MIJN 'ZIENENWETEN' WEBLOG GESCHIEDENIS.

 

WAT ZIEN WE?  EN WETEN

 WE WAT WE ZIEN?

GESCHIEDENIS VAN MIJN MIJN WEBLOG.

Mij werd eens gevraagd hoe mijn weblog tot stand is gekomen; dur hierbij mijn antwoord.

Na jaren reizen over de wereldbol, voor mijn werk, en alle zeeën doorkruist te hebben, en steeds een fotocamera bij de hand gehouden te hebben, kwam door een val het einde aan mijn laatste camera waarin je nog fotorolletjes kon doen. Intussen een enorme verzameling aan foto's en dia's verkregen. Door de aankoop van mijn eerste spiegelreflexcamera besloot ik tevens een computercursus te gaan volgens, daar je met de tijd mee wil gaan. Het was op deze cursus, dat mijn cursusleider me het advies gaf wat meer met mijn wereldwijde collectie afbeeldingen wat meer te gaan doen.

Eerst met een paar andere cursusleden een weblog begonnen wat geen succes was, daar zij de waarde er niet van inzagen en er een rommeltje van maakten. Ik besloot alleen verder te gaan, want stof om te publiceren had ik in overvloed.

Het was dan in december 2008 dat ik mijn eerste publicatie maakte, namelijk mijn welkomspagina van het weblog, wat nu al 17 jaar bestaat.

In deze afgelopen jaren zijn er 2.521 zeer uiteenlopende artikelen beschreven met een totaal van 1.707.320 bezoekers wereldwijd. Een weblog dat door veel scholen wordt gebruikt en mensen van reisinformatie voorziet. Intussen is het weblog ook opgeslagen door de Koninklijke Bibliotheek.

Het is geen wetenschappelijk weblog, maar een weblog om dingen dichter bij de mensen te brengen. De naam 'Zien en weten' is niet zomaar een naam; Weten we wel wat we zien? Weten is begrijpen wat we zien!

Het is vooral in de huidige jachtige tijd, dat de mens al autorijdend, fietsend, lopend aan veel mooie dingen voorbij gaan. Men ziet het in een flits, maar het dringt niet meer tot onze hersenen door.

Men loopt en zit maar op zijn mobieltje te kijken voor diverse berichtjes van personen, of sportgebeuren of welke route men moet nemen. Kaartlezen kan men niet meer. Men maakt foto's hier en daar, maar weet bij terugkeer van vakantie al niet meer wat waar is gefotografeerd. Het ergste is dat men de plaats of land niet eens op een landkaart kan aangeven.

Vakantie foto's, maar wat en waar maakt niet uit, want men is er geweest en als vrienden dit hebben gezien wordt het geheel vaak gewoon gewist.

Men gaat, want bekenden zijn er ook geweest, men reist, ziet en weet niet wat men ziet, geen achtergrond en informatie en vaak geen persoonlijke belangstelling, voor het land, de cultuur en de bevolking.

Het is tegenwoordig voor de meeste vakantiegangers het boeken van een 'all in' hotel met een eigen strand en het liefst dat culturele dansen in het hotel worden opgevoerd.

Contact met de lokale bevolking buiten het hotel zoekt men niet meer op, men moet er geweest zijn, want de buren waren er ook.

Ook de gerechten zijn in deze hotels volledig westers aangepast aan de wens van de hotelgasten. Buiten de deur eten! Vergeet het maar!

MIJN REIZEN.

Na jaren van vaartreizen in Europa, Noord- en Zuid-Amerika, het Midden-Oosten, het Caribisch gebied ging mijn diepste hartenwens in vervulling  en kwam ik in het Verre Oosten terecht en daarmee 

Indonesië.

Het Verre Oosten leerde ik kennen door de verhalen van mijn overgrootvader, die nog op de Thee-clippers had gevaren, thee uit China en Japan, en specerijen uit de Indische Archipel, naar Europa.

Hij kon deze prachtige zeilschepen geweldig na tekenen op papier.

Hij was later nog kapitein op het zeiljacht Diana van de Heer J.Hoffman van 1891 tot 1898. Woonde na het overlijden van zijn vrouw in een huisje op een eilandje in de Bergse-plassen in Rotterdam en was een medeoprichter van de zeilclub Aegir, waar men hem kende als Ome Kees. Hij bouwde scheepjes in lege flessen.

Steeds heb ik in de landen, waar ik vaak helaas maar kort was gedurende mijn werktijd contact gezocht met de lokale bevolking, hun cultuur en geschiedenis. Leer de wereld kennen!

Het zoutwaterbloed was me als kind al in gegeven.

Ik moest het ontdekken, en ik heb het gevonden, een prachtig land, kameraadschap, vrienden en een nieuwe familie. Daarom zoveel over dit prachtige land 'onder de regenboog' op mijn weblog. Maar ook van mijn vakantie reizen, het ontdekken van andere landen en culturen, mensen en tradities na mijn pensioen.

Ieder eiland heeft zijn eigen of meerdere culturen, ieder met hun traditionele geschiedenis, klederdrachten, gewoontes, gerechten en geloof.

Het is gewoon je zelf open stellen voor hen en dan doen zij dat ook voor je zelf.

Een land dat een modernisatie meemaakt, maar tradities in ere houdt, en vooral het respect voor ouderen.

Sinds 10987 toen ik er voor het eerst kwam door mijn werk, en een probleem met de mijn uitreispapieren heb ik contact gezocht met iemand waarmee ik in het verleden had gewerkt. De gastvrijheid deed me terug keren, ik vond mijn tweede thuisland vrienden en familie. Zo lang ik het nog kan en gezond blijf keer ik daar naar terug. De wens te ontdekken waarover mijn overgrootvader vertelde  is waarheid geworden.

Met de jaren al de negatieven en dia's gescand en op een externe schijf opgeslagen, maar boven in een kast staan nog rijen fotoalbums met opnamen uit mijn jeugd en hoe we vroeger opgroeiden. 

Het is een kwestie van geven en nemen en voor mijn webloglezers een kwestie van ;

AARDBEIEN VAN EEN BOOM!

 

MEN NOEMT HET AARDBEIEN,

          LIJKEN ER NIET OP 

EN SMAKEN ER NIET NAAR.

AARDBEIEN VAN EEN BOOM OF STRUIK.

Enige tijd terug was ik te gast bij vrinden met een Aziatische achtergrond. Het was genieten van de Aziatische gerechten en smaken. Bij het dessert een vruchtensalade met een scheutje rum, wat goed smaakte. Maar ik bleef met een vraag zitten wat betrof enige rode vruchten in deze vruchtensalade, wat waren dit voor een vruchten vroeg aan de gastvrouw. Ze waren in de toko gekocht als Chinese aardbeien, maar de naam op het blikje, wat reeds bij het vuilnis lag, was niet meer te lezen. Natuurlijk de opmerkingen, dat de Chinezen ook al vruchten na aan het maken zijn!  Dus dan maar eens verder zoeken op internet.

De aardbeiboom, Latijnse naam Arbutus unedo, is een 1,5 tot 3 meter hoge struik of zelden een tot 12 meter hoge boom met een matgrijze, gegroefde stam uit de heidefamilie (Ericaceae).

De jonge twijgen zijn klierachtig behaard. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, stevig, sterk glanzend een de boven kant, kaal aan beide zijden, lancetvormig, 4 tot 11 centimeter lang en hebben een sterk gezaagde rand.

De bloemen groeien in 5 centimeter lange en brede, hangende  trossen aan het einde van de takken. De bloemen zijn groenachtig of wit en roze van kleur, 9 centimeter lang en klokvormig met teruggekromde kroonslippen en een 1,5 millimeter lange  kelk. Bloeitijd van oktober tot maart.

De tot twee centimeter grote vruchten hebben een harde knobbelige schil. De vrucht rijpt van geel naar roodbruin.

Het vruchtvlees is geel en smaakt zurig en is weinig aromatisch.

Ondanks dat de vruchten in blik werden gekocht in Chinese toko en deze boom of struik of boom ook in China voorkomt, komt de aardbeiboom van naturen voor in het Middellandse Zeegebied en wordt geteeld in Portugal, Zuid-Frankrijk, Griekenland, Italië en Spanje.

De vruchten worden gebruikt bij de bereiding van sommige wijnen en likeuren zoals de Portugese medronho, en er wordt ook jam van gemaakt.

De bloesem levert een bittere honing op. 

We kijken ernaar, maar weten niet wat het betekend.

In het wapen van de Spaanse hoofdstad Madrid staat een zwarte beer afgebeeld met zijn voorpoten tegen de stam van een aardbeiboom en zo de vruchten eet. 

Al met al, geef mij maar als dessert de gewone Hollandse aardbei, zoet van smaak en sappig.

GEZICHTEN VAN INDONESIË.

 

    EEN LAND BESTAANDE UIT

       DUIZENDEN EILANDEN,

           KENT MEER DAN 

     DUIZENDEN GEZICHTEN. 

DUIZENDEN GEZICHTEN.

De bevolking van Indonesië bestaat uit honderden etnische groepen, elk met hun eigen mythen en legenden die uitleg geven over de oorsprong van hun volk, de verhalen van hun voorouders en de demonen of goden in hun geloofssystemen.

In geheel Indonesië worden ongeveer 300 afzonderlijke etnische groeperingen onderscheiden en worden er 742 verschillende talen en dialecten gesproken.

De meeste Indonesiërs stammen af van de Austronesiërs die afkomstig waren van het eiland Taiwan.

Een ander groot gedeelte van de Indonesiërs stamt af van de Melanesiërs, die vooral in het oosten wonen, zoals de Molukken, Oost-Nusa Tenggara en Westelijk Nieuw Guinea.

De grootste groep is die van de Javanen die 42% van de bevolking uitmaken en politiek en cultureel dominant zijn. De Soedanezen, de etnische Maleisiërs en de Madurezen zijn de grootste niet-Javaanse etnische groeperingen. Verdere kleine maar ook belangrijke groeperingen in Indonesië zijn de Chinese Indonesiërs, Indiërs, Europeanen en Arabieren die voornamelijk zijn geconcentreerd in de stedelijke gebieden.

Een eiland met een geheel eigen cultuur, geloof en gebruiken is Bali. Ondanks de transmigratie van Oost-Javanen houden de bewoners vast aan hun eigen Hindoe-geloof en rituelen.

Sumatra kent in het noorden de moslim bevolking van Atjeh, met Arabische invloeden van oudsher.

Op het eiland leven heden ruim 15 miljoen Javanen onder de ruim 7 miljoen Bataks; een verzamelnaam voor de volkeren van Noord-Sumatra, zoals de Pakpak en de Karo, en zo'n 6miljoen Minangkabau uit de hooglanden van West-Sumatra, wat eens een eigen koninkrijk was. Het eiland is een mengeling van christenen en moslims.

Voor de westkust van Sumatra liggen twee eilanden groepen; in het noorden het bekende eiland Pulau Nias (L), bekend om het steenspring feest, waarvan de bevolking totaal geen gelijkenis heeft met die van het vaste land; en in het zuiden de Mentawie (R) eilanden waarop een heel afgesloten gemeenschap leeft met eigen cultuur en rituelen.

Op Sulawesi leven twee grote etnische groepen; de Bugis (L) aan de kust en de Toraja (R) in het binnenland. 

Op het eiland Kalimantan (Borneo) leeft de etnische groep van de Dayaks. Ook deze groep heeft een geheel eigen cultuur en rituelen. Het waren oorspronkelijk koppensnellers die hun slachtoffers consumeerden.

In Indonesië is in zekere mate van nationaal gevoel, naast de sterk gecultiveerde regionale identiteit. Wat in vroegere dagen niet mogelijk was, zoals een huwelijk van personen van verschillende culturele achtergrond, is dat tegenwoordig wel mogelijk, en zo ontstaan weer nieuwe gezichten. Tegenwoordig is de Indonesische gemeenschap over het algemeen harmonieus hoewel religieuze en etnische spanningen vroeger en vandaag hebben geleid tot onderlinge gewelddadigheden.

Chinezen zijn in Indonesië een belangrijke etnische minderheid en maken minder dan 5% deel uit van de bevolking. Zij zijn wel de mensen achter de particuliere handel en rijkdom, wat heeft bijgedragen aan racistische anti-Chinese ressentimenten en geweld. Zij worden vaak aangezien als zondebok bij economische recessies.

KIND, HUISDIER EN SPEL IN DE KAMPONG.

 

IN NEDERLAND EEN HOND 

OF EEN KAT, MAAR DAAR 

EEN HOND EN EEN BUFFEL.

OPGROEIEN MET EEN BUFFEL.

Het was in de jaren negentig vorige eeuw dat ik te gast was in een traditioneel Batak-huis op het eiland Samosir, gelegen in het Toba-meer, in Noord-Sumatra.

Een huis gebouwd op palen met daaronder ruimte voor de buffels, die gebruikt werden voor het bewerken van het land.

Tevens zorgden deze dieren voor een soort van verwarming van het boven hen gelegen woonhuis, want de nachten kunnen daar vrij koel zijn.

Bij het eerste daglicht was er een drukke bezigheid in het huis en de daar achter gelegen 'keuken'. De twee jongste jongens werden gewassen en aangekleed in hun school uniform om naar school te gaan. Tot mijn verbazing werden er tweed waterbuffels uit de onder het huis gelegen stal gehaald, de beide jongens klommen op de rug van hun dier en vertrokken. Natuurlijk was het mijn vraag: "gaan ze op de buffel naar school?" Het kwam hier op neer dat zij de buffels eerst naar een plaats brachten waar ze  konden grazen die dag. Ze zouden ze na schooltijd weer ophalen.

De kinderen leerden leven met de buffels als huisdier.

De waterbuffel graast op de nog niet omgeploegde sawa en vindt het heerlijk om zich te koelen in de laatste restjes water en modder.

De modder is tevens een bescherming tegen insecten die op de huid van het dier gaan zitten en in de huid eitjes leggen.

De buffel is aan een lang touw vastgebonden aan een in de grond geslagen paaltje. Het touw zit niet niet om de nek, want dat trekt het dier zo los, maar aan een ring door de neus, wat natuurlijk pijnlijk is voor het dier als het zich los zou proberen te trekken.

Met een vieze vuile buffel thuis komen is er niet bij, dus eerst maar eens schoonwassen.

 Gewoon je goede kleren uit en het water in, en zo genieten van een bad, wat heerlijk is dat. Is de buffel schoon dan kan je er mee thuis komen.

De band tussen de kinderen en de buffels begint van jongs af aan. 

Zo heeft ieder huis wel één of meerdere honden van een onbestendig ras daar ze in de kampong allemaal familie van elkaar zijn.

Ze zwerven rond tussen de huizen en gaan mee naar het bewerken van het land en keren 's avonds met de familie mee naar huis.

Ze slapen 's nachts niet in de woning maar zijn altijd dicht bij te vinden, wakend over hun territorium.

OLIFANT ALS HUISDIER.

Sumatra kent olifanten reservaten in beschermde natuurgebieden, waar natuurlijk ook mensen wonen, zoals het Tangkahan National Park.

Hier krijgen de kinderen de zorg voor de kleine jonge olifanten, waarmee ze een zeer vertrouwelijke band weten te verkrijgen.

Ze gaan met de jonge olifanten wandelen en naar de rivier om ze schoon te wassen, wat vaak een waar waterfestijn wordt.

Het is voor hen een soort huisdier.

KINDERSPEL IN DE KAMPONG.

Kinderen in de kampong vullen hun vrije tijd heel anders dan kinderen uit de grote steden. Je ziet ze niet rondlopen met een mobieltje in hun hand, hebben vaak helemaal geen televisie, maar vermaken zich onderling met sport en spel.

Het is vaak een vermaak, dat wij in Nederland al decennia niet meer op straat of het vrije veld zien.

Hieronder een verzameling opnamen van hun spel.

                                  Veel ouderen van vandaag, zien hierin hun kinderjaren terug.

WATERBUFFEL - EN BUFFELRACES. (INDONESIË)

 

HET 'WERKPAARD' VAN DE

INDONESISCHE LANDERIJEN.

DE WATERBUFFEL.

De waterbuffel of karbouw (Bubalus arnee bubalis)  is een zoogdier uit de familie van de holhoornigen. De wetenschappelijke naam van dit rund werd als Bos bubalis in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.

De waterbuffel heeft een schofthoogte van 1,5 tot 1,9 meter en een lengte van 2,40 tot 3 meter.

De staart is 60 tot 100 centimeter lang en borstelig op het uiteinde. Hij heeft een grijszwarte, dunne vacht met lange haren. Het onderste deel van de poten is soms vaalwit tot op de knieën.

Volwassen dieren zijn bijna glad van huid.

De stieren hebben grote hoorns die maanvormig naar achtteren buigen. De hoorns hebben diepe groeven en kunnen tot twee meter overspannen. De koeien zijn kleiner dan de stieren. Ook hun hoorns zijn kleiner. Volwassen dieren kunnen 300 tot 1200 kilogram zwaar worden; meestal zijn de stieren zwaarder dan de koeien, die ongeveer 800 kilogram zwaar kunnen worden. Het gewicht kan zeer afhankelijk zijn van het gebied waarin zij leven. De karbouw wordt veel als werkdier gehouden, bijvoorbeeld voor het ploegen van een sawa.

BUFFELRACES.

De oorsprong van de buffelraces ligt op het eiland Madura, waar ze worden gehouden om het einde van de rijstoogst te vieren.

Van Madura waaide dit gebeuren over naar Bali, waar het een onderlinge wedstrijd werd tussen de boeren onderling in de periode van het einde van de rijstoogst en het aanplanten van de nieuwe rijstplantjes.

Deze wedstrijden werden op de nog om te ploegen sawa's gehouden welke nog gedeeltelijk onderwater waren gezet.

MAKEPUNG.

Makapung ius afgeleid van het woord kepung, wat "achtervolging" betekend.

In de jaren 30 werd dit lokale race evenement zeer populair en duizenden Balinezen, maar vooral toeristen kwamen naar Makepung om dit festival mee te kunnen maken.

Het circuit lag nu niet meer in de natte sawa's maar op een meer droge ondergrond met enige onderwater gezette gedeelten.

Het Makepung wordt gehouden in het district Melaya, de regio Jembrana in West-Bali.

Honderden paren buffels worden samen met hun jockeys met vrachtwagen van over het hele eiland aangevoerd naar een verzamelplaats, waar de buffels worden versierd met kleurrijke banieren en kronen, versierde horens en bellen om hun nek.

De hoorns worden beschilderd en versierd met linten

De racebuffels, of kerbau pepadu, strijden in verschillende open circuits in verschillende heats.

Het droge circuit wordt gereden met sierlijk kleine  fraai versierde wagens. Het natte circuit op de traditionele houten ploegen (cikar) die enigszins zijn aangepast voor de competitie.

Teams worden verdeeld in oost en west, die je kan herkennen aan hun 'uniform' en aan de kleur van de vlag die zij voeren. Teams uit het oosten dragen rood, terwijl die uit het westen groen dragen.

De oostelijke komen van ten oosten van de Lio Gading rivier en de westelijke  ten westen van deze rivier.

Het is opmerkelijk om zulke  tamme dieren met hun enorme gewicht door dit parcours in hoge snelheid te zien denderen.

Maar de karwatsen waarmee ze worden opgezweept zijn niet die zoals ze in paarden races worden gebruikt, het zijn zware bamboestokken

waaraan het eind ze zijn voorzien van scherpe punten. Hiermee worden de dieren op hun achterste geslagen en vaak draaien ze de staarten van de dieren om, om ze nog meer te motiveren.

Het hele gebeuren was dus eigenlijk een  een competitie tussen de boeren uit verschillende dorpen.

Veel geld is er in feite niet mee te verdienen, maar tegenwoordig gaat het om de vermelding in De Jembrana Regent's Cup  en de Governor's Cup.

Na het festival is het aan de jonge generatie die met de hun toegewezen buffel is opgegroeid om ze verder te verzorgen, zoals ze te drinken te geven en te kalmeren.

Ze worden van hun versieren ontdaan, welke netjes worden opgeborgen tot het volgende festival, maar het vooral het weer schoonwassen van de vuile met modder besmeurde huid van deze buffels.

 

Alle buffels worden mee naar het strand genomen waar ze met zorg worden gewassen en het vuil uit de wonden wordt verwijderd door het reinigende zeewater. En het zijn niet alleen de dieren die van hun vuil worden ontdaan, zo ook de jockey's. 

De dieren laten dit met welbehagen over zich heen laten gaan en genieten van de rust op het strand.

De buffel is dat wel het werkdier van de boer, maar ook een huisdier.

Het is een lokale competitie van de boeren uit de Balinese dorpen, dat is uitgegroeid tot een festival waar nu veel toeristen naar komen kijken, welke de nodige gelden in brengen om dit tot een groot jaarlijks gebeuren te kunnen volbrengen.

Maar of ze de achtergrond en het ontstaan hiervan begrijpen is de vraag, voor hem is het sensatie.