PAARDENBLOEM.

MOOI OM TE ZIEN IN HET VELD, 

MAAR EEN VLOEK VOOR 

DE SIERTUIN EN GAZON.

PAARDENBLOEM.

De paardenbloem (Duits - Kuhblume, Engels - Dandelion); familkie van de Composite met de Latijnse naam Taraxacum officinale, is een algemene plant welke wortelrozetten vormt van hakelig ingesneden bladeren.
Uit elke rozet schieten een aantal holle stengels op, waarin een melkachtig sap zit.
De bloeiwijze is een alleenstaand bloemkorfje dat na bestuiving verandert in een grijswit bolletje.











Elk vruchtje is voorzien van een gesteeld pluimpje van ongeveerde haren. De wind voert deze parachutes met zich mee; elk kind weet dat je de pluisjes van een paardenbloem ver weg kunt blazen
Paardenbloemen werden vroeger gebruikt als geneesmiddel voor aandoeningen aan de maag, de galblaas en als urine-drijvend middel. De bittere wortels worden nog steeds verzameld; men maakt er een koffiesurrogaat van, na ze te hebben gedroogd en tot poeder te hebben vermalen.
De jonge bladeren zijn eetbaar als sla; er zitten veel vitamines in. Van de bloemkorfjes wordt ook wel wijn gemaakt.

De paarde bloem kan een hoogte bereiken van 35 cm en de bloeitijd is van begin april tot einde augustus. De paardenbloem gaat alleen bij volle zon open.

DE VLOEK.

In de vroege ochtend bij het eerste daglicht is het weideland nog geheel groen, maar zodra de zon doorbreekt kleurt het geheel geel geel door de duizenden bloemen. Het is zonder meer een mooi gezicht. 

Maar de ellende van de mooie begint zodra de bloemen zijn uitgebloeid en de zaadjes als miljoenen kleine parachutes door de wind worden meegevoerd en een voedingsbodem vinden in de siertuin en het gazon. Ze weten snel wortel te schieten en zijn alleen te verwijderen door ze met wortel en al uit te steken. Blijft en een stukje van de wortel in de grond zitten, dat schiet de plant wederom uit.

De bladeren van de paardenbloem worden als voer gebruikt voor de konijnen. Koeien, schapen en geiten eten ook  van de deze plant, maar vreemd genoeg grazen de paarden er omheen.

RUBBERINDUSTRIE.

In de Sovjet-Unie heeft men getracht om uit de paardenbloemen rubber te fabriceren. Men had hiervoor speciale landbouwwerktuigen en fabrieken gebouwd. In het begin van de WO-II had men reeds velden met deze bloemen met een grote van 67.000 hectare. Bij een goede oogst voorzag de bloem in 30% van de rubberbehoefte van het land. Eén hectare leverde 150 kilogram aan rubber.

Door de opkomst van synthetisch rubber ging de betekenis van de paardenbloementeelt voor de productie van rubber verloren.