NOORD-SUMATRA RAMPGEBIED. 2025 (DEEL 1)

 

  MIJN LAATSTE REIS NAAR EEN MIJ

GELIEFD GEBIED VAN DE BATAKKERS,

       WAT EEN RAMPGEBIED WERD.

                                               DEEL 1.

NOORD-SUMATRA EEN RAMPGEBIED.

Maanden geleden deze reis naar Noord-Sumatra getracht te boeken bij Singapore Airlines en deze zat rond de tijd die ik in gedachten had al helemaal volgeboekt, wat natuurlijk kwam door de naderende feestdagen. Ook Garuda Indonesia zat vol, dus dan maar een vlucht met de KLM naar Bangkok en daar vandaan doorvliegen met Asia Air naar Medan. 

Op 27 november 2025 met de KL843 met een uur vertraging om 18.00 uur van Schiphol vertrokken naar Bangkok.

Het toestel zat tot z'n nok afgeladen met het merendeel buitenlandse toeristen en vooral uit Spanje. Het was dus een nachtvlucht en van slapen kwam niet veel daar onze Spanjaarden geen moment hun mond dicht konden houden en luidruchtig hun discussies voortzetten zelfs na een waarschuwing van de cabine personeel. De immigratie formulieren thuis reeds klaar gemaakt wat weer geld koste. Een tip doe dat nooit meer, want dat kan ook gratis op het vliegveld waar daarvoor computers gereed staan. Met een uur vertraging dus geland op het nieuwe vliegveld van Bangkok, het Suvarnabhumi International Airport. Hier moest ik door de immigratie die het uitgeprinte formulier geen oog waardig gaf en een stempel in mijn paspoort zette. Dat ik door de immigratie moest was dat ik daar mijn bagage op moest halen. Dat niet verder door KLM werd verzorgt voor de aansluitende vlucht naar Medan met Indonesia Air Asia. Met een overstap tijd van nog net twee uur.

Dus na het ophalen van de bagage op zoek gegaan naar de incheck balie voor de vlucht QZ155 naar Medan. Was niet te vinden. Toen kwam uiteindelijk de aap uit de mouw waarom de bagage opgehaald moest worden. De vlucht naar Medan vertrok van het oude internationale vliegveld Don Mueang International. Dit stond niet in de reisdocumenten die mij waren toegestuurd door KLM vermeld.

Dit vliegveld was een uur rijden van het nieuwe vliegveld verwijderd. Zodoende op zoek gegaan naar een taxi en als het verkeer niet tegen had gezeten zou ik de vlucht naar Medan nog hebben kunnen halen, maar helaas de gate was gesloten. Bij de service balie van Air Asia het probleem uitgelegd en een vlucht voor de volgende dag kunnen boeken, die om 12.20 zou vertrekken. 

Ze raden me aan naar het 12 The Residence Hotel te gaan voor een overnachting. Daar aangekomen bleek dat er direct geen kamer vrij vrij was en ik in de bar maar een uurtje moest wachten. Dat gedaan onder het genot van en Thai's biertje en zowaar ik kreeg een kamer, maar het bleek een familiekamer te zijn, die zo groot was dat ik er met mijn auto in zou kunnen rondrijden. Eerste heerlijk gewassen en daarna naar een massage gegaan om alle stijfheid en spierpijn weg te laten masseren. In een klein restaurantje later wat gegeten en vroeg naar bed. De volgende ochtend op 29 november, na een goed ontbijt, met een door het hotel verzorgde taxi naar het vliegveld gebracht om in te checken voor mijn vlucht naar Medan. Kosten van deze ellende waren op geen van beide luchtvaartmaatschappijen te verhalen.

Op 29 november 2025 een vlucht met het zelfde nummer zou de reis voortgezet kunnen worden, maar het vertrek om 12.20 uur werd ook weer met ruim een uur vertraging begonnen. Het is in deze landen gewoon wachten eer de laatste passagiers uiteindelijk een op komen dagen. Maar uiteindelijk naar twee uur vliegen aangekomen op het vliegveld van Medan Kualanamu, waar in werd opgewacht door mijn gastfamilie. 

Vlak voor mijn aankomst in Noord-Sumatra vond er een enorme grondverschuiving plaats bij de plaats Sibolga, gelegen aan de Indische Oceaan. Een hele berghelling, werd door de zware regenval, afgeschoven en blokkeerde de rivier die al buiten zijn oevers stond en deze veranderde in een alles verwoestende stroom van water en modder. Honderden doden tot het gevolg. Een economische ramp.

Maar ook meer landinwaarts waren gevolgen van de zware regenval goed te zien. Zo ook op de autoreis over de tolweg van Medan naar Siantar. De langs de tolweg gelegen sawa's waren veranderd in enorme meren, geen dammetjes waren meer te zien. Ook de lager gelegen dorpen stonden onder water.

Alles het gevolg van El Nino en de ontbossing op Sumatra. Het water van de Indische Oceaan is door de klimaatverandering warmer geworden. De opstijgende dampen vormen regenwolken die bij het naderen van de kust moeten gaan stijgen door het gebergte. Om verder te kunnen stijgen laten deze regenwolken hun lading water vallen op het bergachtige land. Maar door de legale en illegale kap van bomen op de hellingen wordt de aanwezige grond doordrenkt van het water en daar de wortels van de bomen afgestorven zijn en de aarde niet meer vast houden ontstaat er een aardverschuiving.

De kleine en grotere rivieren die door de vele regenval al buiten hun oevers zijn getreden worden door een dergelijke aardverschuiving afgedamd en treden nog verder buiten hun oever, overstromen hele woongemeenschappen en sleuren alles mee op hun weg stroomafwaarts. Een natuurgeweld waar de mens het tegen moet afleggen.

Onder de getroffen bevolking groeide een enorme frustratie door de haperende hulpverlening. Hulporganisaties riepen al dagen lang op om de nationale noodtoestand uit te roepen, zodat de lokale overheden makkelijker aan noodfondsen konden komen. Maar de regering onder president Prabowo weigerde. Nog geen week later werd Atjeh getroffen door dit natuur geweld en kwam er wel hulp opdagen. Na twee weken van de ramp bij Sibolga werden pas de eerste militairen ingezet.

Onderweg van Medan naar Siantar verlieten we de tolweg om in de plaats Tebing Tinggi, bij het mij reeds bekende restaurant INDIA een hapje te gaan eten. Aan de inwendige mens moet ook gedacht worden.

Zo werd het in de avond eer we in Pematang Siantar aankwamen. Na de nodige nieuws uitwisselingen en de door mij meegebrachte geschenken in ontvangt genomen te hebben, was het toch snel middennacht en tijd om naar bed te gaan.

Zondag 30 november.

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt met fruit, eerst naar de kapper gegaan, die me keurig knipte, wat inclusief een schouder en nek massage omgerekend drie euro koste.

Na de kapper wat boodschappen gedaan en bij Lim Kok Tong een heerlijke ijskoffie-melk gedronken en bij de buren een portie Pangsit gehaald en opgegeten.

Vanavond ga ik met de familie uit eten bij Seafood 99 Siantar met de naam Pecel Lele. Een grote openlucht eetgelegenheid afgedekt met zeilen. Bekend om zijn vis en kipgerechten, waarbij je sambal krijgt die zo heet is, dat je verf mee kan afbranden.

Het klimaat is hier ook van slag; overdag veel regen en niet extreem warm en de nachten zo koel dat je onder een dunne deken gaat slapen. De mensen lopen met dikke jacks aan en mutsen op. 

In het verdere verslag van deze reis zal ik voornamen noemen: Opa Sam en Oma Hetty, Zoon Toni en vrouw Ervina en hun zoontje Michael, zus van Toni, Epi en andere personen. Dit om privé redenen.

In het verdere verslag zal ik de plaatsnamen vermelden en de reden van het bezoek. Mijn reisplanning voor deze drie weken is helaas letterlijk en figuurlijk in het water gevallen door de vele zware regen val.

Het was mijn planning om in deze drie weken om in Balige een bezoek te brengen aan het Batak Museum, in Sipoholon aan de vulkanische warm waterbronnen en in Tarutung de soda bronnen. Dit alles was sterk afhankelijk van de weersomstandigheden.

Dinsdag 2 december.

Op deze ochtend moest Ervina met de kleine Michael naar de consultatie bijeenkomst en mij werd gevraagd mee te gaan. Nu dacht ik dat dat in een gebouw zou zijn, maar wat bleek het was op een woonerf van een van de verder gelegen woningen. Allemaal moeders met kleine kinderen. De kleintjes werden gewogen en gemeten, wat allemaal op papier werd genoteerd en ook op een site van een van de telefoons van de consultatie dames.  Ik ontkwam er weer eens niet aan en ook mijn gewicht en lengte moesten bepaald worden onder grote hilariteit. Een lezing over gezond eten aangehoord en moest daarna met al de consultatie dames op de foto. Alle moeders kregen aan het einde van de lezing een voedsel pakketje en ook ik kreeg er een in mijn handen gedrukt. Het was gewoon een leuke ervaring hoe het aan de andere kant van wereld toegaat.

In de middag de stad ingegaan om twee mooie lappen stof te kopen die bij een invalide kleermaker werden afgeleverd (samen met mijn oude kimono als model) om daar twee kimono's van te laten maken. Kosten van het materiaal 40 euro en die voor de kleermaker 20 euro.

Woensdag 3 december.

Een feestdag voor de familie, daar Michael deze dag drie jaar oud zou worden. In de ochtend met Toni en Ervina naar de banketbakker gegaan om heerlijke feesttaart te kopen. Het werden er twee daar er zeker 25 gasten werden verwacht. Toen Michael zijn middag slaapje deed hebben we de kamer versierd en klaar gemaakt voor het bezoek; meubels aan de kant en matten op de vloer, waarop iedereen kon zitten. De visite druppelde tussen de stortbuien door binnen en het gezellig druk. Eerst gezamenlijk het avondeten genuttigd, witte rijst met gegrilld speenvarken en soep van de botten van het dier. Het was heerlijk en een ieder hielp mee met het opdienen en later met het opruimen. Toen kwam de taart met drie kaarsjes die Michael uit moest blazen en dat lukte hem niet, dus stiekem een handje geholpen.   

Later gingen alle mannen naar de waranda om een kretek (een kruidnagel sigaret) te roken en tuak (palmwijn) te drinken.

Op droge momenten vertrok de visite en het bleef de verdere avond en nacht zeer zwaar regenen met onweer, en geen klein beetje ook. 
 

Donderdag 4 december.

Het was de bedoeling om deze dag een bezoek te brengen aan een voor mij goede vriendin Elisabeth, en ook weer een verre verwant van de gastfamilie, in de omgeving van Medan. Ze belde in de vroege ochtend niet te komen daar haar woning water overlast had gekregen van de zware regen van afgelopen nacht.

Gingen deze avond met de familie uit eten in een net lokaal restaurantje en konden doordat het droog was buiten zitten. Bij het opgeven van de bestelling werd gevraagd of we ook ijs wensten en dat was geregeld. Maar wat schepte mijn grootste verbazing dat het ijs, dat we als dessert hadden besteld, eerst op tafel kwam. Maar de gerechten die verder besteld waren waren prima verzorgt  en smakelijk.

We hadden deze avond een mooie zonsondergang, maar het noodweer wat hierop volgde was onvoorstelbaar. Bliksem en donder met zo'n zware regenval dat de straten  op kleine rivieren leken.

Ik heb in deze eerste dagen al meer regen meegemaakt dan in Nederland in een heel jaar.

 Vrijdag 5 december.

We zijn toch onverwachts naar Elisabeth gegaan bij Medan. Ik wist niet beter dat ze in een gewoon huis in de stad woonde, maar ze was intussen verhuist naar een klein dorp ver buiten het drukke Medan.

 De nieuwe woning van Elisabeth lag in een klein dorp (dessa) ten zuiden van de stad Medan. Bij het binnen rijden was het even zoeken, want de eerste weg rechtsaf ging bergopwaarts dus deze niet, en het was de volgende die vrij stijl naar beneden afliep en doodlopend was.  Het was het een na laatste huis met ervoor een nette onderhouden kleine tuin vol met planten wen het uitzicht op een klein natuurlijk meer. Gewoon rust en vrede, weg uit het gejakker van een grote stad. We werden hartelijk verwelkomt door haar en haar twee schone honden. Ik kreeg een eigen slaapkamer met een goed bed. In de vooravond naar een buitenwijk van Medan gereden om saté te gaan halen bij een restaurantje. keuze uit uit kip, rund en geit (ajam, sapi en kambing). Weer thuis met de familie dit opgegeten en het smaakte met de bijgeleverde pindasaus heerlijk. Elisabeth had buiten haar liefde voor de honden en planten, ook borduren als een hobby, en zij maakte prachtige schilderij afbeeldingen en tafelkleedjes. Zo mocht ik een tafelkleedje uit uit haar collectie uitkiezen als geschenk. Ze is een weduwe, weet van haar uitkering en kleine verdiensten het hoofd boven water te houden, maar leeft in een huis dat ze met liefde en alle comfort heeft ingericht. In mijn ogen een vrouw die de  traditie van de "adat" achter zich heeft heeft gelaten en naar de toekomst kijkt. Zaterdag 6 december, na een nacht van zware regenval keerden we terug naar Siantar.

LANGE FILES BIJ DE TANKSTATIONS.

Indonesië kent maar één oliemaatschappij en dat is de staatsoliemaatschappij Pertamina, alhoewel Shell voor speciale producten ook voet aan de grond heeft gekregen. Het was in de stad opvallend dat er enorm lange files stonden van auto's en motorfietsen bij de tankstations. Gewoon drukte ging ik van uit, maar op de weinige tussenstops aan de tolweg, met gelegenheden om wat te eten en naar het toilet te gaan, was het tankstation gesloten. Een ding was voor mij duidelijk dat er een te kort aan brandstof was, maar wat was daarvan de oorzaak? Spook verhalen deden de ronde, maar toen kwam kwam de aap uit de mouw, wat stil gezwegen werd. Bij de aardverschuiving in Sibolga werd de olie pijpleiding vanaf de zee terminal zwaar beschadigd en lag te toevoer van brandstof stil. De benodigde brandstof werd nu 's nachts aangevoerd met tankwagens vanuit Padang op Midden-Java.  Het was niet alleen benzine, maar ook diesel voor het vrachtverkeer. De economie kreeg een zware klap. Alleen al de koers van de rupia tegen de euro, die 17.000 was toen ik aankwam, was gestegen naar 19.000 tegen de euro.

SAMENVATTING VAN ZONDAG 7 T/M WOENSDAG 10 DECEMBER.

Op zondagochtend scheen zowaar de zon. Het was de vorige avond volle maan, wat zou moeten betekenen dat er ander weer zou komen. Schijnbaar een kou gevat en naar de Spa gegaan voor een massage en op de terugweg naar huis bij een groot warenhuis kinderlego gekocht voor de kleine Michael. Geen T.V. aan met filmpjes maar zelf creatief spelen. Het werd die dag zelfs 27 graden.

maar dank zij een lichte wind was het dragelijk.

Zondag op maandag nacht heeft zowaar niet geregend, maar het is afgekoeld. De lokale bevolking loopt met truien tegen de kou. Ik vindt het wat wij noemen zomers koel. Ook deze maandag lange rijen bij de tankstations waar sommige bestuurders van motorfietsen en auto's op slinkse wijze trachten voor te kruipen, wat regelmatig tot handgemeen uitloopt. Tegen 17.00 was de hele file opgelost, daar er geen brandstof meer was.

Dinsdag 9 december even bij de kleermaker langs gegaan, die aan mijn kimono's is begonnen en ik moest passen. Verder weer een dag met afwisselende regenbuien.

Woensdag 10 december vroeg opgestaan en met Toni naar een tankstation gereden buiten het centrum en zowaar  de tank goed vol kunnen gooien. Naar de bank gegaan om geld te wisselen en ze bleken geen biljetten van 100.000 rupia (5,25 euro) te hebben. Zodoende verlieten we de bank met een plasticzak met stapels kleine valuta biljetten. Nu we een volle tank hebben, gaan we morgen op stap.

MAKAN  EN LAPAR. (ETEN EN HONGER)

Als ik 's morgens opsta staat en al gelijk een bak koffie (koppie tubruk) voor me klaar en komt gelijk de vraag of ik wil eten "Makan Oom?" Tegen de middag weer deze vraag en als ik dan nog geen trek heb krijg ik regelmatig de vraag "Oom lapar", of ik honger heb. 

Dit gaat de gehele dag zo door. 

De mensen eten hier gewoon de gehele dag. Zo ook als je ergens mee op visite gaat, moet je als je daar aankomt ook eten en steeds de zelfde vragen verwerken.

Het is allemaal zeer gastvrij, maar de mensen hier begrijpen niet dat wij in Nederland drie keer per dag eten en meestal op vaste tijden en hooguit in de avond een snackje. Gaan ze ergens naar toe op visite, dan gaat er ook weer de nodige etenswaren mee.

Eten is er in dit land in overvloed. Overal langs de weg, en vooral in de avond zijn er voedsel karretjes te vinden met de meest uiteen lopende gerechten Honger kent men niet, voor een paar rupia kan de armste een maaltijd krijgen. 

Donderdag 11 december gaan we op stap. De bezienswaardigheden zal ik apart beschrijven in het vervolg NOORD-SUMATRA RAMPGEBIED.

                                   Zie vervolg: NOORD-SUMATRA RAMPGEBIED. DEEL 2.