INDONESIË. DE GEVAARLIJKE WEG NAAR SCHOOL.

DE LANGE GEVAARLIJKE WEG OM WAT TE LEREN.

Nog niet lang geleden las ik in een artikel dat meer dan 70% van de schoolgaande kinderen van de basisschool hier in Nederland door hun ouders met de auto naar school worden gebracht ondanks dat ze vaak maar enige straten ver van de school wonen. Er zijn er maar weinig die zelf lopend of op de fiets onder begeleiding deze afstand afleggen en zeker niet als het regent en in de winter.

( De volgende vaak trieste beelden heb ik via Facebook van iemand verkregen. Ik heb ze expres niet in een foto voorstelling gezet om op deze manier er meer aandacht aan te geven.De opnames zijn gemaakt op verschillende Indonesische eilanden.)

NAAR SCHOOL IN INDONESIË.

In Indonesië beginnen de lagere scholen reeds om 07.00 uur in de ochtend en sluiten om 13,00 uur in de middag. Dit omdat de meeste scholen geen airconditioning hebben om de tropische warmte in de klaslokaaltjes tegen te gaan. Er zijn zelfs schooltjes die alleen onder een afdak zijn geplaatst zonder muren en ramen.

Kinderen komen van ver omliggende dorpen naar de plaats waar hun school is gevestigd. Dit betekend voor hun voor dag en dauw opstaan en te voet, vaak op blote voeten, met klasgenootjes de lange wandeling naar school aan te vangen. 

Groepjes schoolkinderen, herkenbaar aan hun school uniform, wit hempje of blousje  en rode korte broek of rok, ook bruingeel hempje en donker bruine broek, lopen langs de smalle weg, waar geen voetpad is en het gemotoriseerde verkeer rakelings langs ze heen denderd.

Enkelen hebben het geluk om achterop de fiets bij hun vader, moeder, familie lid of schoolvriendje de afstand te kunnen afleggen. Soms zie je een motorfiets afgeladen met meerdere klasgenootjes rijden, wat ook weer levensgevaarlijk is. Soms is er dan nog een lokaal busje om mee te rijden, maar dat kost weer geld dat veel gezinnen niet hebben om iedere dag te betalen. 

Helaas is het wegennet in de binnenlanden op veel Indonesische eilanden in  zeer slechte staat.. Tropische regenbuien spoelen vaak alles weg en doen de rivieren buiten hun oevers treden.

Zo is het ook gesteld met de bruggen over de rivieren en ravijnen die de kinderen moeten oversteken om naar hun school te gaan. Ze zijn kapot en gaan steeds verder kapot. Er is geen onderhoud of geen geld om ze te onderhouden. Vaak verdwijnt het geld ervoor in zakken van hen die corruptie hoog in hun vaandel hebben staan.

Zo ontstaan er dan deze gevaarlijke situaties voor de kinderen bij het oversteken van een rivier en gebeuren er de nodige ongelukken vaak met dodelijke afloop.

Toch hebben ze de wilskracht om iedere dag deze afstanden en gevaarlijke oversteken te maken, daar ze naar school willen en ze willen leren.

Is er dan helemaal geen brug meer, dan zoek je een ondiepe plaats op om de rivier over te steken. Schoenen uit als je die hebt en je tas met school boeken en schriften op je hoofd.  

Eens was dit een brug en nu zijn alleen de staaldraden er nog, Geen loopplanken of een leuning is aanwezig. 

Dan kan ook alles zo verrot zijn dat de brug ineens kantelt en je naar beneden kan vallen. 

Even hard doortrappen en oppassen niet naast de planken te komen met de wielen, want dan is het afgelopen.

En dan zijn er ook nog tegenliggers waarvoor je aan de kant moet.

Het is voor duizenden kinderen dagelijks een lange gevaarlijke weg naar school en naar huis. Een weg die ze vaak eenzaam en alleen afleggen bij alle weersomstandigheden. Ouders die hopen dat na een schooldag hun kinderen weer veilig thuis terug keren. Daarbij komt dat voor veel kinderen dit de enigste gratis school opleiding is in Indonesië.