NOORD-INDIA EN NEPAL VERKENNEN. TREINREIS LUCKNOW - VARANASI. (DEEL 12)

       EEN REIS MET 

    DICHTGEPLAKTE 

       RAMEN, GEEN 

  ZICHT NAAR BUITEN 

          EN VIES. (12)

LUCKNOW - VARANASI.

Na een vervroegd ontbijt verlieten we ons hotel, om met de bus naar het treinstation van Lucknow (4) gebracht te worden, vanwaar we een treinreis zouden ondernemen met de Indian Railways naar de stad Varanasi (5). Bij het uitstappen van de bus en onze bagage er uit gehaald te hebben, kregen we een duidelijk advies van de reisleidster: Blijf bij elkaar, let goed op je handbagage, want niets is hier veilig, en kijk uit waar je loopt.

Overal zaten er mensen met hun hebben en houden op het perron en sommige lagen er nog rustig te slapen in afwachting van hun trein , en kwam de trein dan was het gelijk persen en duwen om binnen te komen om een zitplaats te bemachtigen.

We hadden dan wel gereserveerde zitplaatsen in de '1e klasse' , maar we moesten een blok vormen om onze bagage veilig binnen te krijgen, die we moesten opbergen in de bagagerekken boven de zitplaatsen.







Het is gewoon wie het eerst binnen is heeft een zitplaats en de rest moet het maar uitzoeken. Ook wij kwamen er achter, dat een gereserveerde zitplaats wel aan je neus voorbij kan gaan, daar de legerofficieren in India vrijreizen hebben in de '1e klas', en dus daar gaan zitten waar het hun uitkomt.
 De coupe was niet echt schoon en toen we de gordijntjes openden die voor de ramen hingen, kwamen we tot de ontdekking, dat het glas was behandeld met een zonwerende folie, die het uitzicht naar buiten geheel belemmerde. Als je dan toch wat van de reis wilde meemaken moest je naar het tussen balkon aan ieder zijde van de wagon, maar daar stonk je weg van de smerige toiletten. Een beerput was er niets bij vergeleken.





De trein was lang en veel van de perrons in de kleine plaatsen waar werd gestopt was het perron te kort, zodat het het vaak klimmen werd om binnen te komen. Om te tijd te doden werden  er  onderlinge reis ervaringen uitgewisseld, het lunchpakket vanuit het hotel genuttigd en op z'n tijd toch even naar het tussen balkon gelopen om naar buiten te kijken.



 









Aangekomen te Varanasi was het nog een behoorlijke afstand om met onze bagage te slepen naar de autobus, waar onze reisleidster het volgende op vond: ER werden enige tuk-tuk's gecharterd die de koffers voor ons zouden vervoeren en tevens een persoon van de groep mee zou rijden, want je weet maar nooit. Al met al was deze een zware teleurstelling voor ons. 



Bagage in de autobus geladen en op naar ons hotel, waar we twee nachten zouden verblijven.
Als eerste was het zorgen voor een goede verschoning en een maaltijd, daar we in de avond naar de Ganges zouden gaan, waar de lijkverbrandingen plaats vinden.

Veranasi, ook bekend als Kashi (Lichtstad), of Benares, ligt aan de westoever van de 'heilige rivier' de Ganges. het is de heiligste stad van India, met een spiritueel en religieus erfgoed van bijna 3000 jaar.
Dit is de stad van Shiva en de belangrijkste van de twaalf plaatsen waar de god zich schuilhield voor hij de hemel in schoot in een brandende zuil van licht (jyotrlinga). de ongeveer 90 ghats zijn geheiligd door Shiva;s alles doordringende aanwezigheid en de heilige Ganges, en ze bepalen het leven en de identiteit van Varanasi.

De ghats strekken zich uit van de zuidelijke Assi Ghat tot de Adi Keshava Ghat in het noorden, nabij de Malviyabrug, en beslaan ruim 6 kilometer, met zo'n 37 ghats.
Tempels flankeren de ghats, die een spiegel vormen van de eindeloze cyclus van de hindoe-religie van dagelijkse rituelen tot ingrijpende rites de passage. Een ghat is een galerij van trappen die aflopen naar de rivier de Ganges.

Met tuk-tuk's reden we in de avond van het hotel in de richting van de Ganges en moesten de laatste afstand te voet afleggen, daar onze vervoersmiddelen er niet verder mochten komen.

Het was een enorme drukte van lokale bevolking en we hadden moeite om bij elkaar te blijven in het menselijk gewoel, terwijl je werd lastig gevallen door handelaars en bedelaars.

We bereikten de Ganges en liepen de trappen van de Scindia Ghat af om  aan boord van een boot te stappen, waarmee we naar de Manikarnika Ghat, ook wel de crematie-ghat genoemd, voeren, waar dag en nacht de brandstapels branden, terwijl dode lichamen gehuld in lijkwaden op baren hun beurt afwachten voor hun crematie.

Het was een enorme drukte op het water van belangstellenden en boven de rivier hing een stinkende rook.

De tempels op de oever waren verlicht door schijnwerpers die steeds van kleur veranderden.

Op het midden van de rivier gingen we drijven en werden er drijvende kaarsjes ontstoken die na een stille wens gedaan te hebben op het water werden gelegd en meegenomen werden door de stroom.

Zowel op de oever van de Ganges als op het water was het vreselijk druk. Scheepjes met hun passagiers verdrongen zich om zo dicht mogelijk bij de oever te komen om een glimp op de vangen van het Ekadashi festival.

In het hindoeïsme en het jainisme wordt Ekadashi beschouwd als een spirituele dag en wordt meestal waargenomen door gedeeltelijk te vasten. Bonen en granen worden niet geconsumeerd door opmerkzame mensen, omdat ze worden verondersteld besmet te zijn door zonde. In plaats daarvan worden alleen fruit, groenten en melkproducten gegeten. Deze periode begint van zonsopgang op de dag van Ekadashi tot zonsondergang op de volgende dag.

De timing van elke Ekadashi is volgens de positie van de maan. De hindoe-kalender markeert de vooruitgang van een volle maan naar een nieuwe maan zoals verdeeld in vijftien gelijke bogen. Elke boog meet een maandag, een tithi genoemd. De tijd die de maan nodig heeft om een bepaalde afstand af te leggen, is de lengte van die maandag. Ekadashi verwijst naar de 11e tithi, of maandag.

De elfde tithi komt overeen met een precieze fase van de wassende en afnemende maan. In de heldere helft van de maanmaand zal de maan ongeveer 3/4 vol lijken op Ekadashi, en in de donkere heeft van de maanmaand zal de maan ongeveer 3/4  donker zijn op Ekadashi.
Er zijn meestal 24 Ekadashi's in een kalenderjaar. Er wordt beweerd dat elke Ekadashi-dag bijzondere voordelen en zegeningen heeft die worden verkregen door de uitvoering van speciale activiteiten.

Terug op de oever was het weer een wandeling door alle drukte om bij de tuk-tuk's te komen, die ons weer naar het hotel brachten. Al met al was het een aparte belevenis deze avond. 

Voor de volgende dag stond een bootvaart op de Ganges op het programma en reisden we in de middag naar Sarnath.

       Zie vervolg: INDIA EN NEPAL VERKENNEN. VARANASI - SARNATH. (DEEL 13)