CHILEES GOUVERNEMENTSWAPEN OP EEN VAANTJE.

 

HET WAPEN VAN HET LAND CHILI

 GEBRUIKT DOOR REGERING EN

                      DEFENSIE.

HET WAPEN VAN CHILI.

Het wapen van Chili werd in 1834 in gebruik genomen en is het ontwerp van de Engelsman Charles Wood Taylor.

Het schild bestaat uit twee helften, waarvan de bovenste blauw is en de onderste rood. Een vijfpuntige ster staat in het midden van het schild.

Het schild wordt aan de rechterkant gedragen door de Andescondor, een van de grootste vogels van de wereld. Aan de linkerkant wordt het schild gedragen door de Chileense huemul (hert).

Beide dieren zijn gekroond met de gouden kroon van de Chileense marine, hetgeen de daden van de marine in de Grote Oceaan symboliseert.

Het schild is gekroond met een hoofddeksel met drie veren in de kleuren van de Chileense vlag.

Degelijk hoofddeksel werd door de vroegere presidenten van het land gedragen bij ceremoniële gelegenheden. Onder het schild staat op een lint het devies: POR LA RAZÓN OLA FUERZA.

( 'Met rede of Kracht')

HET VAANTJE.

Het standaard met de Chileense vlag en het gouvernementswapen er op staat nog steeds op de boekenkast.

Het was in 1969, dat ik als koopvaardijofficier een wapenschildje tegenkwam op een buitenlands marine zeilschip.

Regelmatig kwamen we deze 'zwanen van de zee' tegen op onze reizen, wat een gevoel van romantiek opriep.

We maakten deze keer een reis, na geleden te hebben te Curaçao, via het Panamakanaal, langs de westkust van Zuid-Amerika, om in diverse havens van de daar gelegen landen marine-diesel te lossen. Onze eerste loshaven was Valparaiso in Chili en daarna weer noordwaarts langs de kust naar het Panamakanaal  en wederom Curaçao om te weer te laden.

Langzaam naderden we de losplaats bij de boei, waar we ten anker gingen en via een trosverbinding met een marine sleepboot in positie werden gehouden. In de verte zagen we de Esmeralda aan het steiger gemeerd liggen.  Met behulp van een kleine boot werd er een verbinding gemaakt met de boei om deze omhoog te hijsen met daaraan de losleiding. Wat we ook deden het geheel kwam niet in beweging naar het wateroppervlak. Het kleine sleepbootje maakte een tros vast en trachtte het geheel, door het verschillende kanten uit te trekken, in beweging te krijgen. Niets mocht baten en er moest een duikerstam bij kome, wat weer enige dagen zou gaan duren. 

Zo werd besloten dat we aan een klein steiger aan de wal zouden afmeren en onze lading in tankwagens zouden lossen. Het lossen in tankwagens hield in, dat we niet konden lossen met de turbineladingpompen maar met de stoom aangedreven zuigerpomp i.v.m de losdruk.  Een langdurig proces daar het steeds wachten was op de volgende tankwagens die bij de grote opslag gelost moesten worden.

Zo besloten we de volgende ochtend met een paar collega's, netjes gekleed in ons uniform, een bezoek te gaan brengen aan de Esmeralda.

We lagen in het marine gebied en zo was er geen directe wacht controle en de marinemensen die we tegen kwamen groeten ons beleefd. Een uniform is een uniform en vooral als de officieren een platte pet dragen met witte hoes. Vlak bij het schip aangekomen een foto gemaakt en doorgelopen naar het boegbeeld om dit ook te fotograferen, en dit werd door de wacht aan de gangway van het schip vreemd gevonden, met als gevolg dat we onder begeleiding aan boord van de Esmeralda terecht kwamen.

Een officier van de wacht bestookte ons met de nodige vragen in het Spaans: wie zijn jullie, waar komen jullie vandaan en hoe komen jullie op de basis terecht? We wezen op ons schip en vroegen om onderhoud in het Engels, waarop de officier van de wacht ons naar de hut van de commandant van het schip bracht.

De commandant Capitán Christian Storaker Pozo stelde zich beleefd en correct aan ons voor en vroeg ons nader om uitleg.

Hij hoorde ons verhaal aan, begreep de situatie en moest er zelfs om lachen. Aan de wand van zijn hut hingen vele wapenschildjes van havensteden en tussen de standaards stond ook een Nederlandse vlag. Toen ik hem daarop wees was het ijs gebroken, want hij was er geweest. Onder begeleiding van de officier van de wacht werden we aan boord rondgeleid, maar mochten niets fotograferen. Bij het afscheid kreeg ik dit vaantje met de Chileense vlag met het gouvernementswapen als aandenken van hem.

Onder begeleiding liepen we het steiger af, waar nu opeens een wacht werd neergezet en keerden naar ons schip terug, waar we ons verhaal vertelden.

Van de kapitein kregen we een maatschappij vaantje en dat met de bekende vierkante fles jenever ingepakt als aandenken van ons bezoek aan de Esmeralda.

We kwamen niet verder dan de wachtsman aan het steiger en leverde het pakje met de naam van Capita'n Pozo erop over met het het verzoek dit aan hem te overhandigen.

Na drie dagen lossen in tankwagens verlieten we Valparaizo.

 Wapenschild van de BE43 "Esmeralda". Devies: VENVER O MORIR

(WINNEN OF STERVEN).

Het zou voor mij nog zeker tientallen jaren duren eer ik weer kennis maakte met de Esmeralda, tijdens een van haar Sail bezoeken aan de haven van Amsterdam.