JE PROBEERT HET VAST TE HOUDEN,
OF HET NU ZAND IS OF WATER, HET
GLIJDT TUSSEN DE VINGERS WEG,
ZO OOK DE TIJD.
HET WEG GLIJDEN VAN DE TIJD.
Het wegglijden van de tijd in mijn eigen leven met een terugblik.
Bij het ouder worden van ons mensen lijkt het wel alsof de tijd steeds sneller gaat. Toen we nog ' jong' waren keken we er naar uit dat we officieel volwassen zou worden. Voor de een was dat lichamelijk en voor de ander de behaalde leeftijd. Maar wat deden we er mee?
Velen onder ons zaten nog op school en studeerden nog voor een loopbaan bij een bedrijf, waar je het liefst zou gaan werken. Sommige hadden geluk daarin en kregen hun gewenste baan, maakten promotie en zijn er tot hun pensioen gebleven. De toen verplichte dienstplicht in ons defensieleger gooide vak roet in het eten bij een langdurige studie, maar ook deze dienstplicht werd voor vele een vaste baan. Het was in die nog mogelijk met goed behaalde studie punten om een studiebeurs te verkrijgen bij een groot bedrijf, waarvoor je na het behalen van je diploma soms vier jaar in dienst moest blijven, en deze vier jaar werden vaak ook vele jaren meer.
In ons Nederland kenden we de verplichte leerplicht en dus ook het volgen van de lagere school. In die tijd werd je al stilletjes op je kwaliteiten geselecteerd. De slimste onder ons gingen naar de HBS (Hogere Burger School), de minder slimste leerlingen gingen naar de Mulo de latere Ulo, een school voor meer uitgebreid onderwijs, en de rest moest maar een vak gaan leren op de LTS (Lagere Technische School) , waarvan je kon doorstromen naar de MTS (Middelbare Technische School).
Dat slim zijn had met wiskunde te maken, wat je hersenen konden begrijpen.
Minder slim zijn betekende dat je met je handen moest gaan werken, waar je ook je hersenen voor nodig had.
Zo ontstonden er mensen met twee linkerhanden, een linker en een rechterhand, en met twee rechterhanden.
Voor de meisjes lag dat heel anders. Het was of de HBS, de Mulo of de huishoudschool, wat wij jongens de 'spinazie academie' noemden.
HOE VERGING HET MIJZELF?
Ik zelf was geen uitblinker, bleef in de 5e klas van de lagere school zitten vanwege slecht rekenen en Nederlandse taal. Een les in de Franse taal werd helemaal een fiasco. Ik was dan wel in Frankrijk geboren in 1945, maar de taal beheren was niet aan mij weggelegd.
Mijn Lagere School, de 'School met de Bijbel' gelegen in een RK stad in Limburg, zaten dan ook leerlingen die niet RK waren in het geloof; Nederlands Hervormd, Gereformeerd, Joods, Sinti's en Molukkers. We konden het onderling met elkaar goed vinden. Vooral met de Ambonezen, die uit een ver tropisch land kwamen en leefden in een kamp bij de Frederik Hendrik Kazerne in Blerick. Ze hadden geen fietsen en wij namen, zij die in Blerick woonden mee achterop de fiets en maakte kennis met hun families en wat over was van hun cultuur.
De fiets uit die tijd die bestond uit diverse merkonderdelen.
(Blerick aan de Maas met de Bailey-brug en toen no een heerlijk Maasstrand om te zwemmen.)
Dagelijks staken we deze noodbrug over de Maas over om van Blerick naar Venlo te gaan v.v.
De Ambonese scholieren stonden aan het begin van de brug te wachten en vaak was het meer dan één persoon op een gammele fiets die we meenamen naar school en na schooltijd terug naar het kamp, waar we altijd iets lekkers te eten kregen, wat we thuis niet kregen.
Mijn lievelingsvakken waren aardrijkskunde, geschiedenis en muziek. Buiten het school zijn knutselen, iets maken, tekenen en de natuur intrekken buiten de schooltijd.
Wat wil je dan later worden werd mij gevraagd en het antwoord was steeds naar zee gaan en vreemde landen ontdekken.
Ik ging dus naar de LTS, deed de algemene opleiding van de eerste twee jaar en volgde daarna een cursus fijn bankwerken en elektro. Op deze school was er ook een lesuur in culturele vorming, waar ik in uitstraalde.
Mijn leraar wiskunde had al gauw mijn probleem in de gaten en hielp mij over de drempel heen.
Maar na met succes mijn opleiding afgelegd te hebben, bleef het mijn wens om naar zee te gaan als technisch officier, iets wat mijn leraar wiskunde al wist en mij met bijlessen verder hielp in de wiskunde.
Van de school zelf kreeg ik geen enkele medewerking en begeleiding naar mijn nieuwe opleiding. Zoals te toenmalige vrome RK directeur uit zijn mond liet vallen; 'Zeelui zijn vechtjassen, hoerenlopers en dronkaarts'. Zeker teveel films gekeken!
Op deze LTS maakte ik voor het eerst mee wat discrimineren betekende en wel aangaande het geloof.
Het was verplicht de godsdienstles bij een kapelaan mee te maken. Thuis opgevoed in het Nederlands Hervormde geloof, was ik opgegroeid met het Oude- en Nieuwe Testament en leverde ik soms kritiek op wat de kapelaan beweerde. Het was dus; niet RK dan de klas uit samen met nog enige leerlingen en ons bij de directeur melden. Eerst een donderpreek van de directeur en naar huis gestuurd. Bij onze ouders was de maat vol en ze deden een beklag bij de hoofdsponsor van de school een bankdirecteur uit de stad.
Na een gesprek met de school directeur werd de volgende oplossing gevonden: alle niet RK leerlingen moesten de laatste les op woensdag naar de les van de NH-dominee. Deze man, een oud marine predikant die dus wel wat gewend was op de marinevloot, kreeg een mengelmoes aan leerlingen een geloven in de klas.
Hoe loste hij dit op? Het eerste deel van de 'les' sprak hij over begrip en sociale samenleving onder elkaar. Daarna nam het boek EXODUS van de schrijver Leon Uris ter hand en las daar uit voor en liet daarna een ieder vrij zijn mening over dat was voorgelezen zijn mening te geven. We hingen aan zijn lippen. Natuurlijk kwamen er vragen van andere scholieren; hoe en wat op de les van de dominee.
Gevolg onze klas groeide en groeide. Het was deze dominee die als eerste niet RK predikant die in de Sint Martinus Basiliek op de preekstoel stond als groot voorstander van het eocumene, meer openheid en samenwerking. Onze school directeur moest van hogerhand maar eens aanpassen aan te tijd.
Na het behalen van mijnzeevaart opleiding als scheepswerktuigkundige nog eenmaal deze school bezocht om enige oude leraren te ontmoeten. De onderdirecteur was directeur geworden en bood zijn excuus aan voor de tegenwerking die ik toen ontmoet had voor mijn verder opleiding. Hij bedankte me voor het bezoek en zie dat de tijden aan het veranderen zijn.
Via een privé leraar worstelde ik verder met mijn wiskunde probleem. En zoals in de vroegere tijd de kosten zelf betaald door klusjes doen bij een groenteboer en later in een lunchroom. Waarom bewijzen wat reeds bewezen is! Maar ik ging goed vooruit.
De stoute schoenen aangetrokken en me aangemeld voor het toelatingsexamen van de zeevaartschool in Vlissingen, De Ruyterschool. ( Tegenwoordig omgebouwd tot een hotel).
Ik kon mijn ogen niet geloven maar werd toegelaten op behaalde punten mijn mijn toelatingsexamen. Maar nu verder
Bij het toelatingsgesprek, na het behalen van het examen, waren buiten de schooldirectie ook vertegenwoordigers van Nederlandse scheepvaart maatschappijen aanwezig, die de kandidaten met de meest uiteenlopende vragen bestookten, om er zo achter te komen 'wat voor vlees ze in de kuip' kregen.
Een oom van mij werkte als cargadoor bij een vrachtvaart maatschappij, wat wij 'pakjesrederijen' noemden. Hij had me het advies gegeven niet voor een dergelijke rederij te kiezen, daar er onderlinge fusies waren en de toekomst lag in de containervaart. Zo ging ik in op het aanbod van Nederlands grootste tankvaart maatschappij. Onderging intussen na op de school te zijn toegelaten de verplichte militaire keuring, werd goed gekeurd, maar aangezien ik toch voor in de toekomst voor de koopvaardij koos, was ik tot mijn 29ste buitengewoon dienstplichtig, in geval van oorlog.
Zo begon mijn lang gewenste droom in vervulling te gaan. Een droom met werken, kennis opdoen, studeren voor hogere staatsdiploma's
Ik heb ruim 32 jaar voor deze maatschappij gewerkt en ging met vervroegd pensioen, officieel met 55 jaar maar nu bijna drie jaar eerder, daar de maatschappij in Britse handen kwam.
Over de schepen en de reizen heb ik eerder op mijn weblog gepubliceerd.
TERUG IN DE TIJD VAN DE LAGERE SCHOOL.
Wat was er van ons leerlingen terecht gekomen na het verlaten van de Lagere School?
Het is nu meer dan vijftien jaar geleden dat ik een oud klasgenoot tegenkwam, die het idee opperde on een reünie van onze toen des tijdse 5e klas op te zetten. Schoolfoto's werden uitgewisseld en het was zoeken wie is wie en hoe ze te bereiken. Het was een tijd dat we met ruim veertig leerlingen in een klas zaten
Uiteindelijk werden door andere klasse foto's ook de vierde klas er bij betrokken om een grote groep bij elkaar te krijgen. Het was een weerzien van oud klasgenoten, vrienden en jeugdliefdes, want we hadden een gemengde school. Maar ook lerares van de eerste klas die ik meegemaakt had en een leraar die helemaal uit Amsterdam kwam die ons tekenen leerde in vrije expressie.
Maar het was onderling tussen ons mannen de vraag; 'Wat deed jij voor je werk'?
Veel van de toen slimme klasgenoten, waren na hun HBS opleiding uiteindelijk in de techniek terecht gekomen, ook door omscholing. Ik was de enige die was gaan varen en wereldwijd was gegaan.
Ik heb gevaren, gereisd en de wereld van goede en slechte kanten meegemaakt; revoluties en oorlogen.
Het was een oude dame in een rolstoel, die bleek mijn lerares van de eerste klas van de lagere school te zijn; ze zie tegen me je kon mooi schrijven maar bij rekenen droomde je altijd weg. Ik vertelde haar dat die dromen waar zijn geworden.
Ja mijn droom werd waarheid, maar ik heb er wel wat moeten doen.
Ik heb de wereld leren kennen. Landen met machtswisselingen, vaak gewelddadig, oorlogen zoals Vietnam en de Golfoorlogen. Maar ook landen waar het rede was en de bevolking hartelijk en gastvrij.
Ik ben met vervroegd pensioen gegaan, maar ben niet achter de geraniums gaan zitten. Ontdekken in mijn eigen land, provincie en de omliggende landen. Verder steeds weer het Verre Oosten, waar mijn vakantiereizen ontdekkingsreizen werden, mensen leren kennen en hun cultuur en hun gerechten.
Mijn ervaringen heb ik met anderen gedeeld op mijn weblog.
Veel ouderen kunnen door dementie zich veel dingen niet meer herinneren, maar het zijn vooral foto afbeeldingen die hen daarbij kunnen helpen.
Ben ik niet met mijn weblog bezig dan ben ik aan het klussen, waarbij ik veel tijd steek in mijn tuin.
Gewoon heerlijk buiten zijn in de frisse (vaak nog koude) lucht en de zon. Dan glijdt het zand van de tuin door mijn vingers en gaat de tijd op een prettige manier voorbij.
.png)
.jpg)
.jpg)
.jpeg)
..png)
.jpg)
.jpeg)
..png)
.JPG.png)
.png)
.webp)
..png)
..png)