KIND, HUISDIER EN SPEL IN DE KAMPONG.

 

IN NEDERLAND EEN HOND 

OF EEN KAT, MAAR DAAR 

EEN HOND EN EEN BUFFEL.

OPGROEIEN MET EEN BUFFEL.

Het was in de jaren negentig vorige eeuw dat ik te gast was in een traditioneel Batak-huis op het eiland Samosir, gelegen in het Toba-meer, in Noord-Sumatra.

Een huis gebouwd op palen met daaronder ruimte voor de buffels, die gebruikt werden voor het bewerken van het land.

Tevens zorgden deze dieren voor een soort van verwarming van het boven hen gelegen woonhuis, want de nachten kunnen daar vrij koel zijn.

Bij het eerste daglicht was er een drukke bezigheid in het huis en de daar achter gelegen 'keuken'. De twee jongste jongens werden gewassen en aangekleed in hun school uniform om naar school te gaan. Tot mijn verbazing werden er tweed waterbuffels uit de onder het huis gelegen stal gehaald, de beide jongens klommen op de rug van hun dier en vertrokken. Natuurlijk was het mijn vraag: "gaan ze op de buffel naar school?" Het kwam hier op neer dat zij de buffels eerst naar een plaats brachten waar ze  konden grazen die dag. Ze zouden ze na schooltijd weer ophalen.

De kinderen leerden leven met de buffels als huisdier.

De waterbuffel graast op de nog niet omgeploegde sawa en vindt het heerlijk om zich te koelen in de laatste restjes water en modder.

De modder is tevens een bescherming tegen insecten die op de huid van het dier gaan zitten en in de huid eitjes leggen.

De buffel is aan een lang touw vastgebonden aan een in de grond geslagen paaltje. Het touw zit niet niet om de nek, want dat trekt het dier zo los, maar aan een ring door de neus, wat natuurlijk pijnlijk is voor het dier als het zich los zou proberen te trekken.

Met een vieze vuile buffel thuis komen is er niet bij, dus eerst maar eens schoonwassen.

 Gewoon je goede kleren uit en het water in, en zo genieten van een bad, wat heerlijk is dat. Is de buffel schoon dan kan je er mee thuis komen.

De band tussen de kinderen en de buffels begint van jongs af aan. 

Zo heeft ieder huis wel één of meerdere honden van een onbestendig ras daar ze in de kampong allemaal familie van elkaar zijn.

Ze zwerven rond tussen de huizen en gaan mee naar het bewerken van het land en keren 's avonds met de familie mee naar huis.

Ze slapen 's nachts niet in de woning maar zijn altijd dicht bij te vinden, wakend over hun territorium.

OLIFANT ALS HUISDIER.

Sumatra kent olifanten reservaten in beschermde natuurgebieden, waar natuurlijk ook mensen wonen, zoals het Tangkahan National Park.

Hier krijgen de kinderen de zorg voor de kleine jonge olifanten, waarmee ze een zeer vertrouwelijke band weten te verkrijgen.

Ze gaan met de jonge olifanten wandelen en naar de rivier om ze schoon te wassen, wat vaak een waar waterfestijn wordt.

Het is voor hen een soort huisdier.

KINDERSPEL IN DE KAMPONG.

Kinderen in de kampong vullen hun vrije tijd heel anders dan kinderen uit de grote steden. Je ziet ze niet rondlopen met een mobieltje in hun hand, hebben vaak helemaal geen televisie, maar vermaken zich onderling met sport en spel.

Het is vaak een vermaak, dat wij in Nederland al decennia niet meer op straat of het vrije veld zien.

Hieronder een verzameling opnamen van hun spel.

                                  Veel ouderen van vandaag, zien hierin hun kinderjaren terug.