INDONESIË 2014: SIANTAR, SAMOSIR EILAND EN JAKARTA. (DEEL 4)

DE DAGEN VOOR DE BRUILOFT. (2)

INDONESIË 2014.

MAANDAG - SENIN 23 JUNI 2014.

We begonnen aan de tropische warmte te wennen. In het achterhuis hadden we onze eigen slaapkamer en daar stonden ook onze koffers. Intussen was er de nodige vrouwelijke familie hulp gearriveerd met hun kinderen op sleeptouw die natuurlijk op onderzoek uitgingen en uiteraard belangstelling hadden voor wat wij allemaal bij ons hadden.

Zodoende kregen we het advies de deur maar op slot te houden, daar er in de aanloop op de bruiloft nog veel meer mensen zouden komen de komende dagen.

Intussen hadden we van de ouders van de bruidegom ieder een fraaie ulos gekregen om tijdens de bruiloft te dragen. Ook ik moest hem over mijn rechterschouder dragen een eer die mij bij een ceremonie in 1992 was toegekend door de familie. Maar ook wij moesten op zoek naar een mooie ulos als geschenk aan het bruidspaar en zo gingen we naar een plaatselijke weverij waar ze op handbediende weefgetouwen werden gemaakt.

Er is een gezegde: 'Door de bomen het bos niet meer te zien'. en dat gold ook bij het uitzoeken van de ulos, maar uiteindelijk wisten we onze keuze te maken.

Het bleek dat ze niet vaak een buitenlander als koper hadden en zo werd ik meegenomen naar de kleine fabricageruimte achter het huis om de productie te bekijken.

Het is een vrij grote ruimte welke vol met weefgetouwen staat en boven de muziek uit die er op de achtergrond klonk hoorde je niets anders dan het geklik-klak van de spoelen en de weefgetouwen.

Opvallend was dat er zonder enig vast patroon aan een ulos werd gewerkt. Het gehele motief zat in het hoofd van de wevers.

 Naast een van de weefgetouwen waaraan een vrouw aan het werk was hing in in een doek haar kindje dat rustig door bleef slapen bij het geluid van de weefgetouwen.

Ik kreeg alle tijd om er rond te kijken en kreeg tekst en uitleg zover het in de onderlinge communicatie mogelijk was. Het waren niet alleen vrouwen die aan het weven waren maar ook jonge mannen.

Natuurlijk moest ik met jan en alleman op de foto.

Naast de wever hing aan het weefgetouw bundels gekeurde garen klaar om in de doek verwerkt te worden.

Vroeger werden deze garens nog met de hand geverfd, maar tegenwoordig worden ze op klossen aangeleverd uit een fabriek. het is tijd besparend, maar ook beter voor het milieu, daar de verfresten niet in het oppervlaktewater terecht konden komen na het wegspoelen ervan.

DE UITNODIGING.

   

 ( De uitnodigingskaart van het bruidspaar voor het kerkelijke huwelijk en feestelijke ceremonie daarna.)

In de middag gingen we met het aanstaande bruidspaar weer naar de markt in het centrum van Siantar om het nodige aan eten in te slaan, daar er die avond reeds veel gasten en slapers werden verwacht.

 De markt is grotendeels overdekt en in de nokken van het dak zijn typische Batak versieringen aangebracht.
Op welk tijdstip van de dag je er ook komt het is een drukte van belang aan kopers maar ook een constante aanvoer van nieuwe en verse groenten- en fruitproducten. Siantar kent nog geen grote supermarkt waar alles gekoeld in de schappen ligt.

Het is dus inkopen volgens de oude traditie: overal aan voelen en ruiken of op kloppen of het wel goed van kwaliteit is en dan onderhandelen over de prijs.
Buiten groenten, fruit, vlees, vis is er ook nog kleding, schoeisel, tassen, speelgoed, keukengerei, en levend gevogelte en kooitjes van baboe te koop. Buiten de markt staan dan weer de nodige etenskraampjes, de minibusjes en gemotoriseerde becak's om de kopers te vervoeren.

 Niets is heerlijker om de dorst te lessen, na de drukte van de markt, dan met de 'melk' (susu kelapa) van een jonge kokosnoot en daarna het jonge vruchtvlees er uit te scheppen met een lepel.

Weer thuis en de boodschappen te hebben uitgeladen begonnen de vrouwen op hun gemak op de grond zittend aan het schoonmaken van het fruit en de voorbereidingen van het avondeten.
Intussen stroomde het huis vol met bezoekers die die avond ook bleven mee eten, maar laat je al dat volk.
Nou je verplaatst in de grote woonkamer de tafel en stoelen in een hoek, legt dan matten op de tegelvloer en daarop gaan de gasten met gekruiste benen op zitten. De gerechten worden in schalen in het midden op de vloer gezet en een ieder neemt waar hij of zij zin in hebben.

Tijdens het eten, waarbij ook de vloer van de keuken vol zat met mensen, zitten mannen en vrouwen nog door elkaar en wordt er het nodige gebabbeld. Maar na het eten blijven de vrouwen en het aanstaande bruidspaar achter in de keuken en verhuizen al de mannen naar de woonkamer.

Onder het genot van de kretek ( kruidnagel ) sigaretten en een glas palmwijn ( tuak ) beginnen de discussies en debatten met elkaar over hoe en wat met de bruiloft. Het zijn allemaal directe familie leden die er op toezien dat er ook maar niet één enkele persoon wordt vergeten.
Ze kunnen zo urenlang al pratend met gekruiste benen op de grond zitten, iets wat ik niet lang kon volhouden. Steeds weer werd er een volle kan tuak gehaald welke ik mee moest drinken. Het is nectarvocht afgetapt van de bloem van de kokospalm en wat men heeft laten gisten op natuurlijke wijze.

Zo kan het percentage alcohol vaak sterk verschillen.
Zo werd het middernacht en vertrok een gedeelte van de gasten die in de nabijheid woonden en de rest bleef slapen. Ook dat was geen probleem, want nadat de matten waren schoongeveegd vleide een ieder zich er op uit afgedekt met een sarong en viel al spoedig in slaap. Ook in de keuken lagen de nodige vrouwen en de kinderen te slapen en bij mijn nachtelijke gang naar het toilet was het uitkijken dat op geen slapende persoon trapte.
De verwachting is dat er zeker een duizend genodigde gasten op de bruiloft ceremonie zullen komen. Het eten zal door een cateringbedrijf worden verzorgd en voor de zekerheid zou dan met 1300 porties rekening worden gehouden, daar het heel gewoon is al ben je niet uitgenodigd toch stiekem een hapje mee eet op de achtergrond. Ook klaplopers kent men in Indonesiè. De nacht bracht wat verkoeling door een onweer dat ver weg de nodige regen veroorzaakte.