SCHEEPSLIFTEN IN CANADA.

 

    DRIE SCHEEPSLIFTEN IN DE 

    TRENT-SEVERN-WATERWAY.

TRENT-SEVERN-WATERWAY.

De Trent-Severn-Waterweg is een 386 kilometer lange kanaalroute die Het Ontariomeer bij Trenton verbindt met de Georgian Baai, Huron Meer, bij Port Severn. Deze waterweg heeft ongeveer 32 kilometer aan kunstmatige kanalen. Er zijn 44 sluizen, waaronder 37 conventionele sluizen, twee sets vluchtsluizen, hydraulische liftsluizen in Peterborough en Kirkfield, en een zeespoorweg (hellendvlak) bij Big Chute die booten vervoert tussen de bovenste en onderste delen van de Severn. De belangrijkste natuurlijke waterwegen zijn de Trent rivier, de Otonabee rivier, de Kawartha meren. meer Simcoe, meer Couchiching en de Severn rivier. Het gehele systeem omvat 39 draaibruggen en 160 dammen en controle structuren die de waterstanden beheren. Het bereikt zijn hoogste punt van 256,3 meter bij het Balsam meer, het hoogste punt waarnaar een schip vanaf zeeniveau kan worden bevaren in het stroomgebied van de Grote Meren - Saint Lawrence rivier.

PETERBOROUGH-LIFTSLUIS.

De Peterborough scheepslift is Lock 21 in de Trent-Severn-Waterweg. Jarenlang waren de dubbele liften van de sluis de hoogste hydraulische scheepsliften ter wereld, met een hoogte van 20 meter.

De bouw begon in 1904 en kwam gereed in rond 1980 en het was een aanzienlijke prestatie in de eerste jaren van de 20e eeuw. Het gehele bouwwerk is sinds 1979 aangewezen als National Historic Site.

De scheepslift heeft twee identieke caissons, met een lengte van 43 meter, een breedte van 10 meter, en 2,1 meter diep, waarin schepen opstijgen of dalen.

Beide caissons zij aan elk uiteinde afsluitbaar met draaibare deuren, zo ook aan de boven- en de benedenloop van het kanaal.

De deuren van de caissons passen in sleuven van de boven of de benedenloop, zodat ze tegelijk opengaan.

Elk caisson zit op een stalenram van 2,3 meter in diameter, waarvan de schachten in de grond zijn verzonken, zijn gevuld met water en zin verbonden met een pijp met een crossover-regelklep. De caissons worden aan weerszijden op en neer geleid door rails die aan betonnen torens zijn bevestigd.

Wanneer gevuld met 1.036,93 m³ water wegen ze 1.700 short tons ( 1 short ton is 1.500 liter water).

Er is geen externe voeding nodig: de liftvergrendeling werkt uitsluitend op basis van de zwaartekracht en maakt gebruik van het contragewichtprincipe. Tijdens elke sluiscyclus stijgt steeds één caisson en daalt de andere gelijktijdig. 

Wanneer een caisson de bovenste positie bereikt, stopt deze op 30 cm onder het waterniveau van de bovenloop en wordt de regelklep gesloten. De poorten van de bovenloop  gaan open en er stroomt water in de bovenste caisson totdat het niveau gelijk is, waarna de schepen het caisson verlaten.

De scheepslift is ontworpen door Richard Birdsall Roigers en reisde daarvoor naar Frankrijk, België en Engeland om bestaande scheepsliften in bedrijf te zien.

KIRKFIELD SCHEEPSLIFT.

De Kirkfield scheepslift gelegen bij de stad Kawartha Meer, bij het dorp Kirkfield, is Lock 36 in de Trent-Severn waterweg. Deze scheepslift ligt op heet hoogte van 256,2 meter boven de zeespiegel.

De bouw duurde van 1900 tot 1907 en was ook een ontwerp van Richard Birdsall Rogers.

Het liftsysteem berust op het zelfde ontwerp als dat van de scheepslift bij Peterborough.

De scheepslift onderging in de zestiger jaren van de vorige eeuw een uitgebreide reeks renovaties, waarbij de handmatige bediening werd geëlektrificeerd en geautomatiseerd.

De lengte van de caissons bedraagt 42,4 meter en de breedte 10,1 meter. De te overbruggen hoogte tussen de boven- en de benedenloop is 14,9 meter.

De scheepslift is heden uitsluitend in gebruik door pleziervaartuigen, net als de rest van het kanaal, en werd deze overbodig voor commercieel verkeer nadat de huidige versie van het Wellandkanaal in 1932 werd voltooid.

BIG CHUTE MARINE RAILWAY.

De Big Chute Marine Railway is een hellendvlak bij Lock 44 in de gemeente Georgian Bay, van de Trent-Severn waterweg. De schepen worden in individuele "wiegen" over een hoogte verschil van 18 meter vervoerd. Het is het enige hellendvlak in zijn soort in dat in geheel Noord-Amerika in gebruik is, en nog steeds gebruikt wordt.

Het project werd in 1914 gepresenteerd, door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog en het daardoor gebrek aan mankracht en middelen duurde het tot 1919 eer het in gebruik werd genomen.

Het hellendvlak overbrugt een hoogte van 18 meter en was alleen geschikt voor het vervoer van schepen met een maximum lengte van 35 voet (10,67 meter), waardoor navigatie door grote commerciële schepen werd voorkomen.

De schepen worden in de wieg gedreven, die ongeveer 24,38 meter lang is en 7,92 meter breed.

Vier elektromotoren van 200 pk zorgen voor tractie via de kabel en kan tot een totaal gewicht van 91 ton vervoeren.

In deze versie wordt het verhoogde gewicht gedragen op een dubbel spoor, waarbij de voor en achterwielen zich op verschillende sporen bevinden.

De wagen wordt horizontaal gehouden door het relatieve profiel van rupsbanden. Tegen het einde van de reis neemt de wagen een lichte "neus naar beneden" houding aan wanneer deze in het water onderdompelt. De boten rusten op de bodem van de wagen, en zijn er spanbanden aangebracht om de boten veilig te ondersteunen en te voorkomen dat ze kantelen. Hoewel de oude sporen en de wagons nog steeds in gebruik zijn, voldoet het geheel aan de moderne veiligheidsnormen.