VERVOER IN INDONESIË. HEDEN, VERLEDEN EN TRADITIONEEL.

 

 HET VERVOER IN

    INDONESIË IS

    GEVARIEERD. 

SOMMIGE VORMEN VAN

    HET VERVOER ZIJN

 MODERN, ANDERE OUD

                                    EN WEER ANDERE TRADITIONEEL.

MODERN VERVOER.

Buiten de internationale luchtvaartmaatschappij Garuda, die ook binnenlandse vluchten verzorgt, heeft het land nog zeven andere luchtvaart maatschappijen, die de verbindingen tussen de grote steden en de eilanden onderhouden.

Een andere manier, als je de tijd er voor hebt, om van eiland naar eiland te reizen is met de veerboten van de Pelni. Voor ons westerlingen een 1e-klas ticket, en je hebt een ruime hut en goed restaurant.

Het land kent zelfs een high-speed trein die Jakarta met Bandung verbindt.

De trein maatschappijen bestaan allen op Java en Sumatra en zijn onderling helaas niet op elkaar aangesloten.

Rest de reiziger nog de lokale treinen die bij ieder station stoppen, wat op zich ook een ervaring is, maar je wel op je bagage moet zitten, want voor je het weet ben je het kwijt door slimme trucjes van bepaalde passagiers die illegaal meereizen binnen en buiten de cabine. Een groepje muzikanten of een ander soort artiest, ze leiden je af, en weg is je bagage.

Door de aanleg van autosnelwegen op Sumatra en Java zijn er moderne busmaatschappijen begonnen met verbindingen tussen grote steden. Zo is het per luxe bus mogelijk om van Jakarta naar Bali te reizen, wat goedkoper is dan met een vliegtuig, als je in aanmerking neemt dat een gezin daar vaak bestaat uit meer dan zes personen. 

Natuurlijk blijft dan nog het vervoer met een eigen auto ook mogelijk. Het zijn vaak grote SUV´s daar er grote gezinnen zijn.

Zowel op Java als op Sumatra zijn moderne autotolwegen aangelegd die voor al het verkeer een einde maakten aan de route door kleine dorpen op smalle slecht onderhouden wegen.

VERLEDEN EN TRADITIONEEL

Verleden en traditioneel liggen hier in het vervoer dicht bij elkaar. Zo is het heel gewoon dat men buffels of ossen gebruikt om een kar voort te trekken, waarbij de ene kar nog wielen heeft met houten spaken en de andere rubberbanden.

Ook voor het bewerken van het land worden deze runderen nog steeds gebruikt als trekdier.

Echt traditioneel vervoer is nog te vinden op het eiland Lombok, waar men gebruikt maakt van een paard om de koets voort te trekken. Een dergelijk vervoersmiddel heet 'dokar'.

DE BAJAJ.

De bajaj is een driewielige taxi die vooral in Jakarta veel voorkomt. De naam wordt hier uitgesproken als  baj-ai.

De driewielige voertuigen vinden hun oorsprong in India, waar zij zijn ontwikkeld in samenwerking met het Italiaanse motorbedrijf Vespa. 

Bajaj is in India een grote auto- en motorfabrikant.

Het voertuigje  werd naar Indonesië geëxporteerd met naar schatting 20.000 stuks, maar later in het land zelf geproduceerd. 

Zij banen hun weg door de smalle kleinere straten daar zij sinds 2005 niet meer zijn toegestaan op de grotere hoofdwegen en tolwegen.

Ze zijn motorisch zeer luidruchtig en braken stinkende uitlaatgas wolken uit.

Ze hebben een oranje- of blauwe kleur, wat afhankelijk is van de coöperatie waarbij de chauffeurs zijn aangesloten. De aanwezigheid van deze bescheiden bajaj begint echter aftenemen, omdat hun populariteit negatief is door de beschikbaarheid van moderne vormen van openbaar vervoer in de stad, waaronder taxi's, bussen (waarvan sommige gratis voor de lokale bewoners). Bovendien heeft een snel groeiende middenklasse in Indonesië geleid tot meer privé auto's op de weg. Ook bij de grote warenhuizen worden ze geweerd, daar hier de taxi bedrijven hun vaste standplaats hebben.

Gebaseerd op het aantal stoelen, wat er meestal twee zijn, en wat toch meer passagiers toelaat dan dat er stoelen zijn, is het vervoer met een bajaj zeer oncomfortabel voor een grote westerling. Een groot voordeel is, dat als het regent je wel droog zit.

Rijden in een bajaj kan behoorlijk warm zijn, want de afkoeling die je ervaart is het resultaat van AC alam (natuurlijke ventilatie) met veel uitlaatgassen van het verkeer.

Verder rijden de chauffeurs met doodsverachting  door het drukke verkeer en ook de gebrekkige vering van het voertuig doet je er gebroken uitkomen na een route over slecht wegdek.

Ook een bajaj afgeladen met een vracht hoog op het dak is niet vreemd op de weg. Helaas veroorzaken ze verkeersongevallen doordat ze kantelen bij het bochten nemen. 

Bajaj zijn beperkt in het gebied waarin ze kunnen opereren.

Aan de zijkant van de deuren bevindt zich een grote cirkel die het geografische werkgebied aangeeft, inclusief Jakarta Barat, Jakarta Pusat, etc.

Ze mogen dus niet verder reizen dan het hun toegewezen gebied.

Ondanks dat de politie sinds 2012 acties voert om oude, niet vergunde bajaj van de weg te halen zijn er nog steeds veel slecht onderhouden bajaj op de wegen van Jakarta.

   

HET SCHOOL TRANSPORT.

In Indonesië beginnen de meeste onderwijsinstellingen tussen 07.00 en 08.00 uur in de ochtend en stoppen rond 16.00 uur.

In en om de grote steden wordt het vervoer van de leerlingen, die niet door eigen transport naar school gebracht worden, geregeld door de school gehuurde schoolbus.

Ze verzamelen zich op vastgestelde plaatsen om opgehaald te worden en ook weer na schooltijd afgezet te worden.

Uiteindelijk worden de kosten van het vervoer op de ouders verhaald.

Maar dan buiten de grote steden op het platteland waar in de kampongs geen scholen zijn, alleen in grotere dorpen en kleine steden.

Bij het eerste daglicht staan de mensen op, de kinderen pakken hun rugzakjes vol met hun boeken en schrijfgerei en het lunchpakketje voor die dag.

Als ze niet door de ouders naar school gebracht worden, meestal door pa op weg naar zijn werk of moeders op weg naar de pasar (markt) op de motorfiets, of als je dichter bij de schol woont met een betjak die je dan deel met je schoolvrienden. Maar dan gaat de school uit:

Buiten de school staan er dan minibussen te wachten die een vaste route hebben door de kampongs, en een ieder van de schoolkinderen wil graag vroeg thuis zijn. De chauffeurs hebben lak aan het aantal passagiers, zit het busje aan zitplaatsen en ruimte op de vloer vol, dan klimmen de scholieren op et dak, of hangen gewoon aan het voertuig. Geen politieagent die er iets tegen doet. Misschien komen zijn kinderen ook wel zo thuis.

Een transport van een groep studenten op weg naar hun diploma uitreiking, in een met recht uitpuilend busje, met jolige, zingende jonge mensen tot op het dak toe.

Vaak gebeuren zo ernstige ongelukken met een hoog aantal doden, maar wie maakt ze wat en doet ze wat, tot een onverwachte tegenligger.

Het is helaas nog steeds een degelijks voorkomen.

Openbaar vervoer is in Indonesië in alle vormen van soorten te vinden.

Vaak in onze ogen bij het waanzinnige af, maar het is feit dat men het woord veiligheid in transport niet respecteert.

                          Gekker kan het niet, als je dit ziet.

            Zie vervolg: VERVOERSMIDDELEN VAN TOEN EN NOG HEDEN. (INDINESIË).