LICHTSCHIP. WAT IS DAT?

DAAR WAAR EEN VUURTOREN

NIET KAN STAAN PLAATSTE

MEN EEN DRIJVENDE.

LICHTSCHIP.

Een lichtschip is een op een vaste positie in zee verankerd schip, dat deel uitmaakt van de primaire kustverlichting. Deze werden geplaatst bij verraderlijke ondiepten in zee waar de bouw van een vuurtoren niet mogelijk was. Het plaatsen hiervan was ten behoeve van veilige navigatie van de scheepvaart. Het lichtschip is uitgerust met een lichttoren met sterke lichtinstallatie zomede een radiobaken.

Lichtschepen zijn opvallend door kleur en type, ze zijn fel rood geschilderd, met in de zijden een breed wit vlak, waarop in zwarte letters de naam van het lichtschip is geschilderd.

Voorts vallen op: de hoge masten welke de antenne van het radiobaken dragen, en de lichttoren of het lichthuis.

De naam van het lichtschip wordt dikwijls ontleend aan de zandbank (ondiepte), die erdoor gedekt wordt, bijvoorbeeld 'Noord-Hinder'; 

tevens worden lichtschepen als aanlooppunt voor een haven of rivier gebruikt, bijvoorbeeld

'Elbe I' in de monding van de Elbe.

Uiteraard vereist de verankering de nodige zorg, omdat, de positie van het lichtschip in de zeekaarten staat aangegeven, en het schip zodoende nauwkeurig op zijn voorgeschreven plaats moet blijven liggen.

Als anker wordt een zogenaamd paraplu- of paddenstoelanker gebruikt; de ankerketting is een zware damloze rijketting. 

De ankerpositie wordt voortdurend gecontroleerd door peilingen van twee in de nabijheid liggende tonnen: de waaktonnen.

Buiten het sterke lichtsignaal en het radiobaken zijn de lichtschepen met misthoorns uitgerust.

De meeste van de lichtschepen hebben geen eigen motor voor de voortstuwing en worden dus met behulp van sleepboten naar hun positie vervoerd.

Lichtschepen kunnen zowel bemand als onbemand zijn.

De bemanning had als taak vooral het onderhoud aan de lichtinstallatie en het schip. verder hadden zij neventaken zoal het meten van windsnelheden, meteorologische waarnemingen, golfhoogte metingen, controle op vervuiling van de zee en het uit laten gaan van stormwaarschuwingen.

Ook vogelwaarnemingen hebben interessante gegevens opgeleverd.

De lichtschepen voor de Nederlandse kust bleven tot de jaren 80 van de vorige eeuw bemand. In die jaren werden de lichtschepen allemaal geautomatiseerd, enerzijds uit bezuinigingsoverwegingen, anderzijds doordat computers in combinatie met het gps-systeem het werk overnamen. Ze werden ook vervangen door een permanente grote lichtboei. Het lichtschip Goeree werd in 1971 vervangen door een geautomatiseerd lichtplatform.

NEDERLANDSE LICHTSCHEPEN.

Voor de Nederlandse kust lagen op de volgende posities lichtschepen:

1. Doggersbank-Noord.
2. Doggersbank-Zuid.
3. Terschellingerbank.
4. Texel/Noorderhaaks.










5. Maas.
6. Goeree.
7. Schouwenbank.
8. Noord-Hinder.
Voor de kust van België lag de West-Hinder.

Tegenwoordig zijn alle lichtschepen opgeheven. Een aantal van hen zijn in gebruik als museumschip en deze worden beheerd door een vereniging. Zo ligt in Den Helder de Texel, in Hellevoetsluis de Noord-Hinder en in de havens van Rotterdam en Amsterdam liggen ook lichtschepen als museumstuk.

BELGIË.

In België ligt in Antwerpen het lichtschip de West-Hinder. De belgen hadden trouwens enige lichtschepen met zeer aparte namen zoals; De Wandelaar en de Paardenmarkt. 

Vernoemd naar voor de kust gelegen zandbanken.

SURINAME EN MARITIEM ERFGOED.

In de monding van de Suriname Rivier lag vroeger het gelijknamige lichtschip.

Het was het tweede stalen lichtschip dat in 1910 in Nederland werd gebouwd. het schip werd in 1911 zeilend naar Suriname overgebracht door kapitein J.F.Wijsmuller, iets wat het wereldnieuws haalde. Hij liet voor vertrek de lichttoren demonteren en plaatste er de masten op voor het zeilen. Hij vertrok op 27 februari 1911 en kwam op 6 april behouden aan in Paramaribo.

Kapitein Wijsmuller legde hiermee de grond voor de later beroemde bergingsbedrijf en zeesleepmaatschappij Wijsmuller NV.

Nadat het schip haar dienst had gedaan werd het achter de dijk van Fort Amsterdam afgemeerd en raakte het volkomen in verval.

Na alle jaren leek het meer op een enorme plantenbak en grotendeels overwoekert door de tropische natuur.

Een groep initiatiefnemers die dit als een stuk Nederlands-Surinaams erfgoed zagen besloten een stichting op de richten welke het lichtschip in oude glorie wensten te restaureren.

Men schatte hier een bedrag van €25.000 voor nodig te hebben en hoopten op particuliere donaties om dit deel van de Nederlandse 

maritieme historie veilig te stellen.

 De eerste poging tot restauratie werd afgewezen, maar ook de Nederlandse Vuurtoren Vereniging zette zich in voor fondswerving en in 2015 kon men met de restauratie beginnen.

De 'Suriname Rivier' voor haar restauratie.

Ze heeft afmetingen van: lengte over alles 24,85 meter, grootste breedte 6,8 meter, holte 3.16 meter en een waterverplaatsing van 160 ton.

Het lichtschip 'Suriname Rivier' in haar gedeeltelijk herstelde glorie.