.png)
EEN DISTEL IN DE RACE
VOOR DE AMERICA'S CUP.
THISTLE.
Nadat in 1880 de Mayflower de Galatea had verslagen en er daarmee had gezorgd dat de America's Cup in handen bleef van New York Yacht Club, ging de volgende uitdaging van de Royal Clyde Yacht Club, die met een geheel Schotse inzet hoopte te komen aan boord van de voor James Bell door George Watson ontworpen kotter Thistle (distel).
De Thistle had als wedstrijdkotter een tonnage van 143,37 ton, een lengte van 35,1 meter, breedte 6,2 meter en een diepgang van 3,95 meter.
Maar tijdens de wedstrijd voerde het jacht Engelse zeilen, met een totaal oppervlak van 749,5 m², van Ratsey en Lapthorn, respectievelijk uit Gosport en Gowes.
(Hoewel haar aandewindse kwaliteiten tekortschoten, was de Thistle een kotter die mooi was om te zien.)
Watson was voor het ontwerp beïnvloed door de lijnen van de yawl Jullanar, die in 1875 was ontworpen door John Harvey en voortreffelijk had gepresteerd. Watson tekende de romp van de Thistle met een minimum aan nat oppervlak, met een klipperboeg en een lange overhang achter, om de waterlijk zo kort mogelijk te houden omdat dit een belangrijke factor was bij de meting van het jacht.
Het constructiewerk aan het jacht met zijn stalen romp begon aan het begin van januari 1887 op de werf van D. and W. Henderson en de tewaterlating volge op 26 april van dat jaar.
De geheel Schotse bemanning onder schipper John Barr wist het jacht tot de best mogelijke prestaties te brengen, waarbij het iedereen verraste door haar snelheid in lichte weersomstandigheden, maar enige bezorgdheid wekte omdat het bij het oploeven op zijn zachtst gezegd matig reageerde.
(Thistle zeilplan.)
De Thistle zeilde haar eerste race op 28 mei en nam, voordat het naar de VS werd werd gezeild, nog deel aan vijftien andere wedstrijden waarvan ze er elf won.
Voor de oversteek van de Atlantice Oceaan werd de Thistle tijdelijk voorzien van een handzamer tuig met een kortere steng en boegspriet.
Het vaartuig vertrok op 25 juli van de westkust van Schotland en volbracht de oversteek naar Tompkinsville, Staten Island, New York, in 22 dagen.
De meting die hier plaats vond bepaalde de waterlijnlengte op 26,34 meter in plaats van 25,91 meter die was opgegeven, maar ook met deze gewijzigde meting kreeg de Thistle een tijdvoordeel op de grotere titelverdediger, de Volunteer van Charles J. Paines, die pas was begonnen te ontwerpen nadat hij de specificaties van de Thistle tot in detail onder ogen had gehad.
ER was zowel in de S als in Groot Brittannië een geweldige belangstelling voor de 'best of three'-
wedstrijden, vooral doordat de vrijwel simultane telegrafische verslaggeving bij het publiek het gevoel wekte er zelf bij aanwezig te zijn.
(Volunteer en Thistle in de race.)
De races maakten de verwachtingen echter volstrekt niet waar, want de Volunteer bleek een klasse beter te zijn dan de Thistle.
De eerste race werd gehouden op 27 september en liep uit op een overwinning van het Amerikaanse jacht met 19 minuten en 24 seconden. De tweede race was al beslissend toen de Volunteer de Thistle 11 minuten en 49 seconden voorbleef.
De Thistle zeilde op 14 oktober huiswaarts, terwijl 'posthuum' haar tegenvallende prestaties nog verder werden geëvalueerd.
Men werd het erover eens dat het geringe natte oppervlak weliswaar de waterweerstand verminderde, maar dat de voorkiel wel dieper had gemoeten omdat de ondiepte daarvan verantwoordelijk werd gehouden voor de beroerde prestaties aan de wind. De Thistle deed met Bell aan het roer nog een jaar mee aan Britse wedstrijden en werd toen verkocht. Nog vele jaren daarna werd ermee geracet. om tenslotte pas in 1911 te worden gesloopt.
Hoewel de Thistle voor Belle een teleurstelling was, had het schip bij het publiek zoveel interesse voor het racen met grote jachten opgewekt dat deze sport naar grote hoogten werd gevoerd, aanvankelijk vooral in Groot Brittannië en Duitsland, later ook in de rest van de wereld.
Dit is slechts te danken aan het werk van George Watson.
Maar tijdens de wedstrijd voerde het jacht Engelse zeilen, met een totaal oppervlak van 749,5 m², van Ratsey en Lapthorn, respectievelijk uit Gosport en Gowes.
Watson was voor het ontwerp beïnvloed door de lijnen van de yawl Jullanar, die in 1875 was ontworpen door John Harvey en voortreffelijk had gepresteerd. Watson tekende de romp van de Thistle met een minimum aan nat oppervlak, met een klipperboeg en een lange overhang achter, om de waterlijk zo kort mogelijk te houden omdat dit een belangrijke factor was bij de meting van het jacht.
Het constructiewerk aan het jacht met zijn stalen romp begon aan het begin van januari 1887 op de werf van D. and W. Henderson en de tewaterlating volge op 26 april van dat jaar.
De geheel Schotse bemanning onder schipper John Barr wist het jacht tot de best mogelijke prestaties te brengen, waarbij het iedereen verraste door haar snelheid in lichte weersomstandigheden, maar enige bezorgdheid wekte omdat het bij het oploeven op zijn zachtst gezegd matig reageerde.
De Thistle zeilde haar eerste race op 28 mei en nam, voordat het naar de VS werd werd gezeild, nog deel aan vijftien andere wedstrijden waarvan ze er elf won.
Voor de oversteek van de Atlantice Oceaan werd de Thistle tijdelijk voorzien van een handzamer tuig met een kortere steng en boegspriet.
Het vaartuig vertrok op 25 juli van de westkust van Schotland en volbracht de oversteek naar Tompkinsville, Staten Island, New York, in 22 dagen.
De meting die hier plaats vond bepaalde de waterlijnlengte op 26,34 meter in plaats van 25,91 meter die was opgegeven, maar ook met deze gewijzigde meting kreeg de Thistle een tijdvoordeel op de grotere titelverdediger, de Volunteer van Charles J. Paines, die pas was begonnen te ontwerpen nadat hij de specificaties van de Thistle tot in detail onder ogen had gehad.
ER was zowel in de S als in Groot Brittannië een geweldige belangstelling voor de 'best of three'-
wedstrijden, vooral doordat de vrijwel simultane telegrafische verslaggeving bij het publiek het gevoel wekte er zelf bij aanwezig te zijn.
De races maakten de verwachtingen echter volstrekt niet waar, want de Volunteer bleek een klasse beter te zijn dan de Thistle.
De eerste race werd gehouden op 27 september en liep uit op een overwinning van het Amerikaanse jacht met 19 minuten en 24 seconden. De tweede race was al beslissend toen de Volunteer de Thistle 11 minuten en 49 seconden voorbleef.
De Thistle zeilde op 14 oktober huiswaarts, terwijl 'posthuum' haar tegenvallende prestaties nog verder werden geëvalueerd.
Men werd het erover eens dat het geringe natte oppervlak weliswaar de waterweerstand verminderde, maar dat de voorkiel wel dieper had gemoeten omdat de ondiepte daarvan verantwoordelijk werd gehouden voor de beroerde prestaties aan de wind. De Thistle deed met Bell aan het roer nog een jaar mee aan Britse wedstrijden en werd toen verkocht. Nog vele jaren daarna werd ermee geracet. om tenslotte pas in 1911 te worden gesloopt.
Hoewel de Thistle voor Belle een teleurstelling was, had het schip bij het publiek zoveel interesse voor het racen met grote jachten opgewekt dat deze sport naar grote hoogten werd gevoerd, aanvankelijk vooral in Groot Brittannië en Duitsland, later ook in de rest van de wereld.
Dit is slechts te danken aan het werk van George Watson.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten