HET GEKLEURDE RAVIJN IN DE SINAI.

COLORED CANYON SINAI.

30 JANUARI 2009

Na onze terugkeer in Taba (Egypte) van onze korte reis door Israël en Jeruzalem
hadden we nog twee dagen eer we weer naar Nederland zouden terug vliegen. Om deze in leegte door te brengen aan de rand van het hotel strand of het zwembad was geen optie voor ons en dus boekten we voor een tocht naar het 'Gekleurde Ravijn' in de Sinaï woestijn.
We werden met een gesloten jeep, om het zand happen te voorkomen, naar het begin van onze voettocht door de canyon gereden. Onze chauffeur en onze gids waren lokale bedoeïenen.
Het uitzicht over de canyon was zeer indrukwekkend en het beloofde een stevige afdaling te worden.


Het pad tussen de bergwanden werd al snel smaller en smaller. Op veel plaatsen waren prachtige tekeningen door de natuur gevormd in de rotswanden te zien waar je met enige verbeelding iets uit kon herkennen.
Zo maakte onze gids ons op een donkerrode zachte steensoort attent.
Als je er stevig met een vinger over wreef dan kwam er water uit te voorschijn.
Tevens gaf het gesteente vermengt met water een natuurlijke verfstof. Dit ontdekten we later ook met een vermenging van water met spierwit en okergeel zandpoeder. Ruim meer dan twee eeuwen geleden werden hiermee de gepleisterde wanden van de woningen gedecoreerd.



(links op de opname; water druipt uit het gesteente.)

Het was een tocht waarbij je diep onder de indruk raakte van de door de elementen uitgesleten rotsformaties waarop op de meest vreemde plaatsen toch nog een plant groeide.

Soms was de doorgang tussen de rotswanden zo nauw dat je er alleen dwars tussen door kon of dat je over of onder een rotsblok door moest wat de doorgang versperde.

Ook hier in de canyon was duidelijk de kracht van het water te zien op de rotshellingen na een regenbui welke dan enorme hopen gesteente mee naar beneden sleept. Daar waar het water had gestroomd groeide ook weer de Acacia bomen.

Vanuit de canyon omhoog was het weer een stevige klim naar de plaats waar onze jeep stond te wachten.

Het was zonder meer een levens ervaring rijker worden en nog meer ontzag voor de natuur.

ROAD 90 DE DODE ZEE WEG En GEDI NATUURRESERVAAT.

            ISRAËL ROAD 90 

          DE DODE ZEE WEG.

     EN GEDI NATUURRESERVAAT.

Maandag 26 januari 2009.

    Mozes deed er 40 jaar over wij drie dagen.

Wij begonnen onze reis naar Jeruzalem in Taba (Egypte) en reisden verder via Eilat en de route  90 de 'Dead Sea Road' langs de grens met Jordanië en links van ons de Paran- en de Negev woestijn met hun imponerende bergformaties. De grens tussen deze landen is niet meer dan wat paaltjes en een streng prikkeldraad en soms helemaal niets, daar de bedoeïnen vrij op en neer mogen reizen tussen beide buurlanden.
Even voor En Gedi staat een stuk rots wat voorstelt 'Lots vrouw' die volgens het verhaal uit het Oude Testament in een zout pilaar zou zijn veranderd toen ze omkeek naar de verwoesting van de steden Sodom en Gemora.

Bij En Gide aan de oever van de Dode Zee ligt een natuur reservaat. Twee wadi's komen hier samen; Wadi Arugot en de Wadi David.
De Wadi David dankt zijn naam aan het feit dat David zich hier in een grot schuil hield voor Koning Saul.
Het begin van de Wadi David, wat een canyon (kloof) is van het gebergte van de Negev woestijn wat 200 meter boven de zeespiegel ligt van de Dode Zee en wat aan het begin kurk droog is. Zo ook de andere Arugot Wadi en toch is er aan het einde van beide wadi's een rijke vegetatie en landbouwcultuur te vinden. Overal zagen we de naar de ontdekker genoemde Tristan's grackle een zwarte vogel met oranje punten aan zijn vleugels en een zeer sterk zingend geluid.




Wadi David zijn we wandelend ingegaan en langs smalle bergpaden zijn we omhoog gewandeld waarbij de begroeiing steeds weelderiger werd. Kolonies grote Bergmarmotten kwamen we tegen en zo ook enige steenbokken.
Plotseling is er dan een kleine waterstroom de we regelmatig moesten oversteken tot we op zo'n 100 meter hoogte bij een sprankelende waterval uitkwamen die zich enige tientallen meters boven ons uit het rots gesteente naar beneden stortte de 'David waterval'.



Natuurlijk vraag je je zelf af; hoe komt het water daar, zeker in een gebied waar het amper regent. Ten noorden van de Negev ligt bijvoorbeeld de stad Jeruzalem welke 400 meter boven de zeespiegel ligt van de Middellandse Zee en waar veel meer regen valt. Het regenwater dringt de grond in en legt via diverse zachte aardlagen enige honderden kilometers af naar het ruim 800 meter lager gelegen gebied aan de Dode zee, waar het dan uit de rotsen ontspringt.
Na een lange droge periode was het maar een kleine waterval die na een zware regenval een woeste bergstroom kan worden en die hele stukken rots mee naar beneden doet slepen door de kracht van het water.







Op onze terugweg naar beneden hadden we een zeer mooie ontmoeting met een prachtige mannelijke steenbok die rustig doorging met het verschalken van een portie verse groene boomblaadjes.

Via de oevers van de Dode Zee en een rit door de woestijn van Judea kwamen we via een tunnel onder de Olijfberg door in Jeruzalem uit, waar alles ineens groen was. Een reis vol contrasten.

De DODE ZEE.

DE DODE ZEE TUSSEN ISRAËL

EN JORDANIË.

26 januari 2009.




DE DODE ZEE.

De naam zegt het al; enig leven is er niet te vinden in deze zee welke is gelegen tussen de Jordaan vallei, de bergen van Moab in het oosten en de Arava vallei in het zuiden.
Het geheel is een onderdeel van een prehistorische aardbreuk welke loopt van Turkije tot aan de Rode Zee.
Het is het laagst gelegen meer van de wereld en wel 420 meter onder de Middellandse zeespiegel. De totale oppervlakte is 1020 km².
De grootste lengte bedraagt 76 km. en de grootste breedte 18 km.
In het noordelijke deel is het water 430 meter diep en in het zuidelijkste deel hooguit 10 meter. Door de industrie in het zuidelijke gedeelte waarbij veel water wordt verdampt en het vele water weg pompen, zowel door Jordanië als door Israël uit de rivier de Jordaan voor landbouw doeleinden daalt het niveau van de waterspiegel per jaar één meter. Er wordt nu een gezamenlijke studie gemaakt door de omliggende landen hoe dit probleem te gaan oplossen.

(Links het toevoer kanaal voor water.)

Tussen het noordelijke gedeelte van de Dode Zee en het industriële zuidelijke gedeelte, waar de Dead Sea Works liggen heeft men reeds een toevoer kanaal aangelegd om droog valling te voorkomen.


De Dode Zee heeft een concentratie van 33 procent zout.
Het water bevat 25 procent vaste stoffen waarvan 7 procent zout is.

(Enorme bergen magnesiumchloride.)

Belangrijke mineralen die de fabrieken er door bezinking uithalen zijn; magnesiumchloride, natriumchloride,
calciumchloride, kaliumchloride en magnesiumbromide.















Het s.g. van het water is 1,166, zodat zinken niet mogelijk is en je er zelfs een boek zou kunnen lezen al drijvende.



























Het minerale water en de modder hebben een geneeskrachtige werking op huidziekten (psoriasis), reumatiek en artritis.
Dus een heerlijk modderbad en een onderdompeling in de water kan geen kwaad voor de gezondheid maar vergeet niet goed af te spoelen met zoet water.
Te En Gedi en En Boqeq liggen zeer luxe kuurinrichtingen aan de oever van de Dode Zee.
Wereldwijd worden de badzouten, modderbaden en ander geneeskrachtige artikelen uit het water van de Dode Zee gebruikt.

MASADA (deel 1)

DE BERG MASADA IN ISRAËL. (1)

Zondag 25 januari 2009.





MASADA.

Masada was de laatste plaats waar de oude joden weerstand boden aan de Romeinse overheersers na de verovering van de stad Jeruzalem en de verwoesting van de hun Tempel.
In 66 v.C. brak de eerste opstand uit en overrompelde een groep Zeloten, een radicale minderheid met sterk joods nationaal gevoel, het Romeinse garnizoen wat op Masada was gelegen.

Herodes welke door de Romeinen was aangesteld als heerser over Judea en onder het Joodse volk niet geliefd was bouwde hier op het enorme plateau 440 meter boven de spiegel van de Dode Zee een toevluchtsoord in 36-30 v.C. Of hij er zelf ooit heeft gewoond is niet bekend.





Het complex was voorzien van enorme voorraadschuren geheel uit steen opgetrokken, woningen, ontvangstzalen, badhuizen en watervoorraad reservoirs.
Het geheel werd omringt door een dubbele muur van 1400 meter lengte en voorzien van kazematten.
De muur was 8 meter hoog en 6 meter breed.

(rechts een gedeelte van de muren van de voorraadschuren)








De bouwstenen haalde men uit een steengroeve welke op de berg zelf was gelegen.

Het paleis met de ontvangstzalen ligt op de noordzijde van de berg wat gedaan was vanwege de koelte, daar ze zo ook niet direct in de zon gelegen waren.


(Links resten van de fundamenten van een van de hangende paleizen aan de noordwand van Masada)








Op het noordelijke gedeelte, waar ook de voorraadschuren staan, waren ook luxe badhuizen gebouwd welke zelfs verwarmd konden worden.
Voor de watervoorziening werden gigantische waterreservoirs aangelegd in de rots (cisternes) welke gevuld werden via kunstmatig aangelegde kanaaltjes langs de berghelling welke het schaarse regenwater afvoerden. Water werd dan aangevoerd naar boven in kruiken op pakezels.

(Rechts een oude wateropslagplaats)










Bevoorrading van het enorme complex met haar vaste bewoners ging met pakezels via het 'Slangenpad' zig-zag omhoog langs de bergwand.
Het pad kwam uit bij een toegangspoort welke uiteraard de naam 'Slangenpoort' had.

(Het slangenpad.)

MASADA (deel 2)

                   

 

DE BERG MASADA IN ISRAËL. (2)

Zondag 25 januari 2009. 

MASADA.

(rechts de wal tegen de berghelling.)

In het jaar 72 n.C. braken de Romeinen onder bevel van Flavius Silva het verzet van de Zeloten na een lange belegering.
Omdat een uithongering jaren lang had kunnen duren, daar de voorraadschuren barstens vol zaten toen de Zeloten Masada in handen kregen, lieten de Romeinen de reeds bestaande wal tegen de bergrug ophogen door slaven. Deze slaven waren gevangen genomen Joden uit Judea.
Het benodigde zand en gesteende werd uit de omgeving gedolven.

In het begin van het jaar 73 n.C. braken de Romeinen door de vesting muur en staken de opgeworpen houten barrière van de Zeloten in brand.

Volgens de geschiedschrijver Josephus Flavius pleegden de 960 Zeloten collectief zelfmoord.
Intussen zijn er bij opgravingen maar 24 geraamten gevonden en is dit feit zeer twijfelachtig, daar het niet overeenkomt met de Joodse traditie die geheel gericht is op overleven.
Josephus Flavius was er persoonlijk helemaal niet bij toen het gebeurde.

(Een beeld van de schrijver J.Flavius)

Tot 1967 legden Israëlische rekruten op deze tafelberg de eed af en spraken daarbij de beroemde tekst; 'NOOIT MAG MASSAD WEER VALLEN'.









Vanaf het enorme plateau wat 500 meter lang is en 250 meter breed zijn nog de resten van de Romeinse belegeringskampen rond de berg te zien.
Er worden nog steeds opgravingen verricht en de daaruit vloeiende restauraties.
Het plateau is nu te bereiken met een moderne kabelbaan, maar liefhebbers kunnen nog steeds via het 'Slangenpad' de berg beklimmen.











Vanaf de berg Masada heeft men een grandioos uitzicht over het lager gelegen landschap met de Dode Zee, het water toevoerkanaal en de aan de overzijde gelegen bergen van het land Jordanië.

TEMPELBERG JERUZALEM.

JERUZALEM DE TEMPELBERG.

Donderdag 22 januari 2009.









Boven de Klaagmuur verrijst de Tempelberg oftewel de berg Moriah.
Op dit plateau hebben de Eerste en Tweede Tempel van de Joden gestaan. Sinds 1300 jaar staan hier nu twee islamitische moskeeën: de Rotskoepel en de Al-Aqsamoskee.




(links de Al-Aqsamokee)

De naam Al-Aqsamoskee stamt uit de Koran en betekend: de verst (van Mekka) verwijderde moskee. (voor die tijd dan)

(rechts de Koepel moskee.)

De Rotskoepel moskee, Qubbet as-Sakhra is een van de mooiste Islamitische bouwwerken.

De glanzende koepel van verguld aluminium overwelft de heilige rots; waarop volgens joodse overlevering de plek zou zijn waar Abraham zijn zoon Isaäk zou hebben willen offeren; en volgens de islamitische traditie Mohammed op zijn paard Buraq zijn tocht naar de hemel begon.

De Koepel moskee is achthoekig en 55 meter hoog.

De buitenmuren zijn bekleed met marmer en grote stralend blauwe plateeltegels.

De deuren staan op de vier windstreken.

Helaas was het niet mogelijk om de moskee van binnen te bezichtigen.

Vanaf de Tempelberg heeft men een prachtig uitzicht op de Olijfberg en het Kidrondal met de daar gelegen Russische Maria Magdelenakerk met haar zeven gouden uivormige

koepels en orthodoxe kruisen.

Tsaar Alexander III liet deze kerk in 1888 bouwen.

In de volksmond wordt het de 'gouden uien kerk' genoemd.

JERUZALEM de KLAAGMUUR.

JERUZALEM DE KLAAGMUUR.

21 JANUARI 2009.

Aan de zuidwestelijke kant van de Tempelberg in Jeruzalem ligt de Westelijkemuur of Klaagmuur. 18 meter hoog en 48 meter lang is dit stuk Joodse heiligdom. De onderste steenlagen dateren uit de tijd van Herodes die de tweede tempel liet bouwen. De in lengte variërende blokken steen zijn ongeveer 1 meter hoog en zo zorgvuldig uitgehouwen dat ze naadloos in elkaar passen.

De naam Klaagmuur is ontstaan doordat de Joden hier de verwoesting van hun tempel door de Romeinen in 70 na Chr. betreuren.

In de sleten tussen de stenen van de muur steken vele kleine briefjes met gebeden, wensen en verzoeken.

Bij de muur is een gedeelte voor de mennen gereserveerd en een gedeelte voor de vrouwen.

Bezoekers mogen deze heilige plek betreden en de muur aanraken. maar dienen hun hoofd te bedekken.

Aan de noordoost kant van de muur ligt een gewelf; het booggewelf van Wilson, wat ten tijde van Herodes een overdekte straat was die naar de tempel liep; hierin staat de huidige Tabernakel met daarin de Thora-rollen (gebedsrollen).

Ook dit gedeelte is vrij te bezoeken. Ook het fotograferen van de gelovigen was toegestaan zolang de mensen niet werden gestoord in hun overdenkingen en gebeden.