NOTRE DAME DE PARIS. [ DIMANCHE (3).]

DRIE FANTASTISCHE DAGEN IN PARIJS.

DE NOTRE DAME DE PARIS. (2)

Bij het betreden van de kerk was het aanvankelijk alsof we de duisternis binnen stapten. Het bleek dat de hoge ramen en de drie roosvensters voor te weinig licht zorgden. Na er eenmaal aan gewend te zijn, vielen ons vooral de drie laatst genoemde vensters op. Het loonde de moeite om in de Notre Dame te vertoeven en hoe meer we rond keken, deze te meer raakten we onder de indruk van dit massale godshuis; 130 meter lang, 48 meter breed en 35 meter hoog.



Het koor bleek het oudste gedeelte van de kerk te zijn. De bouwtijd hiervan liep van het jaar 1163 tot 1180. Het onderscheidde zich vroeger door afwezigheid van straalkapellen tussen de steunberen. Later kreeg het een duidelijker aspect door alsnog toevoeging van de kapellen tussen de steunberen.


Het dwarsschip was, toen het gebouwd werd tussen 1180 en 1200, weinig opvallend en werd pas later uitgebouwd. Het schip wat in dezelfde periode als het dwarsschip werd gebouwd kenmerkt zich door zijn hoge ramen en hun matige lichtwerking.
Het gewelf, wat 35 meter hoog is, bleek bij de bouw onvoldoende geschoord te zijn, zodat men reeds spoedig tot versterkingen moest overgaan..
De Notre Dame is dan ook wat betreft het schip, koor en dwarsschip bouwkundig gezien een van de minst geslaagde vroeg-gotische kerken van Noord-Frankrijk.


Voor een pilaar in het rechter dwarsschip ontdekten we het beroemde beeld van de Notre Dame de Paris.

Ook het orgel, met het er achtergelegen roosvenster,gelegen in de westelijke gevel boven de hoofdingang, was indrukwekkend, maar had verder weinig fraaie versieringen.

Een fraai uitzicht over het oosten van de stad Parijs, vanaf de noordelijke toren van de Notre Dame. Op de voorgrond de kleine neogotische dakruiter, de kleine spits. Achter de kerk het parkje, St. Jean de 23e, met het fontein van de Notre Dame de Paris. De Seine met haar vele bruggen.

Toen we achter het parkje, Jean de 23ste, de weg overstaken om over de Seine uit te kijken, ontdekten we, daar in stilte verscholen een monument ter nagedachtenis aan al de gevallenen- en omgebrachte verzetsstrijders uit de 2e Wereld Oorlog. Het geheel gaf een bedrukkend beeld met lange gangen, met aan de wanden voor iedere gevallene een lichtje, en op de wanden de namen van al de concentratiekampen, alwaar ze omkwamen. Het dwong zonder meer een moment van stilte af.

In een klein café op de Seine eiland Ile St. Louis wat vlak achter Ile de la Citë ligt, dronken we rustig een pilsje en schreven wat kaarten aan het thuisfront, terwijl langzaam de duisternis begon te vallen over de "Lichtstad" Parijs. Langzaam slenterden we langs het Hotel de Ville richting van het Quartier Latin terug naar ons hotel.