidspaar werd heengeslagen 'ontvoerden' de familie het bruidspaar weg uit het midden van het feest. Hiermee kwam een einde aan het feestelijke gebeuren. Het was nu nog aan de familie om al de als geschenk gekregen doeken op te vouwen en in te pakken om mee naar huis te nemen.

                                             HORAS!

Het was na zevenen in de avond toen we het feestterrein verlieten en naar huis gingen.
Al met al was het voor mij een hele ervaring. Ik was de enige niet autochtoon in het gehele gezelschap en voor het bruidspaar was het ook speciaal dat een autochtoon hun de ulos omlegde. Gebrek aan belangstelling had ik de gehele middag niet. Waren het niet de vele vragen die ik van die en gene moest beantwoorden, vaak met een tolk, dan wel dat de kinderen die Om (oom) wel bezig wisten te houden.