LE VOYAGE DE RETOUR. [ MERCREDI (FIN.) ]

DRIE FANTASTISCHE DAGEN IN PARIJS.

                DE REIS NAAR HUIS.

Na het parkeergeld van de garage te hebben voldaan, reden we de Seine bruggen ov er om zo langs de oostelijke Sedine oever naar de rondweg om Parijs te rijden. Via het verkeersplein Porte de Bercy kwamen we op de rondweg terecht en het was tegen drieën toen we de autosnelweg richting België opreden. Veel werd er niet gesproken en ieder was met zijn eigen gedachte bezig.


Er hing een lichte nevel en op sommige plaatsen lag er wat stuifsneeuw in de berm van de weg, maar dit nog maar het begin te zijn van het winterse weer op onze thuisreis.


Eenmaal in België begon de winterse ellende pas goed op de weg. Het bleek daar goed gesneeuwd te hebben en zodoende was er kwistig met zout gestrooid. De hierdoor ontstane drap in combinatie met de vorst deed de voorruit van de wagen, door de opgeworpen natte troep door tegenliggers en voor ons rijdende wagens, veranderde in een niet meer doorzichtelijk scherm.
Het zou allemaal niet zo'n probleem zijn geweest, als de ruitensproeiers hadden gewerkt, maar aangezien er nog geen antivries in het water tankje zat, was alles bevroren.
Steeds even schoon krabbend en goed uitkijkend reden we naar het eerst volgende tankstation, maar daar hadden ze het water reeds afgesloten vanwege de vorst en viel er dus weinig schoon te maken en om zo verder te rijden vonden we onverantwoord.


Uiteindelijk kregen we bij het tankstation een emmer te leen, na aankoop van antivries, en haalden daarin warm water bij het naast gelegen wegrestaurant. Zo wisten we alles te ontdooien en de ruit schoon te krijgen. Zo werd de reis verder voortgezet na dit koud oponthoud.

Ook in Zuid-Limburg lag de nodige sneeuw iets wat we niet verwacht hadden. Zo besloten we voor we doorreden naar huis eerst een lekker hapje te gaan eten in een ons bekende bistro met goede keuken. Ook het thuisfront werd in kennis gesteld, dat we weer in het land waren.

ZO EINDIGDE DE DRIE FANTASTISCHE DAGEN IN PARIJS.

EPILOOG.

Zo vernamen we, dat in de afgelopen dagen die we in Parijs hadden doorgebracht, het in het gehele land slecht weer was geweest. Het wegverkeer had veel last ondervonden van sneeuw en ijzel.
Na deze slechte weer omstandigheden te hebben vernomen, kwamen we tot de conclusie, dat we enorm geboft hadden met het weer en keken zodoende met nog meer plezier terug op de mooie winterse najaarsdagen in Parijs.

MONTMARTRE. [ MERCREDI (1).]

Montmartre was tot 1860 een klein, zelfstandig, schilderachtig en landelijk dorpje, waar het leven rustig en goedkoop was en rond de top van de 130 meter hoge (104 meter boven de Seine) Bulle Montmartre lag. Aangetrokken door genoemde eigenschappen werd het in de helft van de vorige eeuw de wijk van schilders en kunstenaars, nadat het een arrondissement van de stad Parijs was geworden.
De verbasterde naam kent twee verhalen omtrent haar oorsprong:

De eerste zegt; dat de naam overigens niet ontoepasselijk afstamt van de Romeinse god Mercurius, de god van de handelaars en dieven die in een tempel op de top van de Butte werd vereerd. Van deze tempel bestaan nog overblijfselen.

Het twee verhaal; zoekt het meer in de christelijke grondslag en neemt aan dat de oorspronkelijke naam Martyrum (martelaarsheuvel) was, alwaar drie geestelijken in het jaar 272 door de Romeinen werden vermoord.

Wat de waarheid ook mag wezen; de beide verhalen zitten er niet ver naast, want gehandeld, gestolen en gemoord wordt er nog steeds.
Tegenwoordig staat Montmartre bekend als de uitgaanswijk met een verzameling dansgelegenheden, caberets, nachtclubs en het eigentijdse 'amusement', zoals sex etc. De roze warme buurt behoort eigenlijk niet tot het oude Montmartre, maar tot de lager gelegen buitenwijken.


( De Butte Montmartre met de baseliek Sacré Coeur an Place St. Pierre.)

Tot de bekendste monumenten, die het stadsbeeld van Parijs beheersen, behoort na de Eiffeltoren wel de Sacré Coeur, de basiliek die pralend met zijn blanke koepels de heuvel Montmartre bekroont. Ondanks de onvriendelijke kwalificaties als 'suikerbakkerswerk'. of 'de lelijkste kerk van Parijs', is niet te ontkennen, dat dit bouwwerk door zijn ligging, zijn afmetingen ( 100 meter lang, 50 meter breed en de grootste koepel 83 meter hoog) en zijn exotisch cachet indruk maakt op iedere bezoeker van Parijs.

Het exotische is trouwens maar schijn, want het voorbeeld voor de basiliek is binnen de Franse grenzen gevonden. Het is de kathedraal St.Front te Périqueux die de architect tot inspiratie diende.
In 1876 begon men aan de bouw van de basiliek. Het idee, om op de Butte Montmartre, het hoogte punt van de stad Parijs, een aan het Heilige Hart gewijde basiliek te bouwen, sproot voort uit een gelofte door de Franse katholieken gedaan in het rampzalige oorlogsjaar 1870 (overwinning van Duitsland), in deemoedige hoop op betere tijden.
Merkwaardig is het, dat de basiliek juist aan het einde van de daarop volgende oorlog met Duitsland, in 1919, gereed kwam.

DRIE FANTASTISCHE DAGEN 

                  IN PARIJS.

MONTMARTRE.

Ons laatste Franse ontbijt. De bagage ingepakt en bij de hotelbalie in bewaring gegeven, daar we deze ochtend wilden besteden om een bezoek te brengen aan de Sacré Coeur de Monmartre.

Het was nevelachtig en koud deze ochtend en buiten enkele opklaringen zou het weer niet veel beter worden. Op de Boulevard St. Michel namen we de metro naar Rue Montmartre.  

  

     

Het was een hele lange bouwperiode voor dit groots opgezette bouwwerk. Voor de fundatie alleen al, moesten 83 putten gegraven worden van 38 meter diepte, welke weer gevuld werden met metselwerk. Via de trappen, in totaal 144 treden, vanaf het Palce St.Pierre en door het park aan de voet van het bouwwerk, dat we hoog boven ons zagen uitrijzen, naderden we het voorplein van de Sacré Coeur. Het was redelijk rustig met het aantal bezoekers op de trappen, daar de meesten met de autobus tot voor de ingang werden voorgereden. Dank zij een opklaring hadden we toch nog een redelijk uitzicht over de stad Parijs.

Boven de ingang, met zijn drie zware bronzen deuren, prijkt het beeldhouwwerk van het Heilige Hart en de ruiterbeelden van Lodewijk de Heilige en Jeanne d'Arc. In de basiliek was een orgelspel met zang gaande en daar bleven we even naar zitten luisteren. Het interieur, waarin het licht van alle kanten door de grote kerkramen binnenstroomt, is getooid met schilderwerk in opzichtige kleuren en reusachtige mozaïken. Zoals de meeste bezoekers vonden we interessant de grote koepel in te klimmen. Vanaf de binnengalerij keken we neer in de geweldige kerkruimte, waarvandaan de orgelmuziek ons te gemoed klonk, buiten op de koepel hadden we een fraai uitzicht over de stad Parijs. Na nog wat rond de Sacré Coeur gewandeld te hebben liepen we verder naar Place du Tertre. Voor hen die geen zin hadden de trappen te gebruiken om de Butte te bereiken of af te dalen waren er twee cabinekabeltrams.

Place du Tertre het vroegere dorpspleintje van Montmartre met het oude raadhuisje er op, was vroeger het centrum voor artiesten en kunstenaars. In de periode van 1880 tot aan de Eerste Wereldoorlog werkten en leefden hier veel kunstenaars uit vele landen en zochten hooggeplaatsten en rijk met aardse goederen gezegenden hier hun vertier op de Butte. Nadien maakte de vreemdelingen industrie zich er meester van en zochten de artiesten hun heil in Montparnasse, daar de prijzen onbetaalbaar werden voor hen. Nu staan er alleen nog de massa productie schilders en tekenaars op het pleintje en trachten hun werk voor vaak veel te veel betaald geld te slijten aan de onnozele toerist. Ook de kleine, vroeger goedkope restaurantjes, in de er op uitkomende straatjes, waar je vroeger een eenvoudig en goed maal at, zijn nu dure toeristische eetgelegenheden geworden. Een goede bak koffie om weer wat warm te worden was nog betaalbaar.


Zo wandelden we door de smalle straatjes van Montmartre, naar de Place Pigalle met de Moulin Rouge. Hier wordt dan de toerist s'nachts alles aangeboden wat met tucht en ontucht te maken heeft en waar duur voor betaald moet worden.

Zo kwamen we nog enkele oude kerkgebouwen tegen, maar besteden er niet veel aandacht meer aan, daar het tijd werd dat we huiswaarts zouden keren. Met de metro keerden we terug naar Qartier Latin, waar we eerst nog de inwendige mens versterkten, onze hotel rekening te betalen en de bagage in de auto te laden en terug te rijden via België naar Nederland.

FOLLIES BERGÉRE. [ MARDI 2).]

DRIE FANTASTISCHE DAGEN IN PARIJS.

FOLLIES BERGÉRE.

Follies Bergére werd geboren vlak na de oorlog in 1870 en groeide uit voor Parijs tot een symbool in de showwereld. Traditie is sterk aan dit theater, maar men is er niet conservatief en brengt een show in Franse stijl.
Dertien letters in de naam Follies Bergére en zo ook in de naam van de show "Follies de Paris". Buiten de 70 artiesten die voor een wervelend programma zorgen op het podium, werken er achter de schermen nog eens 130 mensen mee om deze show te doen slagen.
Voor diverse decors, vloeren etc. worden er in totaal 60 lieren gebruikt die 40 ton van dit materiaal verplaatsen.
Maar de Follies Bergére is niet alleen een theater; het is een gebouw van vier verdiepingen, waarin buiten het theater, ook kleedkamers, werkplaatsen, wasgelegenheden en reinigingsruimten voor 1500 costuums, 900 hoofddeksels en 450 paar schoenen zijn onder gebracht. Als het ware een kleine showfabriek.

Voor de show wandelden we door de hal, die niet super de luxe was ingericht, maar wel sfeer en stijl vol met veel roze en rood. Uit de 1700 zitplaatsen in de zaal en op de balkons hadden we een paar goede plaatsen uitgezocht en hadden zodoende een ruim uitzicht op het podium.
Intussen begon de zaal aardig vol te lopen en hoorden we vanuit het publiek talen spreken uit alle windhoeken van de wereldbol.
Het beloofde wat te gaan worden en het werd ook wat. Een show waaraan we nog lang zouden terug denken. Het was in een woord fantastisch en we kwamen ogen te kort om de dames (bruidsmeisjes) te bewonderen, die er gekleed als half naakt er best mochten zijn.

Zo bleven we van de ene verrassing in de andere vallen en van een rustig stuk ging het over in een laaiend en vurig volgende stuk show. Dit was pas volop genieten, waarbij je de kou buiten volledig vergat. Het mocht dan wel wat gekost hebben om de goede plaatsen te krijgen, maar spijt hadden we er zeker niet van. Maar helaas aan al dit mooie kwam ook een einde.




Zo wandelden we na de show nog wat door de verlichte straten van het nachtelijk Parijs. Om verder nog veel te ondernemen hadden we geen zin meer in en dronken onder weg in een kleine gelegenheid een paar biertjes alvorens terug te keren met de metro naar Boulevard St. Michel.
















Tot de bouwwerken die de sky-line van Parijs markeren, behoort ook de hoekige toren St. Jacques. De toren is 52 meter hoog en zoals hij daar nu alleen staat, is hij niet altijd geweest, want tot 1797 vergezelde hij de kerk van St. Jacques la Boucherie.
Tijdens het Directoirebewind werd de kerk gesloopt, maar liet men de toren ongemoeid.
Ook hier liepen we weer enige clouchards tegen het lijf. De vermoeidheid van het zwerven door Parijs begon langzaam de overhand te krijgen en zo keerden we terug naar het hotel.
We hadden de ochtend van de volgende dag, alvorens huiswaarts te keren, nog wat op ons programma staan en dan was het; AU REVOIR PARIS !

VERSAILLES. [ MARDI (1).]

DRIE FANTASTISCHE DAGEN IN PARIJS.

VERSAILLES.

Overal spierpijn van de rond zwerven van de vorige dag, maar een warme douche gaf nieuwe energie. Na het bekende Franse ontbijt eerst bij de receptie verzocht om twee goede zitplaatsen te reseveren voor de komende avond voor de show bij Follies Bergére.

In het metro station van Boulevard St.Michel konden we op een rechtstreekse lijn stappen naar Versailles. De buitenwijken, alwaar de metro bovengronds reed, gaven een troosteloze indruk en dan over rommelig maar niet te spreken.
Het was vanaf het metro station in Versailles niet ver lopen naar het paleis, maar het was een koude wandeling, daar het intussen goed was gaan door vriezen en een koude wind met bevroren neerslag onze gezichten striemde.

Via Place d' Armes stonden we voor het bijzonder fraaie Paleis van Versaille; een toeristencentrum met een wereld reputatie en een totaal andere geaardheid dan de stad Parijs. Hier was niet het jachtige verkeer van de metropolis. De drommen mensen die hier in de vakanties dagelijks het paleis en de tuinen komen bezichtigen waren er nu ook niet en wat er wel rondliepen waren verkleumde Japanners. Zo keken was vanaf het Cour Royal, waarop het ruiterstandbeeld van Lodewijk de 14e staat. naar het beroemde paleis.



             ( De achterzijde van het paleis bij avond en weerspiegeld in een van de vele vijvers)


In het begin was Versailles een klein jachtslot. Het werd in 1624 door Lodewijk de 13e gebouwd en reeds in 1631 liet hij het weer door een ander gebouw vervangen. Lodewijk de 14e voelde zich tot dit slot aangetrokken en liet het tussen 1661 en 1681 steed verder uitbreiden. Op 6 mei 1682 besloot hij er het Hof en de zetel van de regering te vestigen en verliet hij het Louvre in Parijs.
Versailles behield deze bestemming tot 6 oktober 1789, de dag waarop de koninklijke familie naar Parijs moest terug keren door het uitbreken van de Revolutie. In de jaren 1793-1794 is het paleis geheel leeg gehaald en tot op heden is men nog steeds bezig met het restaureren ervan en het inrichten van de vertrekken.
Napoleon was de eerste die met de restauratie begon, maar pas na de Eerste Wereldoorlog is het groots aan gepakt. Uit alle landen van de wereld keren nu uit musea de roerende goederen, die tot het paleis hebben behoort, terug.


Versailles was gedurende meer dan een eeuw de hoofdstad van Frankrijk en behalve paleis dus ook regeringscentrum met ministers, ambtenaren en hun woningen.
Alleen het middelste gedeelte van het paleis diende tot woonruimte van de koning. De zuidelijke- en de noordelijke vleugel ( aan de laatste werd later een kapel en de opera toegevoegd ) waren bestemd voor de prinsen en de hofhouding. Aan weerszijden werden nog vleugels aangebouwd voor ministers en de persoonlijke bedienden van de koning.
Aan de overzijde van de Place d' Armes, tegenover het paleis, bevonden zich de koninklijke stallen en de koetshuizen.


Men kan dus wel stellen, dat zich in Versailles ten tijde van de regeringen van Lodewijk de 14e, 15e en 16e, de hele Franse geschiedenis heeft afgespeeld.
De koningen die er gewoond hebben, waren liefhebbers van muziek, literatuur, theater en kunst en maakten zo hun hoofdstad tot het Europese centrum van de 17e rn 18e eeuwse cultuur.
De basis collecties van het museum het Louvre hebben deel uitgemaakt van de koninklijke verzamelingen.


   ( La Galeries des Glaces. "De Spiegelzaal". Lengte 73 meter, breedte 10,5 meter en hoogte 12,3                 meter.)

Via staatsie vertrekken, waarvan de meesten namen droegen van Griekse- of Romeinse goden, welke voorzien waren van drukke wand- en plafondschilderingen, druk bewrkte deuren met bladgoud en diverse soorten marmer, kwamen we uiteindelijk uit in de Spiegelzaal.
Deze zaal is in schoonheid der kunst nog nimmer overtroffen. Hier werd o.a. op 28 juni 1919 het Verdrag van Versailles getekend, dat het einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog, maar werd ook in 1871 Wilhelm de 1e tot keizer van Duitsland uitgeroepen.

Via de spiegelzaal liepen we de vertrekken van de koningin binnen. Deze waren nog drukker aangekleed met diverse schilderingen en tierenlantijnen, maar waren daarom niet minder indrukwekkend. Zo geschiede het dan, dat we voor het bed stonden van hare majesteit, waarin negentien koningskinderen waren geboren, iets wat we ons met moeite konden voorstellen zo klein het was en met alles wat er omheen hing, maar het was toch geschied.

De kroningszaal waar we even later binnen stapten trok toch meer onze aandacht, vooral door het enorme schilderij aan de wand, wat de kroning van Napoleon weergaf in 1804. Het bleek een replica te zijn van het originele doek wat we reeds in het Louvre hadden zien hangen.

Om wat te bekomen van al het drukke schilderwerken etc. maakten we eerst een stevige wandeling door de bijna winterachtige paleistuinen, waar het uit de wind goed vertoeven was.


                                                ( De beeldengroep in de Apollovijver.)

In de tuinen was men reeds druk bezig alles gereed te maken voor de komende winter en zodoende stonden de meeste stenen beelden geheel ingepakt en waren de fonteinen reeds buiten werking gesteld, wat we erg jammer vonden. Op de meeste vijvers lag alreeds een dun laagje ijs.
Het enorme park is een waar meesterwerk en vertoont een typische Franse tuinaanleg met talloze beelden, vijvers en fonteinen en is zeker niet minder grandioos dan het paleis. Vooral als alles in bloei staat moet het een ware lust voor het oog zijn. Via een zijuitgang van het paleis waren we in de tuin terecht gekomen bij de twee grote vijvers achter het paleis, waar omheen diverse bronzen beelden staan. Na de trappen te zijn afgedaald kwamen we in het Perk van Latona, wat ook met een prachtig fontein was uitgerust. Het geeft de godin Latona met haar kinderen Diana en Apollo weer, terwijl Jupiter smeekt om haar te wreken op de Lycische boeren die haar hadden bespot. De boeren werden veranderd in amfibieën en sikeren de onderste lagen van het fontein.

Zo liepen we verder naar de Apollo vijver die vlak voor het Groot Kanaal ligt. De vijver dateert uit 1671 en kwam in plaats van een bassin uit de tijd van Lodewijk de 13e en heeft de vorm van een vier lobbig blad en meet 117 bij 87 meter. De vroeger vergulde loden beeldengroep in het midden van de vijver stelt Apollo voor in zijn strijdwagen. De gehele voorstelling moet de opgaande zon zijn; vier vurige paarden trekken op hun vlucht door het luchtruim de uit de zee opstijgende zonnewagen mee. Wandelend langs het Grote Kanaal liepen we in de richting van Le Grand Trianon, maar dat bleek reeds gesloten te zijn.

Het Groot Kanaal, wat 1560 bij 120 meter is en in 1667 tot 1680 werd gegraven werd door de koningen gebruikt om te spelevaren met vaak natuur getrouw nagemaakte modellen van hun vloot. Het vormt een kruis met het er dwars op liggende Kleine Kanaal..

Vroeger was dit alles een moerasbodem en moest het eerst gedraineerd worden alvorens men met de aanleg en beplanting kon gaan beginnen. Daarna moest een scheprad installatie worden gebouwd, teneinde het water uit de Seine te kunnen gebruiken voor de kanalen en de vijvers. Verder wandelend door het park kwamen we bij de Drakenvijver uit. De op zwanen gezeten kinderen gaan met pijl en boog de woedende draak te lijf. Als het fontein in werking is, spuit het water 27 meter hoog uit de muil van de draak. Het geheel werd in 1889 in oude staat hersteld.

Intussen werd het ook tijd om aan de eigen inwendige mens te denken en aten we een smakelijke maaltijd in het restaurant, waarna we verder op verkenning uit gingen.


Als eerste bezochten we de vertrekken van de koning en betraden zo eerst de zaal van de lijfwachten, wat vrij somber was ingericht, om daarna in de antichambres te komen.
In de eerste dineerde de koning in het openbaar en in de tweede wachten de prinsen en de edelen tot de koning opstond en ze zijn slaapkamer mochten betreden. Via deze antichambre had de koning ook toegang tot de vertrekken van de koningin.
Via de tweede antichambre betraden we de slaapkamer van de koning, die geheel gerestaureerd was in zijn oorspronkelijke pracht en praal. Boven het bed, dat is omhangen met gordijn en van brokaat, is een alkoof geplaatst; "Frankrijk wakend over de slaap des konings", wat nog uit de tijd van de Zonnekoning dateert. Hier speelden zich de nodige ceremonies af rond het opstaan en naar bed gaan van de koning. Het was opvallend dat in de vertrekken van de koning de drukke plafondschilderingen ontbraken, maar het was allemaal zeer kunstig en indrukwekkend.

Zo kwamen we in de privé vertrekken van de koningen en het was Lodewijk de 14e die deze liet inrichten, maar later zeker Lodewijk de 15e die ze liet uitbreiden, daar hij wenste zich terug te trekken in minder deftige en meer intiemere kamers. Hier kwamen we de verzamelingen van de koningen tegen die zeer uitgebreid en kostbaar waren. Veel indruk maakte de bibliotheek van de koning, alwaar de deuren waren weggewerkt achter panelen die er perfect uitzagen als boekenkasten. Ook het cilinderbureau in de werkkamer van de koning was een stukje vak kunstwerk voorzien van de meest geheime en slinkse kastjes en laden.

Zo hield de koning voor zich er ook een eigen biljartzaal op na, de zogeheten speelzaal, waar ook gekaart en andere gezelschapsspelen werden gedaan. Dat hij ook een liefhebber was van muziek blijkt uit de zeer fraaie opera in de noordelijke vleugel van het paleis. Het doek van het podium van de opera was versierd met het koninklijke wapen en met Franse lelies.
Prachtige kristallen kroonluchters zorgden voor een sfeervolle verlichting.

Na de laatste rondleiding vonden we het genoeg en keerden we met de metro terug naar Parijs. De lucht bleef grauw en er bleef steeds een lichte bevroren neerslag uitvallen, wat het buiten vertoeven onaangenaam maakte. Terug in het hotel onze reserveringen voor de show die avond in de Follies Bergére in ontvangst genomen. Snel wat inkopen gedaan zoals stokbrood, paté, kaas en wijn, omdat in alle rust op de kamer te nuttigen, daar we niet veel tijd hadden om uitgebreid te gaan eten. Om acht uur moesten we bij de Follies Bergére zijn.

HOTEL DES INVALIDES en de avond. [ LUNDI (3).]

DRIE FANTASTISCHE DAGEN IN PARIJS.

HOTEL DES INVALIDES.

Het Hotel des Invalides en de Dôme, waren overdekt met een prachtige gouden glans door de ondergaande zon. Hier ligt het stoffelijk overschot van een van s'werelds beroemdste veldheren, Napoleon Bonaparte. in een tombe.
Op zoek naar de ingang van het Musée de L'Armee zwierven we over de galerijen, waarop diverse kanonnen stonden van verschillende jaargangen. In het museum stonden veel oude wapens tentoongesteld en er was ook veel te zien uit de periode van de veldtochten van Napoleon, zoals vlaggen en vaandels. Ook veel bekende plaatsnamen uit Nederland kwamen we er tegen. Maar uiteindelijk waren we hier om de tombe van de beroemde veldheer-keizer te zien.


Napoleon, begaan met het droevige lot van zijn afgedankte invalide soldaten, die aangezien sociale voorzieningen nog steeds tot de onbekende grootheden behoorden, grotendeels van bedelen moesten leven, gaf hij Lodewijk de 14e in 1670 opdracht Hotel des Invalides te bouwen.
In vijf jaar tijd was het enorme bouwwerk, dat 7000 invalide soldaten onderdak kon verschaffen gereed; door zijn uitvoering en doel een monument voor 's konings grootheid en weldadigheid.

Het imposante gebouwen complex, waarvan maar een gedeelte is te bezichtigen, bedraagt aan oppervlakte 127.000 vierkante meter, een lengte van 450 meter en grootste breedte van 390 meter. De lengte van de voorgevel aan de Place des Invalides meet 210 meter.
Het militaire element valt gelijk op, daar het voorplein is omgeven door een droge gracht met muren. Thans wonen er nog slechts een kleine honderd oorlogsgewonden en in de vrijgekomen ruimtes zijn nu bureaus van- en het militaire museum ondergebracht.

De vroegere soldatenkerk St. Louis werd omgebouwd en de Dôme des Invalides genoemd, naar de machtige koepel die de kerk overwelft. De koepel is geheel met bekleed met loden platen, een gewicht van 260.000 kilogram, en bedekt met bladgoud. Het interieur van de in de vorm van een Grieks kruis gebouwde kerk is indrukwekkend door zij grootte luister aan schilderijen, beeldhouwwerken en de kostbare materialen. De kerk wordt soms nog wel eens voor godsdienstige plechtigheden gebruikt, waarop het pompeuze hoofdaltaar met zijn gedraaide kolommen en baldakijn wijst, maar het is in werkelijkheid een mausoleum.
In de zijkapellen van de kerk zijn graftomben ondergebracht van de broers en enkele generaals van Napoleon, als mede o.a. van generaal Foch en Vauban.
Het centrale punt is echter het graf van de grote Franse Keizer Napoleon.

Eind 1840 werd het stoffelijk overschot van Napoleon overgebracht naar Parijs en na een triomftocht via de Arc de Triomphe en de Champs Elys'ees op een ongehoorde koude vijftiende december voorlopig geplaatst in de soldatenkerk St. Louis van Hotel des Invalides.

Eenentwintig jaar lang bleef de kist daar staan tot de definitieve rustplaats van de keizer gereed zou zijn. Dit moest worden in het centrum van de Dôme des Invalides, onder de koepel.

Om de harmonie niet te verstoren van het gebouw en het uitzicht op het hoofdaltaar niet te belemmeren, werd een open crypte uitgegraven, op de bodem waarvan het praalgraf staat, een graftombe, 4 meter lang, 2 meter braad, en 4,5 meter hoog, die men kon zien door een grote ronde opening.

Aan de altaarzijde gaat een trap naar de galerij, onderin de crypte, aangelegd rond de sarcofaag.
Het voetstuk bestaat uit groen graniet uit de Vogezen en de sarcofaag uit een enorm blok rood porfier, wat met veel moeite uit Engeland werd gehaald.
Achter de crypte bevindt zich de laatste rustplaats van het "Adelaarsjong", de zoon van Napoleon. Het werd hierheen overgebracht uit Wenen op 15 december 1940, precies een eeuw na zijn vader. Dit was een geschenk van de zich de 'erfgenaam van Napoleon' noemende Adolf Hitler, in de ijdele hoop het Franse volk hiermee gunstig voor zich te stemmen.

AVOND IN PARIJS.

Zo viel langzaam de duisternis over de stad Parijs. Het was te laat om nog een bezoek te brengen aan het museum van Rodin en wandelend langs de Seine, op weg terug naar het hotel, kwamen we langs het Assemblée Nationale wat zwaar bewaakt werd door politie. Wandelend over Boulevard St.Germain was het etalages bekijken waarin mooie artikelen te zien waren, maar ook zeer aan de prijzige kant. Onderweg nog een paar flessen wijn gekocht om de smaak ervan niet te vergeten en als opwarmertje terug op de hotelkamer.
Ondanks het gevoel dat we onze benen tot aan onze knieën hadden afgesleten gingen na ons opgeknapt te hebben een hapje eten. Een klein restaurantje in een heel oud pandje met een smakelijk dagmenu en goede huiswijn deed ons goed. Schaaltje leeg, het werd bijgevuld en zo ook het wijnglas en de rekening viel 100% mee. We waren dan ook met recht verzadigd toen we in de richting van de Notre Dame liepen om een paar nachtelijke opnamen te maken.


                                             ( De Notre Dame de Paris in de schijnwerpers.)

Terwijl we meer slenterden, want stevig doorlopen was het niet meer te noemen, zagen we op de banken bij de Notre Dame de Paris de eerste clouchard van die dagen liggen slapen in de tevens eerste sneeuw die uit de grauw geworden lucht viel. Ook bij nacht hadden in de schijnwerpers staande gebouwen hun charme.

Zo verder wandelend kwamen we weer bij het stadhuis uit, wat ook prachtig verlicht was, met op het voorplein sierlijke lantarens met gekrulde armen.

Zo heeft Parijs met vele wereldsteden gemeen, dat het stadhuis niet bepaald tot de meest interessante monumenten behoort. Het wel imposante gebouw met zijn blanke muren tegen over Ile de la Cité is op een wijd plein gelegen op de rechter oever van de Seine.

Het is een 19e eeuwse imitatie van een oorspronkelijk renaissance stadhuis, dat er sinds het midden van de 16e eeuw stond.

Het plein voor het Hôtel de Ville heeft een historische geschiedenis die bij de Romeinen reeds is begonnen, maar een lugubere rol gespeeld heeft in de Franse geschiedenis. Hier vonden de nodige executies plaats, waarbij gebruik werd gemaakt van het schavot, de galg, het rad en later de guillotine. In 1830 kreeg het plein pas zijn huidige naam, die voorheen Place de Gréve was, om alle bloedige herinneringen uit het geheugen te bannen. Nu het Place de l'Hôtel de Ville.

ARC DE TRIOMPH - TOUR EIFFEL. [ LUNDI (2).]

DRIE FANTASTISCHE DAGEN IN PARIJS.

ARC DE TRIOMPH - TOUR EIFFEL.

Het langzaam oplopen, de enorme breedte en de afsluiting door de Arc de Triomphe, geven aan de Champs Elysées een indrukwekkend perspectief. De acht rijbanen brede weg wordt geflankeerd door dubbele rijen geparkeerde auto's en brede trottoirs, die voor de helft worden ingenomen door terrassen. Dart het de duurste boulevard is ter wereld blijkt wel aan de prijskaartjes die we in de etalages zagen liggen van de bekende modehuizen.
Terwijl we rustig genoten van een kop espresso, zagen we Parijs aan ons voorbij gaan in alle mogelijke types en kleding varianten. Bij het Franse Verkeersbureau wipten we even binnen, voor was informatie voor onze tocht de volgende dag en het variéte s'avonds.
Zo stonden we even later aan het einde van de Champs Elysées en keken uit over Place Charles de Gaulle met in het midden de Arc de Triomphe.



    ( Place Charles de Gaulle met in midden de Arc de Triomphe en rechtsboven de Champs Elysées)

 Vroeger was de naam van dit verkeersplein, Place Etoille, wat ster betekend, daar er in totaal twaalf  avenues op uit komen. De 50 meter hoge Arc de Triomphe vormt het middelpunt van deze ster.


De Arc de Triomphe werd gebouwd naar Romeins voorbeeld, maar dan tweemaal zo groot. Napoleon is er de geestelijke vader van; hij wilde de glorie van de Franse legers en zich zelf in een monument vereeuwigd zien.
In 1806 begon men met de bouw die dertig jaar latere voltooid was. De buitenzijde van de boog is met beeldhouwwerk verfraaid. Aan de zijde van de Champs Elys'ees zagen we de meest geslaagde beelden groep, rechts de " Marseillaise", het vertrek van de vrijwilligers uit 1792 voorstellende met er boven de begrafenis van Marceau.
Aan de linkerkant de "Triomphe van 1810", met daar boven de slag om Aboukir. Aan de zijde van Avenue Kleber staat de slag bij Jemappes afgebeeld, aan de zijde van Avenue de la Grande Armee rechts het '"Verzet" met er boven de " Brug van Arcole", links de "Vrede" en daarboven de inname van de stad Alexandrië. Aan de zijde van de Avenue de Wagram tenslotte de "Slag bij Austerlitz".

Op het fries, dat het gehele monument omringt is het vertrek en de terugkeer van de Franse legers uitgebeeld, de figuren zijn meer dan twee meter hoog. Op de binnenmuren zijn de wapenfeiten vermeld en de namen van enkele honderden generaals. Van hen die op het slagveld zijn gebleven zijn de namen speciaal onderstreept. 

Ook het plafond van de boog is prachtig bewerkt. In de hoofdpoort, is in 1920 een Franse 'Onbekende Soldaat', gevallen in de Eerste Wereldoorlog, herbegraven en een eeuwig brandende vlam gedenkt nu alle gesneuvelden Fransen uit de twee wereldoorlogen.







Na een entree bewijs gekocht te hebben gingen 284 traptreden, ronddraaiend omhoog naar het platform op het monument. We genoten er van de verschillende uitzichten over de stad Parijs. Onder ons raasde het verkeer over de enorme Place Charles de Gaulle, met een diameter van 240 meter. Het kleine museum, wat zich boven in de Arc de Triomphe bevindt, werd ook aandachtig bekeken evenals de diaserie over de bouw van de Arc de Triomphe. Nog genietend, uit de wind, van het zonnetje en uitzicht besloten we om de Avenue Kleber af te lopen in de richting van de Eiffeltoren en onderweg uit te kijken naar een gelegenheid om te inwendige mens te versterken.


                     ( Palais de Chaillot op Place du Trocadero gezien vanaf de Eiffeltoren.)


Eenmaal aan het einde van Avenue Kleber aangekomen, stonden evenlater op Place du Trocadero, waar het Palais de Chaillot ligt. Dit modserne gebouw ligt op een hoogte aan de oever van de Seine recht tegen over de Eiffeltoren en het Champs de Mars. Het Palais werd gebouwd in 1937 voor de Wereldtentoonstelling. Het gebouw bestaat uit twee symmetrische gebogen vleugels, verbonden door een terras, waaronder Théatre Chaillot ligt, zetel van het Théatre National Populaire. Vanaf het terras, waarop tientallen beelden prijken, heeft men een fascinerend uitzicht op de Seine en de linkeroever met de Eiffeltoren en daarachter de Champs de Mars en de Ecole Militaire. Twee trappen afdalend, met daartussen de fonteinen, in de Jardin du Trocadero leiden naar de oever van de Seine.

Snel de camera gepakt om een paar opnamen te maken, maar het bleef bij één opname, want bij het de tweede keer de sluiterknop in te drukken van de camera stopten de fonteinen met spuiten. We waren met stomheid geslagen. Het bleek afgelopen te zijn met het waterfestijn, daar de vorst stevig begon door te zetten. Na de Seine weer te zijn overgestoken stonden we even later aan de voet van de Eiffeltoren en besloten deze maar eens te bestijgen met de lift en van het uitzicht over Parijs te genieten. Voor het entree bewijs van gelukkig geen lange wachtrij, dus dat viel mee.

De eerste etage van dit stalen kolos ligt op een hoogte van 57 meter, de tweede op 115 meter en de derde op 274 meter. In 1909 is er serieus sprake van geweest om de Eiffeltoren af te breken, maar radiozenders die in de top zijn gevestigd hebben dit kunstwerk gered. Met de televisiezenders die er later zijn bijgekomen is de totele lengte van de toren 320 hoog geworden. Bij een harde wind kan de toren maximaal 12 cm. uitwijken en bij grote warmte nog 15 cm. langer worden.

Boven op de derde verdieping van de toren was het ijzig koud in de wind, maar toch was het genieten van het fantastische uitzicht over Parijs, alsof het als een plattegrond voor je ligt opengevouwen. Werd de Eiffeltoren in het begin van zijn bestaan door velen voor wangedrocht gehouden, nu is men er helemaal aan gewend en vindt men hem zelfs mooi. Dit stalen kolos is het symbool geworden van de stad Parijs tot in alle windstreken van de aarde. In 1887 begon men met de bouw ervan op de linker oever van de Seine. Het door ingenieur Eiffel ontworpen monument, voor de tentoonstelling ter herdenking van de honderdste verjaardag van de Franse Revolutie, moest alles overtreffen. In 1889 was de toren klaar, 300 meter hoog, toen het hoogste bouwwerk ter wereld. Het gewicht aan staal wat er is gebruikt, is ruim 7000 ton en de vier pijlers rusten op fundamenten die ruim 10 meter de grond in gaan en waarvan de zijden 26 meter lang zijn.

Terug op de begane grond wandelden we naar Hotel des Invalides. 

HET LOUVRE ETC. [ LUNDI (1).]

DRIE FANTASTISCHE DAGEN IN PARIJS.

              

              HET LOUVRE.

Onder het motto "pluk de dag", na een petit dejeune, stevig aangekleed weer op pad gegaan.
Het was helder en zonnig vriesweer, maar de wind was gemeen koud. Zo liepen we langs de oever van de Seine tot aan Pont des Arts, waar we rivier zijn overgestoken naar het museum in het Louvre.


                          ( De kleine Arc de Triomphe achter het Louvre op Place de Carrousel.)

Het Louvre ( Palais du Louvre), waarvan de naam komt van het Romeins Lupara, speelde in de vroegere middeleeuwen reeds een rol in de Parijse samenleving.
De eerste bouw, omstreeks 1204, fungeerde als een ontmoetingsplaats voor de jacht. Koning Karel de 5e gebruikte het als zijn residentie, maar in de zestiende eeuw verbleven de toenmalige vorsten liever op hun kastelen aan de rivier de Loire.

In het jaar 1571 gaf de vorst Frans 1e de eerste opdracht tot de algehele verbouwing en ontstond Cour Carree, zoals het er nu nog uitziet in zijn huidige vorm. Niet veel later werden de Tuilerieën gebouwd in opdracht van de vrouw van Hendrik de 3e, maar om de verbinding tussen het paleis, het Louvre, te bewaren, werden de gebouwen met elkaar verbonden met wat tegenwoordig de zuidelijke gevel van het Louvre is.
Door de verdere jaren heen bouwden en verbouwden de bouwmeesters er aan in opdracht van diverse koningen. De gebouwen raakten zwaar in verval, toen Lodewijk de 14e naar het Versailles verhuisde en helemaal toen de Parijse bevolking er woonbarakken van maakten. Het kraken van panden blijkt dus niet van deze tijd te zijn!
Napoleon neemt de restauratie weer ter hand en laat de noord galerij aan Rue de Rivoli bouwen.
De kleine triomfboog op de binnenplaats, Place de Carrousel, werd in 1808 opgericht en diende later als voorbeeld voor de grote Artc de Triomphe op het nu geheten Place Charles de Gaulle. De voltooiing van het Louvre vond plaats onder Napoleon de 3e. Toen uiteindelijk de noordelijke verbinding klaar was tussen het Louvre en de Tulerieën, was er één groot complex ontstaan.

Gelukkig behoefden we niet lang in de rij te staan om een entree bewijs te verkrijgen voor het wereld beroemde museum. De kunstschatten die er in bijeen zijn gebracht zijn uniek op de wereld. Het was gedurende de Franse Revolutie, dat definitief besloten werd om van het Louvre een museum te maken. De kunstschatten door Napoleon uit verschillende landen weggeroofd, maakten er een van de rijkste musea ter wereld van.

Op de overloop van de trap uit de entree hal bevindt zich het beeld van Nike van Samothraki, vervaardigd tegen het einde van de derde eeuw voor Christus, ter gelegenheid van de overwinning van de vloot van Rhodos.
Het beeld wat voorsteld een gevleugelde vrouwen figuur, werd in 1863 op een Grieks eilandje ontdekt.
Zo zagen we veel oude fresco's, mozaïeken, sarcofagen, bustes en de nodige andere oude beelden. Het viel ons wel op, dat de oude Grieken en Romeinen de gewoonte hadden de man geheel naakt af- of uit te beelden, terwijl de vrouw meer gekleed ging.
Latere schilders bleken er weer andere meningen over te hebben.

In de Sale de la Vénus de Milo zagen we het gelijknamige beeld staan van de godin van de liefde, in het Grieks Aphrodite geheten. Het beeld werd in 1820 door een boer ontdekt op het eiland Milos en door bemiddeling van de Franse ambassadeur te Constantinopel aangekocht.
het is beroemd om zijn majesteitelijke houding en ideale proporties.



Zo werden de schilderijen met de veldslagen er op van Napoleon er op afgebeeld bekeken, schilderstukken van Hollandse- en Franse meesters en zo kwamen we dan bij de Italiaanse schilderkunst terecht.

  
Een van de beroemdste stukken die we daar zagen was de wereld bekende Mona Lisa van Leonardo da Vinci, met haar mysterieuze glimlach, maar het maakte weinig indruk op ons dit kunstwerk.
Maar op een zeker moment vonden we binnen blijven genoeg daar we langzaam oververzadigd raakten met al deze kunst.

Na het museum te hebben verlaten, sloegen we rechtsaf onder de Porte la Trémoille door en kwamen zo op Place du Carrousel uit, waarvan we reeds een prachtig uitzicht hadden op de Place de la Concorde, de Champs Elysées en de hoger gelegen Arc de Triomphe. We liepen verder via de Tuileries in de richting van Place de la Concorde.

De naam de Tuileries is nu nog maar een herinnering; de vleugels van het paleis werden tijdens de bloedige en historische opstand in 1871 verwoest. De ruïnes van de Tuileries bleven tot 1884 staan, waarna de Derde Republiek ze liet opruimen. Op het gebied waar eens de Tuileries stonden is nu alleen nog een groot park, Jardin des Tuileries, met aan beide zijden verhoogde terrassen en er tussen grote vijvers en beelden galerijen uit de mythologie.Via een zeer fraai hek, dat de Jardin de Tuileries afsluit, kwamen we op Place te la Concorde.



De Place de la Concorde is het grootste en indrukwekkendste plein van Parijs en misschien wel van heel de wereld. Het plein was een geschenk van de stad aan Lodewijk de 15e. het werd aangelegd tussen de Tuileries en de Champs Elysées. Tot het jaar 1792 heette het Place Louis de 15e, maar de grote revolutie bracht hier verandering in er werd het Place de la République.
Hier werd de guillotine opgericht in 1793 en er vielen meer dan 1300 hoofden door het mes. Het werktuig, dat zoveel bloed deed vloeien werd in 1795 voor de hekken van de Tuileries verwijderd, waarna de naam werd gewijzigd in Place de la Concorde, wat "Eenheid" betekend.

In 1836 werd de 22,83 meter hoge obelisk uit Luxor (Egypte) opgericht Deze werd door de Egyptische vorst Mohammad Ali aan Louis Philippe geschonken voor zijn bewezen diensten in de oorlog tegen de Turken. Het plein zelf kwam pas in 1790 gereed. Ook bij de obelisk hadden we een uniek uitzicht, enerzijds naar de Arc de Triomphe en anderzijds door de Tuileries op het Louvre. Na kans gezien te hebben om tussen het drukke verkeer door over te steken stonden we dan aan het begin van de langzaam oplopende Champs Elysées, wat wel de beroemdste boulevard van Parijs is en uitkomt op het drukke Place Charles de Gaulle.