VENETIË EN HAAR BESCHERMING TEGEN HOOG WATER. (DEEL 2)

De stormvloedkering zou de openingen naar de lagune moeten afsluiten bij hoogwater in de Adriatische Zee. Maar er kwam meer bij kijken. Op de eerste plaats werd de natuurlijke dam versterkt aan de zee zijde en werden strekdammen aangelegd aan weerszijden van de openingen. Een ander probleem hoe en wat met de kleine scheepvaart een doorgang te verlenen als de openingen zouden worden afgesloten. Hiervoor werden weer schutsluizen aangelegd. Al met al liep het gehele project de nodige vertraging op.

Men begon met de ontwikkeling van de afsluit caissons en het testen van de werking van een test caisson, eer men tot de bouw van in totaal 78 van deze scharnierende stalen caissons zou overgaan. Het mocht dan op kleine schaal te zijn getest in een waterbouwkundig laboratorium, maar men wilde er van overtuigd zijn dat het gehele gevaarte ook zou werken.

Deze caissons liggen in en een betonnen bak welke in een uitgebaggerde geul in de ingang naar de lagune komen te liggen. Het gehele systeem moet als het waterpeil in de Adriatische Zee stijgt automatisch in werken treden. het scheepvaartverkeer wordt gewaarschuwd en stilgelegd en in een tijdsbestek van een  half uur worden de caissons leeg geperst met behulp van gecomprimeerde lucht en  zullen dan vanzelf omhoog scharnieren en onder een hoek van 60 graden blijven staan. De caissons kunnen door de golfslag heen en weer bewegen.  de toevoer van water vanuit de zee wordt zo geblokkeerd. Zodra er geen gevaar meer is voor overstroming kunnen de caissons in een kwartier tijd weer worden neergelaten door ze vol te pompen met water.

Het is zonder meer duidelijk, dat dit systeem hoe mooi het ook mag werken veel onderhoud zal vergen al is het allen al het schoon houden van de betonnen bakken waarin de caissons zijn gelegen. Verder alle draaiende en bewegende delen aan deze stormvloedkering.

Het water mag dan beteugeld worden, maar ook in de stad zelf zal het nodige nog gedaan moeten worden, zoals het slaan van damwand verstevigingen langs de kade's en het verstevigen van de fundering van de gebouwen.

(Onderstaande video geeft een goede werking weer van de stormvloedkering ter bescherming van Venetië.)

VENETIË EN HAAR BESCHERMING TEGEN HOOG WATER. (DEEL 1)

Wie deze stad eens heeft bezocht om te genieten van de kanaaltjes, de bruggetjes en de pleinen met de prachtige gebouwen, zal het een vreemde ervaring zijn geweest om uit de putdeksels op de beide San Marco pleinen water omhoog te zien borrelen. Vooral in het najaar en de wintermaanden is dit een veel voorkomend verschijnsel, waardoor de bewoners van de stad genoodzaakt zijn om kaplaarzen te dragen of om over verhoogde vlonders te lopen om natten voeten te voorkomen.

Het is de zuidelijke en zuid-oosten wind die het water in de Adriatische Zee opstuwt en over de kade muren van de stad doet lopen en het riool water terug perst in de afvoer buizen. Veel winkeliers en restauranthouders lijken hier jaarlijks veel economische schade door. Ook veel bewoners van de stad kunnen de begane grond van hun huis niet meer gebruiken en trekken uiteindelijk uit de stad weg daar ze ook de kosten door de aangerichte waterschade niet meer kunnen opbrengen.n.Zo daalde het bewoners aantal sinds het begin van de vorige eeuw van 180.000 tot een schamele 60.000 tegenwoordig.

De laatste decennia is het water een steeds groter probleem voor de stad geworden. Sinds men met metingen is begonnen in 1897 is de stad al 25 centimeter verzakt. Een van de oudste oorzaken is de onvaste ondergrond waarop de stad op de eilandjes in de vroegere moerasachtige delta is gebouwd. Ook is het waterspiegel van de Adriatische Zee gaan stijgen. Maar ook menselijk handelen heeft een grote oorzaak aan het verzakken van de stad. Het oppompen van het grondwater voor industrieel gebruik; wat heden sterk aan banden is gelegd, de aanleg van opgespoten land uit de zeebodem, het tot 18 meter diepte uitbaggeren van vaargeulen, om grote olietankers, erts- en kolenbulkcarriers door te kunnen laten en de laatste jaren de opkomst van de cruiseschepen. Al deze schepen veroorzaken het losslaan van de zeebodem, wat grondverschuivingen onder het wateroppervlak tot gevolg heeft en verder een hogere golfslag van het oppervlakte water. Al deze feiten op een rijtje veroorzaakten zestien middelgrote overstromingen in 2009 en 2010.

Een ding werd snel zeker: wilde men de stad voor de toekomst veilig stellen en dat het geen tweede Atlantis zou worden door het verdwijnen onder de zeespiegel, dat er snel iets moest gebeuren. Het koste natuurlijk veel heen en weer gepraat met voor- en tegenstanders eer er werd besloten tot de aanleg van een stormvloedkering bij de drie ingangen van de lagune; die van het Lido, Malamocco en Chiaggia, op het kaartje van boven naar beneden gelegen. 

Dit project Modulo Sperimentale Elettromeccanico, afgekort MOSE ging uiteindelijk op 15 mei 2003 van start. De totale kosten werden bij de start ervan geraamd op zes miljard euro, op te brengen door de lokale en nationale overheid. Dit met ondersteuning van de Europese Investeringsbank, UNESCO en diverse fondsen. De verantwoordelijkheid voor de bouw en het later onderhoud komt te berusten bij een soort Waterschap, dat bekend staat als de Venice Water Authority. Bij de bouw van het gehele project speelt de Nederlandse Bouwmaatschappij Strukton een belangrijke rol.

(Onderstaande video geeft een beeld weer van de problemen waarmee de stad Venetië kampt en wat de gevolgen van het zilte water zijn voor de stad en haar gebouwen.)

HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË. THUISREIS EN TERUGBLIK. (DEEL 23-slot)

HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË.

THUISREIS VIA NOORD-ITALIË,

OOSTENRIJK EN DUITSLAND.

(DEEL 23-SLOT) 

DE THUISREIS.

Weer terug in ons hotel voor de laatste overnachting op Italiaanse bodem, was het koffers pakken voor de een na laatste keer. Na het avondeten bleef het vaste groepje weer bij elkaar zitten onder het genot van een slokje om de kelen te smeren.

Zoals het gras groeit van de regen; zo groeide deze avond het gesprek van de wijn.

Maar tot onze stomme verbazing ging klokslag tien uur het licht uit en de bar dicht. gelukkig hadden we nog genoeg onder de kurk om nog een uurtje te blijven plakken en na te praten en uiteindelijk ging eenieder naar zijn kamer om van de nachtrust te genieten.

We verlieten deze ochtend bijtijds het hotel en reden in de richting van Verona om daar noordwaarts te rijden over de A22 in de richting van Trento en Bolzano. Het wolkendek hing laag tussen de bergen en zo nu en dan brak de zon even door.

Van Bolzano via Brixen verder over de A22 om via de Brennerpass Oostenrijk binnen te rijden en verder over de A13 in de richting van Insbruck.

Tijdens de rit door Oostenrijk hadden mooi zonnig weer met een temperatuur van hooguit vier graden boven nul.

Hoog op de bergen lag reeds de eerste sneeuw.

Van Insbruck richting Saltzburg en dan naar Stuttgart om daar in de buurt te overnachten.

Al met al een lange rit met enkele tussen stoppen voor een lunch en andere menselijke dingen.

Tijdens de reis waren er twee enveloppen rond gegaan met de naam van de chauffeur en de reisleider er op, welke ze dan met een toespraakje en onze dank in ontvangst mochten nemen.

Tijdens onze laatste pitsstop werden er nog groepsfoto's gemaakt.

Door de drukte op de Duitse autosnelweg kwamen we later dan gepland aan bij ons hotel.

 Hotel Antik.

Stuttgarterstrasse 45-47.

73430 Aalen.

De lobby van het hotel was te klein voor onze groep en zodoende was het buiten wachten op onze kamer sleutel.

Er was rekening mee gehouden dat we die avond nog wat zouden eten, maar eerlijk gezegd viel het ons tegen na hetgeen we de afgelopen dagen gewend waren geweest. Of waren we nu zo verwent geworden?

Na een korte nachtrust en voor Duitse gewoonten een matig ontbijt vertrokken we richting Nederland. het werd nu constant autosnelweg rijden. Aangaande de lunch voor deze dag had onze chauffeur ons een voorstel gedaan om niet aan de autosnelweg in een restaurant wat te nuttigen maar in een klein plaatsje in een restaurant wat bij de buschauffeurs goed bekend staat.

Zo hadden we de keuze uit een schnitzel, vis of wildzwijn, geserveerd met salade, frites en een glas witte wijn voor de prijs van €14,50 per persoon. Het was een smakelijke en goede hap.

Na de lunch volgden we de  autosnelweg gelegen op de oostelijke Rijnoever en staken bij Keulen-Sud de Rijn over en reden richting Venlo om daar de grens met ons thuisland te passeren.

Het was net na vijven toen we aankwamen in Asten. Na het uitladen van de bagage gingen we met onze handbagage naar de zaal van het hotel, waar we een koffietafel kregen aangeboden met een groente soepje vooraf. Na hartelijk afscheid van elkaar te hebben genomen ging eenieder zijn weg huiswaarts, de een op eigen gelegenheid de ander met een shuttlebus van de reisorganisatie.

TERUGBLIK.

Het waren met recht de "HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË". Hoogtepunten waarbij we in deze twaalf dagen 4000 kilometer aflegden met een zeer goede chauffeur. Teun je wordt bedankt voor het goede en veilige rijden. Respect hoe je met de bus wist te manoeuvreren in smalle straatjes en nog smallere bruggetjes. Ed je deed je besten wist ons tijdens de reis steeds van informatie te voorzien.

Maar ook de rest van de medereizigers, die uit alle windstreken van ons land kwamen, de dank voor de saamhorigheid, de gezelligheid, de lach en de hulp die we elkaar schonken in deze mooie dagen.

Zelf heb ik na het sorteren van opnamen van twee camera's er zeker 2000 aan overgehouden na deze wat bewerkt te hebben, gedeeltelijk gebruikt voor dit reisverslag. Het is eenvoudig niet mogelijk ze allemaal te plaatsen en ook afbeeldingen met personen erop heb ik niet geplaatst uit privacy overweging. 

Steeds in het begin van een deel van het verslag een stadswapen, vlag of het wapen van de regio geplaatst. het verslag over Padua heeft me de meeste moeite gekost daar ik mijn notities over die stad kwijt was geraakt, maar uiteindelijk is het me toch gelukt.

Ik hoop dat voor jullie medereizigers en andere personen die dit lezen een mooie terugblik mag zijn op de "HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË'.

RIJKDOM VAN DE KERK.

Tijdens onze reis hebben we Dom's, kathedralen, basilieken en kerken bezocht. 

In de een straalde je de rijkdom van de kerk nog meer te gemoed dan in de andere. 

Het was vaak enorm overweldigend zoveel, zowel binnen als buiten.

Dan vraagt men zich af: is al deze rijkdom zo nodig om in een god te geloven? Zou de kerk niet moeten geven aan de armen, thuislozen en hulpbehoevenden, dan andersom?

Ook al de relikwieën van heiligen of wat er van ze over is trekt duizenden mensen die er (helaas) in geloven en er grof geld voor  neertellen. 

Het valt mee dat er  geen aflaatbrieven meer worden verkocht.

Een feit is zeker; hoe heiliger de persoon is, in des te meer stukken wordt het stoffelijk overschot verdeeld om er geld uit te slaan.

Dus wordt niet 'heilig', want voor je het weet ben je je kop kwijt.

PINOKKIO.

In iedere stad die we bezocht hebben kwamen we afbeeldingen van dit houten figuurtje tegen, oorspronkelijk gemaakt door een poppenmaker uit een stukje hout van een pijnboom.

Het is het hoofdfiguurtje uit het boek van de Italiaanse schrijver Carlo Collodi die het in 1883 uitgaf.

Een poppetje dat een leven kreeg, maar waarvan de neus langer werd als hij niet de waarheid vertelde.

Misschien was het beter geweest voor de Italiaanse politiek als Berlusconi geen Silvio had geheten bij zijn voornaam, maar Pinokkio.

Had hij zover hoeven te gaan om zijn neus letterlijk en figuurlijk in andermans zaken te steken en was de waarheid over zijn praktijken eerder aan het licht gekomen.

HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË. VENETIË. GLASWERK. (DEEL 22)

HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË.

VENETO.

VENETIË.

VENETIAANS GLAS.

Haast in ieder straatje van Venetië kom je wel een winkel tegen waar ze glaswerk verkopen.
Maar het echte Venetiaanse glas heken je ook duidelijk aan de prijs die er voor gevraagd wordt, maar ook hel fel gekleurde glas van Murano kent zijn prijzen.

Voor echt iets moois en waardevols zal de koper ook diep in zijn buidel moeten tasten. Het echte kunstige glasblaaswerk  is een vakmanschap op zich zelf, alhoewel men op meerdere plaatsen dit uiteraard getracht heeft na de maken.

GESCHIEDENIS.

Men gaat er vanuit dat de techniek van het glasblazen en het bewerken ervan door kunstenaars uit Constantinopel in Venetië werd geïntroduceerd.

Zij waren met de kruisvaarders die huiswaarts keerden en Constantinopel tijdens de Vierde Kruistocht hadden veroverd meegekomen. 

Een andere mogelijkheid is dat in deze tijd het procedé van het glas ontkleuren wat in de vergetelheid geraakt was, herontdekt werd waarna de Venetianen in staat waren om zuiver kristalglas te produceren.

Dit laatste is wat men in Venetië het liefste aanneemt.

Venetiaans glas is een voor velen direct herkenbare vorm van geblazen glaswerk, dat met gebruik van oorspronkelijke Romeinse technieken al sinds de 13e eeuw op nagenoeg de zelfde wijze wordt vervaardigd.

Niet alleen zuiver kristalglas is iets dat uit Venetië komt, ook het gebruik van diverse kleuren door en naast elkaar is een typisch kenmerk van Venetiaansglas.

(Een zeer fraai Venetiaans Carnavalsmasker vervaardigd van glas.)

Zuiver kristalglas werd in later eeuwen in diverse staden in Europa nagemaakt. Onder andere in Antwerpen, daar noemde men het 'façon de Venise'.

Oorspronkelijk lagen de glasblazerijen gewoon tussen de woonhuizen in de stad, met tot gevolg dat er regelmatig brand uitbrak door ongelukken of nalatigheid.

In 1291 werden alle glasblazers gedwongen uit Venetië te verhuizen naar het eilandje Murano, vanwege dit brandrisico.

Ook werd er beweert dat dit werd gedaan om op deze manier de kunst van het glasblazen beter te beveiligen.

Op straffe des doods was het de glasblazers verboden om hun kust door te vertellen; deze mensen leefden in feite als gevangenen van hun eigen kunde op het eiland.

Murano werd beroemd om zijn geblazen glas maar ook door de productie van spiegels die niet het beeld vertekenden.

(Glasblaaskunst uit Murano; een zeekwal in een zee-blauwe kleur van massief glas gevat.)

Op het eind van de 13e eeuw was het eiland Murano het centrum van de glasindustrie. Ook werd er het Aventurijnsglas uitgevonden.

Nog voor het begin van de 16e eeuw kreeg men de techniek van het emailleschilderen, oorspronkelijk ontdekt in de islamitische wereld, onder de knie en men gebruikte deze techniek voor decoratie van het glas. ook de kunst van graveren en vergulden van het glas nam toe.

In de 16e eeuw beheerste men deze technieken zo goed, dat men zeer ingewikkelde vormen en versieringen wist te maken.

Tot op de dag van vandaag is het Venetiaanse glaswerk nog steeds een bron van inkomen voor de economie en de toeristische souvenirs uit Venetië.

Murano kent tegenwoordig nog een aantal heel oude glasmakerijen, zoals Venini, Pauly, Seguso en Barovier - Toso. Deze laatste werd in in 1295 opgericht. en is het op 31ste na oudste bedrijf ter wereld.

Het maken van Venetiaans glaswerk is een complex proces. Het glas wordt gemaakt van siliciumdioxide.
Om het niet te snel laten stollen wordt natriumoxide toegevoegd. Deze stoffen worden eerst verhit om het te smelten. 
Wanneer het weer stolt maar nog niet hard is, wordt het bewerkt. Eventueel wordt natrium toegevoegd om het glas ondoorzichtig te maken of nitraat en arseen om luchtbellen te verwijderen.
Alles bij elkaar vergt het veel kennis, ervaring en vakmanschap om het glas in de meest creatieve vormen te krijgen. het moeilijkste is een set van glazen te maken met een minimum van minder dan 1% aan verschil.

Om het glas te kleuren worden andere stoffen gebruikt. Om het glas de kleur blauw te geven wordt een kleine hoeveelheid koper en kobalt toegevoegd.
Wanneer het glas is afgekoeld heeft het een blauwe kleur gekregen. Op de zelfde manier kan men met een kleine hoeveelheid goud een rode kleur verkrijgen. Dus geen wonder dat het zo duur is.
Hierna kan het werk nog geëmailleerd en eventueel gegraveerd of versierd  met een tekening van bladgoud.

CARNAVAL IN VENETIË.

Buiten het Ventiaans glaswerk waren er ook de winkeltjes die de maskers verkochten voor het Venetiaans Carnaval.

Nu zijn dit maskers voor de verkoop als souvenirs, want de originele zijn zeer kostbaar.

Het Carnaval in Venetië  duurt 12 dagen en eindigt de dag voor Aswoensdag, zoals overal waar dit gevierd wordt.

Van het Venetiaans Carnaval wordt voor het eerst melding gemaakt in 1268. In de loop van de geschiedenis heeft men vaak geprobeerd om het extravagante en vaak subversieve karakter van het festival aan banden te leggen.

Het dragen van de maskers was oorspronkelijk een gewoonte die in een groot deel van het jaar gebruikelijk was. Niet alleen tijdens feesten maar ook wanneer men zich anoniem over straat wilde begeven.

oorspronkelijk waren de maskers bedoeld om de sociale status te verbergen. Omdat deze door het masker niet meer te bepalen was, kon men zich tijdens feesten lekker laten gaan aan drank of de vrouw van een ander.

Toen Venetië onder controle kwam van Lombardije en later van napoleon werd het dragen van maskers echter flink aan banden gelegd. Hierdoor raakte deze traditie steeds meer op de achtergrond.

Maar het Venetiaans Carnaval bestaat nog steeds.

We wandelen langzaam terug door de smalle straatjes en komen weer uit op het Piazzetta San Marco, waar het opvallend rustig is geworden. Horden bezoekers van Venetië wandelen in de richting van de steigers waar de veerboten naar Mestre gemeerd liggen. Het duurde even eer eenieder zich bij de groep had gevormd in de mensen massa.

De veerboot waarmee we zouden terug varen kwam niet opdagen dus werden we  bij enkele andere groepen geplaatst op een boot.

Op de terugweg naar ons hotel vanuit Venetië konden we genieten van een zonsondergang die het einde van een mooie dag betekende en het afscheid van Venetië.
Het was het laatste hoogtepunt van onze reis door Italië.

Ook deze vogels, onderweg naar hun plaats waar ze gaan overwinteren, namen in vogelvlucht afscheid van Venetië. Links de punt van het eiland Giudecca en rechts met de toren San Giorgio Maggiore.
Op de achtergrond Piazzetta San Marco met het Dogenpaleis en de Campanile van San Marco.

    Zie vervolg: HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË. THUISREIS EN TERUGBLIK. (DEEL 23)

HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË. VENETIË. (DEEL 21)

HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË.

VENETO.

VENETIË. (21)

EEN GONDEL WAT IS DAT?

Italiaans vaartuig, in het bijzonder in gebruik te Venetië. Tegen het einde van de middeleeuwen hadden de gondels zo'n hoge graad van luxe bereikt dat de Senaat een wet uitvaardigde die het type en de versiering vastlegde, behalve voor de Doge en de ambassadeurs. Van die tijd af dateren de nu nog bekende zwart geschilderde gondels.

het zijn platboomde vaartuigen met een inde lengte gebogen vlak dat aan beide puntige uiteinden boven water uitkomt en overgaat in gebogen stevens, die hoog boven water uitsteken. Op de voorsteven staat een metalen versiering, ferra genoemd. De achtersteven eindigt in een kleine voluut. De rompvorm van de gondel is asymmetrisch met scheluw staande stevens .

Hierdoor wordt de drift die door de riemslag van de gondelier veroorzaakt wordt ten dele gecompenseerd. De voorplecht is afgedekt door een dakvormige plecht. Daarachter is het ruim, dat vroeger ten dele werd ingenomen door een hut (caponera of felza genaamd). Deze kon ten hoogste plaats bieden aan twee personen en worden afgesloten met een deur, gordijnen en blinden. Tegenwoordig is deze ruimte volledig open en biedt plaats tot vier of vijf personen. Hier achter ligt de achterplecht, waarop een klein platform voor de gondelier is gemaakt. deze staat bij het roeien (wrikken) met het aangezicht naar voren en steunt zijn riem in een speciaal gevormde dol.

De afmetingen zijn: lengte 10 meter; breedte 1,4 meter en een holte van 45 cm.

Men onderscheidt nog de 'gondola da poste' die taxi vervoer verricht, de 'gondola di mestre', die groter is en speciaal bedoeld is voor tochten naar Mestre en Fusin.

DE GONDELVAART.

Het duurde even eer we allemaal een plaatsje handen gevonden in een van de vele gondels die hier af en aan varen met de te vaak veel te veel geld betalende passagiers. Ook de oude romantiek, dat de gondeliers een lied stond te zingen bestaat allang niet meer. Het is heden zuivere commercie en concurrentie.

Het water in de kanaaltjes stond hoog door de straffe zuid-oostelijke wind die over de Adriatische zee kwam aanwaaien en het water op zee, de rivieren en kanalen opstuwde.
Zodoende was het vaak diep bukken bij het onderdoor varen van de boogbruggetjes over het water.

We passeerden fraaie oude gevels, waar helaas de tand des tijds duidelijk aan had toegeslagen of dat er geen geld was om deze oude panden op te knappen.
ook aan de ingangen van de panden die vroeger over het algemeen aan de waterkant lagen lagen, was de verhoogde waterstand duidelijk te zien. De traptreden die men vroeger nog op moest om het pand te betreden lagen nu onder water.
Venetië kent een groter en bedreigender probleem dan alleen de hoge waterstand van de zee: de stad is aan het verzakken.
Wil men echt deze stad voor de toekomst behouden dan zal er echt wat moeten gebeuren, zoals bijvoorbeeld de aanleg van een soort Delta-werken, zoals wij deze kennen in Nederland.
Veel ontwerpen zijn reeds gepresenteerd, maar wie gaat dit betalen?
We verlaten de smalle kanaaltjes en varen het Canal Grande op.

 CANAL GRANDE.

Het 'grote kanaal' is ongeveer 4 kilometer lang en doorkruist een groot deel van de stad.

Varend over het kanaal kom je de mooiste hoekjes en gebouwen tegen. De fraaiste paleizen staan in feite aan de oevers van dit kanaal.

Het kanaal deelt de stad in twee delen, die door drie bruggen met elkaar zijn verbonden: de Rialto-brug, de Scalzi-brug en de brug van de Accademia.

Vroeger was het Canal Grande de haven van Venetië, het middel;punt van de bloeiende handel van de Venetiaanse republiek. langzaam verplaatste de losplaatsen en hun opslagruimten zich naar de oever van Canale della Giudecca.

De oevers van het Canal Grande werden de geliefde bouwplaatsen van patriciërspaleizen. Vanaf de 15e eeuw werden de oude gebouwen in Byzantijnse stijl vervangen door weelderige gebouwen en kerken in de gotische, renaissancistische- of barokstijl.

RIALTO-BRUG.

De eerste brug die op deze plaats lag, was een houten brug met de naam "Ponte della Moneta". het was een vlotbrug, wat we tegenwoordig een pontonbrug zouden noemen. deze vlotbrug werd in 1181 gebouwd.

Deze brug werd vervangen rond 1250 door een houten brug, bestaande uit twee oplopende hellingen met in het midden een ophaalbrug, zodat grotere schepen deze brug konden passeren. Deze brug stortte verscheidene keren in en de laatste keer in 1444 toen hij bezweek onder het gewicht van een mensen massa die naar een optocht van schepen stonden te kijken.

In 1503 werd gekeken naar de mogelijkheid voor de bouw van een stenen brug, veel stadsarchitecten dienden ontwerpen in, maar gingen steeds uit van een lage overspanning met meerdere bogen.

Dit was niet wenselijk voor het scheepvaart verkeer.

De huidige brug is het ontwerp van Antonio da Ponte en overspant het Canal Grande in één boog.

In feite lijkt het geheel op de oude houten brug met de twee oplopende hellingen en de ophaalbrug in het midden. Op de brug zijn twee overdekte doorgangen met winkeltjes en dus drie voetpaden met traptreden om de brug over te steken.

We vervolgen onze vaarroute over het Canal Grande, waarbij de gondelier stevig moest door wrikken tegen de wind in.

Rechts van ons ligt het Palazzo Papadopoli.

het gebouw met twee verdiepingen wordt toegeschreven aan Gian Giacomo dei Grigi.

Opvallend is de fraaie kroonlijst met de liggende ovale vensters er onder en op het dak twee obelisken.

Veel gebouwen hebben hier hun eigen aanlegplaats met de daarbij behorende meerpalen die in de boden van het kanaal zijn geslagen, maar boven water in twee naar beneden draaiende banden zijn geschilderd in wit-lichtblauw, wit-donkerblauw of wit-rood, met vaak op de kop van de paal een versiering. Na de korte vaart over het Canal Grande steken we weer de kleine kanaaltjes in en varen naar de aanlegplaats waar onze vaart begon. We hadden nog genoeg vrije tijd om wat door de wat rustiger geworden smalle straatjes te wandelen, bruggetjes over te steken en winkeltjes te bekijken, voordat we ons bij het steiger van de veerboot terug naar Mestre moesten melden.

Op het Plazza San Marco borrelde het water uit

de riolen omhoog door de harde wind buiten op zee.

Stinkend brak water. Het was ons al opgevallen dat overal op de beide pleinen stapels vlonder met poten er onder lagen opgeslagen. om droge voeten te houden bij het onderlopen van de pleinen.

Zo ziet het plein er uit als het geheel blank staat, maar wij hielden gelukkig nog droge voeten.

We wandelden door smalle straatjes met kleine restaurantjes met fraai uitgestalde gerechten en hinderlijke obers die je bijna naar binnen trokken. maar wat vooral de aandacht trok waren de winkels met het beroemde glaswerk van Venetië. Wat we onderscheiden in het Venetiaanse glaswerk, wat door de rijke kooplieden van onze VOC gebruikt werd en het glaswerk van Murano. (zie deel 22)

                   Zie vervolg: HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË. VENETIË. (DEEL 22)

HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË. VENETIË. (DEEL 20)

HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË.

VENETO.

VENETIË. (20)

BASILIEK VAN SAN MARCO.

De Basiliek van San Marco oftewel de 'grote tempel van Venetië' is niet alleen een monumentaal symbool van de kerk, maar ook een teken van de politieke macht. omdat de kerk werd gebouwd als kapel van de dogen en pas in de 19e eeuw zetel van het Patriarchaat werd. Het is de derde kerk op deze plaats.
De voorgevel van San Marco heeft vijf portalen en eveneens heeft de kerk vijf oosters-aandoende koepels die de gehele structuur een solide, maar tegelijkertijd sierlijk en beweeglijk aanzicht geven.
De basiliek heeft een afmeting van 76 meter lang, 62 meter breed en 43 meter hoog.

De afbeeldingen boven de portalen geven de berging van het lichaam van de evangelist Marcus weer.
De sarcofaag met zijn stoffelijke resten staat in de kerk achter het altaar.
Boven het hoofdportaal voor een halfrond venster staat een vierspan paarden en er boven de Venetiaanse leeuw., symbool van Marcus.

Het bronzen vierspan is een replica van de originele paardengroep, die waarschijnlijk uit de 2e eeuw stamt. Deze paarden zijn uniek omdat andere groepen van triomfkarpaarden uit de oudheid niet bewaard zijn gebleven.
Ze zijn als buit van de Vierde Kruistocht uit Constantinopel naar Venetië gebracht.
Napoleon heeft de paarden enige tijd op de Arc de Triomphe di Carrousel in Parijs laten staan. de kerven in de paardengroep zijn met opzet aangebracht om schittering te voorkomen.
Aan weerszijden van de puntig uitlopende boog staat aan iedere zijde een torentje en op de punt boven de Venetiaanse leeuw staat het standbeeld van San Marco, geflankeerd door engelen.

Boven de balustrade , links en rechts van de paarden zijn twee halfronde koepels met voorstellingen uit het leven van Christus.
Tussen deze halfronde koepels weer torentjes.
Al deze kunstwerken dateren uit de 13e en 15e eeuw.

Het inwendige van de basiliek moet zeer indrukwekkend zijn. De lichtinval door de vensters in de koepels, de rijk versierde marmeren zuilen en het altaar, maar het meeste de Pala d' Oro ingelegd met edelstenen en bladgoud. Dit kregen we niet te zien door de drukte.

DE KLOKKENTOREN.

Links van de basiliek van San Marco, op Piazza San Marco, staat de klokkentoren.

Dit is ongetwijfeld een van de meest gefotografeerde monumenten van Venetië, vanwege de originele klok en de twee Moren die boven op de toren de uren slaan.

De toren wed tussen 1496 en 1499 door Codussi gebouwd.

In 1506 werd naar een ontwerp van P.Lombardo begonnen met de constructie van de twee zijkanten, die in 1775 door Giorgio Massari werden verhoogd.

De bronzen moren zijn het werk van Ambrogio da le Anchore uit 1497.

 Onder de leeuw van San Marco, die zich onder de Moren bevindt, is een klein halfrond terrasje waarop Hemelvaartsdag (en tijdens de gehele week) drie beelden van links naar rechts ronddraaien voor het vergulde koperen beeld van de Madonna met Kind van A.Leopardi.

 De grote ronde wijzerplaat, daaronder, is een mechanisch meesterwerk van de uit Parma afkomstige kopersmeden Giampaolo en Giancarlo Ranieri, (einde 15e eeuw); de klok geeft het verstrijken van de seizoenen en de uren aan, evenals de maanfases en de overgang van de zon van het enne naar het andere sterrenbeeld.

Wij volgen de gebouwen links van de klokkentoren de Procuratie Vecchie, gaan een poortdoorgang door en komen bij de plaats waar later op de dag de gondels vertrekken in de Bac Orseolo.

Wij wandelen terug over de Piazza San Marco en de Piazetta San Marco en passeren de Libreria Marcina oftewel de bibliotheek van San Marco, gelegen tegenover het Dogenpaleis aan de westkant van de Piazetta San Marco.

We volgend de kade en hebben een mooi zicht op de Santa Maria della Salute op de andere oever van het Canal Grande.

SANTA MARIA DELLA SALUTE.

Toen Venetië in 1630 door een pestepidemie werd getroffen, legde de Senaat een gelofte af voor het bouwen van een kerk ter ere van Maria opdat de ramp zou eindigen.
Om deze gelogte te vervullen kreeg Baldassaare Longhena opdracht de Santa Maria della Salute te bouwen. 
Toen de kerk in 1687 werd ingewijd was Longhena zelf al vijf jaar dood. De kerk is ongetwijfeld een van de grootste barokmonumenten van Venetië.
De kerk heeft een achthoekige structuur met bogen, waarop een tamboer met koepel rust en zes zijkapellen.
De voorgevel met brede monumentale trap lijkt op een rijk versierde boog. het achthoekige gebouw heeft aan beide kanten kapellen.

We zwerven verder langs het water en over bruggetjes en bereiken Campo San Moisè.

SAN MOISÈ.

De in de 8e eeuw gestichte kerk werd in de 10e eeuw in opdracht van een zekere Mosè Venier verbouwd; hij gaf de kerk de naam van zijn beschermheilige.

In de 14e eeuw werd de mooie bakstenen campanile met tweelingvensters in de klokkenstoel toegevoegd.

De beweegelijke, rijk met beelden versierde voorgevel is een werk van Alessandro Tremignon die de gevel in de tweede helft van de 17e eeuw tezamen met de beeldhouwer Enrico Meyring vervaardigde.

De eenschepige kerk heeft veel schilderijen uit de 17e- en 18e eeuw.

Bij het bruggetje over de Rio San Moisè was het een drukte met aankomende en vertrekkende gondels. Het werd ons al snel duidelijk dat broodnijd hier niet vreemd is. ook dat er twee gondeliers gildes waren; zij met de blauw-wit gestreepte shirts en de andere met de rood-wit gestreepte shirts. Het was een uitgelezen plek voor een snelcursus Italiaans schelden en vloeken.

   

Het was een uitgelezen plaats om ook de versieringen aan de gondels te bekijken. De fraaie voor- en achtersteven, zitplaatsen met op de rand versieringen met goudkleurige zeepaardjes, houtsnijwerk. de bekleding van de zitplaatsen en de houder voor het wrikken met de roeispaan.

Zo werd het tijd om naar onze plaats te gaan, waar was afgesproken voor een gondelvaart door de kanaaltjes en een deel van het Canal Grande.

                        Zie vervolg: HOOGTEPUNTEN VAN ITALIË. VENETIË. (DEEL 21)